غریبه‌ها بر سر سفره امنیت و یارانه
یازدهم شهریورماه ۱۴۰۰ برای خرید نان در میدان حسین آباد تهران به نانوایی رفته بودم. در مسیر با تعداد زیادی از مهاجران افغانی که در حال تردد بودند مواجه شدم
مزرعه سبز : یازدهم شهریورماه ۱۴۰۰ برای خرید نان در میدان حسین آباد تهران به نانوایی رفته بودم. در مسیر با تعداد زیادی از مهاجران افغانی که در حال تردد بودند مواجه شدم، آنها عمدتا جوان و آب از سر گذشته بودند. در صف نانوایی هم حدود ۲۰ افغانی در صف بودند، داخل و بیرون نانوایی پر شده بود. به نحوی که جایی برای ایرانی‌ها نبود، ایرانی ها همگی مثل من، از دور، اوضاع را با حیرت نظاره می‌کردند و سپس به سراغ سوپرمارکت می‌رفتند تا نان آزاد بخرند یا بی‌نان به منزل باز می‌گشتند.
اگرچه همه نانوایی های سراسر کشور چنین نبوده و نیستند؛ اما در اکثر مناطق کشور از همین تهران و مشهد بگیر تا بقیه جاها با چنین صحنه هایی روبه‌رو بوده هستیم. از آن تاریخ تا کنون یعنی اردیبهشت 1401 اوضاع به مراتب بدتر شده است.
اصلا بحث بر سر گرفتن یا نگرفتن نان و یا شلوغی و خلوتی نانوایی نیست، این مطلب را نوشتم تا به اصل موضوع اشاره کنم و طرف صحبتم هرگز کسانی نیستند که به توجیه گری در "موقعیت حساس کنونی مملکت " اشتغال دارند.
ایرانی ها در طول تاریخ ملت نجیب و دیگرخواهی بوده اند و این دیگر خواهی معمولا به نفع ایران و ایرانی نبوده است … نمی دانم تاریخدان های کشور ما چه می کنند و چرا در این زمینه ها خطرات احتمالی را به مسئولین و مردم یاد آور نمی شوند؟ مگر نمی گویند گذشته چراغ راه آینده است؟ مگر غیر از این است که هر قومی از گذشته درس نگیرد محکوم به تکرار آن است؟
این میهمانان ناخوانده، به علت ویرانی خانه‌هایشان در افغانستان به همسایه اصیل و نجیبشان ایران پناه آورده‌اند؛ بی آنکه مجوزی قانونی برای حضور این همه مهاجر از جانب نمایندگان ملت صادر شده باشد. بی آنکه مطالعات امنیتی موضوع صورت گرفته باشد. بی آنکه ارتباط این هجوم و حضور سیل آسا با خشکسالی، اشتغال، مسکن، بهداشت، فرهنگ و… سنجیده و فهمیده شده باشد.
بی‌آنکه تعهدی از جانب بسیاری از این پناهجویان خانه ویران نسبت به رعایت قوانین و پایبندی و تعهد به ایران و مردمش اخذ شده باشد. در حالی که همین افراد در مهاجرت به آلمان یا فرانسه و سایر جاهای دنیا، علاوه بر داشتن ویژگی های خاص تحصیلی، مالی و… می بایست سایر مجوزهای قانونی را اخذ نمایند، تا در آن کشورها ضمن اینکه سر بار اقتصادی و اجتماعی و امنیتی نشوند، بلکه بازوهای اجرایی توانمندی گردند.
