خودزنی در پوشش دلسوزی

با نزدیک شدن و احساس نزدیک شدن به توافق هسته‌ای و احیای برجام، مخالفان احیای برجام و به ثمر رسیدن توافق با ایالات متحده آمریکا از خواب زمستانی بیدار شده و نه فقط بر مخالفت‌های خود می‌افزایند؛ بلکه برای تأثیرگذار شدن و افزایش کارکردهای مخالفت خود به اقدامات عملی نیز متوسل می‌شوند.

به گزارش اخبار سبز کشاورزی ، پس از آنکه حصول توافق در اسفندماه گذشته ناکام ماند و دیپلمات‌ها با ناخرسندی وین را ترک کردند، بسیاری از کسانی که در داخل و خارج از کشور به توقیف مذاکرات و وقوع بحران، افزایش تخاصم و جنگ امید بسته بودند، خوشحال شدند.

بیشتر بخوانید:

• احیای برجام راه حل بلافاصله ندارد

• تهران به خروج از برجام نمی‌اندیشد

در آن هنگام، این موضوع مطرح شد که ایران و ایالات متحده برای افزایش تخاصم و حتی منازعه آماده می‌شوند؛ اما همان وقت این مسأله مطرح شد که آیا واقعاً ظرفیت همکاری میان دو طرف وجود ندارد؟

همین مخالفان توضیح می‌دادند که به‌دلایل گوناگون این ظرفیت وجود ندارد. جالب است که در طرف مخالفان جمهوری اسلامی ایران، مقامات ایرانی به اخلال، زیاده‌خواهی و ماجراجویی متهم می‌شدند و در طرف موافق‌های جمهوری اسلامی ایران، غیرقابل اعتماد بودن مقامات اروپایی و امریکایی، اراده واشنگتن برای زیر پا گذاشتن منافع ایران و مسائلی از این دست به‌عنوان دلایلی که عدم ظرفیت همکاری دو طرف را به وجود آورده مطرح می‌شد؛ اما اکنون به نظر می‌رسد ایالات متحده آمریکا و جمهوری اسلامی ایران با میانجی‌گری اتحادیه اروپا مسائل بسیار اختلاف برانگیز را کنار گذاشته و بر روی حصول نتیجه تمرکز کرده‌اند.

بر خلاف انتظار در داخل جمهوری اسلامی نیز نه فقط مخالف توافق برای احیای برجام وجود دارد، بلکه طیف‌های گوناگونی دارد. جدی‌ترین این افراد کسانی هستند که به لحاظ اعتقادی هرگونه توافق با آمریکا را ممنوع و غیرممکن می‌دانند و حاضر هستند برای تحقق این پیش‌فرض چیزهای زیادی را فدا کنند.

از نظر این عده، تفاوت زیادی وجود ندارد که چه منافعی از شهروندان ایرانی پایمال یا چه خسارتی به کشور وارد شود؛ آنچه مهم است این است که آنان در روزگاری بر طبل مخالفت با ایالات متحده کوبیده‌اند و اکنون مخالفت با آمریکا را همچون برند حفظ کرد و گاهی از این مخالفت منتفع می‌شوند؛ چنانکه همین افراد توانسته‌اند در لوای مخالفت با امریکا به مناسبی در درون نهادهای انتصابی یا انتخابی دست پیدا کنند.

روشن است که کاهش تخاصم میان واشنگتن و تهران خبر ناگواری برای این افراد است و باید کوره دشمنی ایران‌ـ آمریکا همچنان پر لهیب و داغ بماند. برخی مخالفان این توافق اتفاقا کسانی هستند که ادعای روشنفکری دارند.

پیش از این و قبل از به امضاء رسیدن برجام، برخی روزنامه‌نگاران و صاحبان قلم درمورد اینکه اگر توافق هسته‌ای حاصل نشود و پول‌های ایران به کشور بازگردد، امکان فعالیت‌های اقتصادی برای کشورمان تسهیل شود و… چه نفعی به ایرانیان می‌رسد، ابراز بدبینی می‌کردند و می‌گفتند؛ هم اکنون نهادهای نظامی با توجه به حضور ایران در سوریه، آماده بلعیدن همه پول‌های حاصله هستند و به‌همین دلیل برجام نفع چندانی برای ایرانی‌ها نخواهد داشت.

البته این پیش‌بینی محقق نشد، ولی همین عده، درست در موقعی که امیدها برای حصول نتیجه افزایش یافته است، ابراز عقیده می‌کنند که با مذاکره و… نمی‌توان به نتیجه رسید و ایران باید قدرت خود را تا آنجا افزایش دهد که دیگران و بالاخص ایالات متحده آمریکا مجبور به پذیرش خواست‌های ایران شود.

این افراد می‌گویند اگر قدرت در دستان ایرانی‌ها نباشد آنان با مذاکره چیزی به دست نمی‌آورند. جالب است که همین عده از ضرورت توسعه فعالیت‌های هسته‌ای سخن می‌گویند و تلویحاً پیشنهاد می‌کنند که ایران به قدرت نظامی هسته‌ای نیز دست پیدا کند.

همین افراد در گذشته با اشاره به اینکه ایران توانایی‌های گوناگونی در حوزه تامین انرژی‌های ممنوع دارد، می‌پرسند که اصولاً انرژی هسته‌ای به چه کار ایران می‌آید؟

اما روشن است که نه این پیشنهاد افراد مذکور و نه آن پرسش گذشته هیچ کدام مبنای رفتار ایران نشده و نتوانسته رفتار کشورمان را راهبری کند.

در واقع گمان می‌رود که توصیه افراد مذکور به انجام رفتارهای رادیکالیسم از سوی ایران و حرکت به سوی دارا شدن توانایی‌های که قابلیت ساخت بمب و سلاح اتمی در اختیار ایران قرار گیرد هیچ وقت پیشنهاد مناسبی برای ایران نبوده است؛ چراکه ماجراجویی با هر هدف و در هر موقعیت به زیان کشورها و مخصوصا کشورهای در حال توسعه مانند ایران بوده است.

از این بابت، این پرسش مهم وجود دارد که کسانی که اکنون از افزایش قدرت ایران با توسل به شیوه‌های ماجراجویانه سخن می‌گویند، آیا در واقع به نابودی جمهوری اسلامی ایران و یا دست‌کم فروپاشی جمهوری اسلامی در ایران سخن می‌گویند؟

نادر کریمی جونی