کاهش رشد آبزی‌پروری در جهان
بررسی‌ها نشان می‌دهد که تولید و پرورش آبزیان در حال افزایش است، اما نه به آن حد و سرعتی که باید باشد.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که تولید و پرورش آبزیان در حال افزایش است، اما نه به آن حد و سرعتی که باید باشد.
اخبار سبز کشاورزی ؛ اوج تولید آبزیان در سال 1996(26 سال قبل) بود. بازسازی زیرساخت‌ها و افزودن ذخایر ماهی‌ها در سطح جهان یک نیاز اساسی برای تامین غذای ساکنان کره زمین است.
یک بررسی که توسط دانشگاه(UBC) بریتیش کلمبیا به عمل آمده، نشان می‌دهد که در صورت اتکاء انحصاری به غذاهای آبزی تا سال 2030، رشد تولید آبزیان باید 3 برابر میزان کنونی باشد.
فرضیه اصلی بر آن است که چنانچه جمعیت جهانی فقط از آبزیان تغذیه نماید، برای برآورده کردن نیاز آن به یک کمبود 71 میلیون تنی تا سال 2030 در صورت تداوم روال کنونی بر می‌خوریم.
در حال حاضر، تمرکز قابل توجهی بر نرخ رشد صنعت آبزی‌پروری و پتانسیل‌های آن در حل موضوعات امنیت غذایی به دلیل صید بی‌رویه، تغییرات اقلیمی و سایر عوامل، معطوف است.
با محاسبه میانگین نرخ رشد آبزی‌پروری در تمام کشورهای جهان، این روند رشد 14 درصدی در سال 1996 بود که به تدریج کاهش یافته است. اگر چه تولید در حال افزایش است، اما دارای سرعت کافی نیست.
چنین وضعیتی از ویژگی‌های طبیعی هر صنعتی است، به گونه‌ای که رشد اولیه آن‌ها سریع اما زمانی که به نقطه اوج خود رسیده‌اند و با موانعی روبرو شده‌اند به تدریج حرکت آن‌ها کند می‌شود.
در این مقوله نیز چیزهایی از قبیل فضای کافی، دسترسی به آب، لوازم و تجهیزات، موادغذایی و… می‌توانند اثرگذار باشند. ایجاد تعادل به آن معنا نیست که آبزی‌پروری توانایی برآورده کردن نیازها را ندارد، بلکه موضوع توقف رشد و یکنواخت شدن روند تولید در آن است.
بر اساس یافته‌های به دست آمده، سالمون آتلانتیک بیشترین افت تولید را داشته و از 314 درصد رشد در سال 1970 به 0/9 درصد در سال 2018 رسیده و ماهیان دیگر نیز چنین روندی را طی کرده‌اند، حتی دوکفه‌ای‌هایی که نیازمند تغذیه با پودر ماهی و سایر مواد نیستند نیز دچار افت تولید شده‌اند.
در روبرو شدن با چنین یافته‌هایی نتیجه گرفته می‌شود که ما نمی‌توانیم فقط متکی به صید از منابع دریایی باشیم و باید برای رفع نیازهای روز افزون، به پرورش آبزیان به هر طریق ممکن اقدام کنیم.
مورد توجه قرار دادن ضرورت بازسازی ذخایر ماهیان در عرصه‌های طبیعی دارای مزیت دو جانبه‌ای چون اهمیت دادن به طبیعت، سلامتی انسان‌ها و ایمنی غذایی است.
کشت و پرورش تولیدات غذایی معمولا بسیار تخصصی و فقط در مورد انواع اندکی از ماهیان و آن هم متناسب با تقاضای بازار قابل اجرا است. بدون وجود ذخایر طبیعی آبزیان، تنوع زیستی دچار آسیب خواهد شد، چرا که زنجیره طبیعی به هم‌پیوستگی دارد. ی
کی از نتایج فقدان تنوع زیستی، کمبود غذاهای با ارزش برای انسان‌ها خواهد بود. همانطور که ماهیان کوچکی چون ساردین‌ها حاوی مقادیر زیادی از عناصر غذایی هستند، ماهیان تون نیز به نوبه خود نقش مهمی در تامین غذای انسان‌ها دارند. به هر حال، تمام کشورهایی که امکانات و زیرساخت‌های پرورش آبزیان را در اختیار دارند باید در این زمینه اقدام نموده و با خردمندی هر چه بیشتر، آن را مدیریت کنند و این پتانسیل را به سادگی از دست ندهند.
ماهنامه دام و کشت و صنعت شماره ۲۷۰ - دی ۱۴۰۱
