راه بی‌پایان، در آرزوی پایان
این کتاب، خاطرات گذرایی از زندگی نویسنده است که از هفده سالگی شروع به تحقیق و پژوهش می‌کند.
دنیا "بادکنکی توخالی" یا "بادبادکی دنباله‌دار؟"
کتاب خاطرات(راه بی‌پایان، در آرزوی پایان)
این کتاب، خاطرات گذرایی از زندگی نویسنده است که از هفده سالگی شروع به تحقیق و پژوهش می‌کند.
دکتر سودابه کروری که از محققان ارزشمند کشورمان در رشته جنگل و منابع‌طبیعی و از چهره‌های موفق جهانی است. ابتدا در دانشگاه وارد رشته علوم آزمایشگاهی می‌شود و بعد کشاورزی می‌خواند و سرانجام جزو اولین دانشجویان فارغ‌التحصیل دانشکده منابع‌طبیعی در ایران می‌شود. در واقع اولین خانمی است که در این رشته فارغ‌التحصیل شد.
پس از آن به موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع که تازه تاسیس بود، می‌رود و کارهای پژوهشی ارزشمندی انجام می‌دهد که هرکدام برگ زرینی بر کتاب قطور علم و ادب این سرزمین هستند.
خاطرات دکتر سودابه کروری در واقع از چند جنبه قابل اهمیت هستند. در حجم کم (120 صفحه) نوعی از تاریخ شفاهی را در حوزه کاری‌اش بیان می‌کند، مانند برخی اتفاق‌ها، تغییر و تحولات سیاسی-اجتماعی در قبل، در زمان و بعد از انقلاب که بسیاری از آن در نوع خود قابل تعمق هستند. دیگر این‌که چون ایشان جزو اولین کارشناسانی است که به موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع می‌رود، یک تاریخچه کلی در زمینه‌های کاری این موسسه و نیز برخی اقدامات و برنامه‌های تحقیقاتی آن ارائه می‌دهد. به‌ویژه آن دسته از تحقیقاتی که خود نگارنده در آن نقش داشته است و همچنین گریزی نیز به کیفیت و چگونگی آموزش در ایران دارد.
از نگاهی دیگر این خاطرات، گریزها و اشاره‌هایی به دشواری کار زنان متخصص و پژوهشگر در ایران دارد که با چه مشقاتی دست‌وپنجه نرم می‌کنند اما در همان حال از چه پتانسیل‌هایی نیز برخوردارند که نگارنده و کارنامه وزین و سنگین کاری او، یکی از این هزاران نمونه است.
کروری بعد از دوره لیسانس با هزینه شخصی خود برای تحصیل به کشور اتریش می‌رود و تا مقطع فوق‌دکترا در آنجا می‌ماند و با پشتکار مثال‌زدنی، جایگاه و رتبه علمی خود را به مراکز علمی این کشور اثبات می‌کند.
در اتریش به سمت بیوتکنولوژی تمایل پیدا می‌کند و پس از 9 سال با این که به شدت در پی جذب او به‌عنوان استاد دانشگاه و اقامت در کشور اتریش هستند؛ اما به عشق ایران، دوباره به وطن برمی‌گردد.
از این بازگشت در صفحه‌های کتاب، متاسفانه خاطرات، حکایت‌ها و داستان‌هایی است که نشانه‌ای از رفتارهای نابخردانه، کوته‌بینانه و دلسردکننده با این بانوی محقق دارد.
هر کدام از حکایت‌هایی که وی گذرا و بسیار خودمانی به آنها اشاره می‌کند، خود دارای نکته‌ها و ظرایف با ارزشی است که باید در آنها دقیق شد.
در جایی به موضوعی اشاره می‌کند که ظاهرا مربوط به دوره منتهی به انقلاب اسلامی در ایران است و مسائلی که در دانشگاه‌ها پیش می‌آید و برخی از استادان با اعمال قدرت برخی‌ها، از دانشگاه رانده می‌شوند و در این دوره یکی از استادان دانشکده منابع‌طبیعی به‌واسطه مشکلاتی که برای او ایجاد می‌شود، یک دوره تقریبا یک‌ساله را در موسسه تحقیقات جنگل‌ها و منابع‌طبیعی فعالیت می‌کند که منشاء اثرات مهمی می‌شود و می‌تواند نمونه‌ای از همراهی استادان دانشگاه و مراکز علمی با بخش‌های اجرایی باشد.
بخش‌های زیادی از کتاب بیشتر شبیه «بَثّ الشَّکوی- شکایت از درد و رنج» دکتر کروری به‌علت کم‌لطفی‌هایی است که در حق این پژوهشگر ارزشمند جهانی می‌شود و قابل‌توجه این‌که در تمام طول این سال‌ها با وجود این که از هر لحاظ امکان اقامت و شغل مناسب برای او در کشور اتریش فراهم بود؛ اما دل از وطن و دیار خود نمی‌کند.
چنانچه خود می‌گوید: «می‌خواهید باور کنید یا نه؟ من از نظر احساسی طوری بزرگ شده بودم که هر قدمی که برای کشورم برداشتم، یک نوع عبادت برایم محسوب می‌شد و حداکثر سعی را می‌کردم.»
در جای دیگری از کتاب در مورد هدفش از نگارش این خاطرات می‌گوید: «هدف من از نگارش این مطالب به هیچ‌وجه تحریر یک زندگینامه یا کارنامه کاری نیست. هدف بسیار عمیق‌تری را دنبال می‌کنم اما تا چه اندازه موفق باشم، نمی‌دانم! شاید در ادامه بحث، هدف نهایی بهتر مشخص شود؛ شاید هم هیچ خواننده‌ای نباشد.»
خواندن این کتاب را به همه و به‌ویژه به مدیران ارشد کشور توصیه می‌کنیم.
تالیف: دکتر سودابه علی احمد کروری
ناشر: پژوهش اخوت - چاپ اول 1399
ماهنامه دام و کشت و صنعت - شماره ۲۵۷- مهر سال ۱۴۰۰
