بی‌اعتنایی به منافع تولیدکنندگان بخش کشاورزی در تصمیم‌گیری‌ها

آبراهام مازلو، نظریه‌پرداز کلاسیک مدیریت، درمورد نیازهای اساسی انسان هرمی دارد که به‌نام هرم «مازلو» که معروف است.

اخبار سبز کشاورزی ؛ حسین کاظمی | وی در این هرم نیازهای اساسی انسان را در پنج طبقه دسته‌بندی کرده که هرچه از قاعده به طرف رأس حرکت می‌کنیم اهمیت این نیازها کمتر می‌شود؛ یعنی نیازهایی که اهمیت و ضرورت بیشتری برای بشر دارند در قاعده هرم و نیازهای بعدی در بالای آن و به ترتیب اهمیت قرار می‌گیرند و در تامین این نیازها برای انسان تا زمانی که نیازهای قاعده هرم تامین نشوند، اساسا پرداختن به نیازهای بعدی محلی از اعراب نخواهد داشت.

این نیازها از قاعده به سمت رأس به ترتیب عبارتند از: 1-نیازهای فیزیولوژیکی، 2- امنیت، 3 - عشق و احساس تعلق، 4- عزت نفس و 5- خود شکوفایی.

نیازهای فیزیولوژیکی که در پایه و قاعده هرم قرار دارند، شامل غذا، آب، هوا و مانند این‌هاست که ضروری‌ترین نیازهای بشر (و هر موجود زنده دیگری) برای زنده ماندن و بقا هستند و در صورت تامین نشدن آنها، نیازهای دیگر اهمیتی نخواهند داشت.

دلیل بیان این نکته این بود که به اهمیت تولید غذا برای جامعه اشاره شود و اینکه تامین غذا چه اندازه مهم است و کسانی که به تولید غذا برای جامعه اقدام می‌کنند، چه جایگاهی باید داشته باشند.

اما متاسفانه! در کشور ما جامعه کشاورزان اعم از زارعان، باغداران، دامداران، مرغداران، فعالان بخش‌های آبزی‌پروری و… از نظر اقتصادی جزو آسیب‌پذیرین افراد هستند، در حالی که مهم‌ترین و استراتژیک‌ترین کالاهای مورد نیاز جامعه را تولید می‌کنند که البته با توجه به شرایط خاص سیاسی کشور، دل بستن به گزینه‌های جایگزین برای آن (مانند واردات) چندان منطقی به نظر نمی‌رسد.

با وجود این همه اهمیت اما منافع این قشر ارزشمند کمترین جایگاه و دغدغه را برای سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران کشور دارد و به‌خصوص در قیمت‌گذاری و بازار محصولات کشاورزی، اهمیتی برای منافع این قشر قائل نبوده و بدون در نظر گرفتن هزینه‌های‌های تولید، سعی در پایین نگهداشتن قیمت محصولات تولیدی آنها داشته و نتیجه اینکه منافع تولیدکنندگان بخش کشاورزی در این میان قربانی سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌های به‎دور از منطق اقتصادی شده است و این تولیدکنندگان دسته دسته از چرخه تولید خارج شده و عطای تولید را به لقایش می‌بخشند و در نتیجه امنیت غذایی جامعه به شدت تهدید می‌شود که دود آن در نهایت به چشم خود ملت خواهد رفت.

بنابراین به نفع همه است که در قیمت‌گذاری و تنظیم بازار محصولات کشاورزی، منافع تولیدکنندگان آن به‌گونه‌ای در نظر گرفته شود که نه تنها فعالان کنونی این عرصه به ادامه کار دلگرم باشند، بلکه دیگر سرمایه‌گذاران نیز ترغیب شوند تا سرمایه های خود را به این بخش آورده و در بالندگی آن سهمی داشته باشند.