شعار اقتصادی یا اقتصاد شعاری

اخبار سبز کشاورزی؛ بیست و دو شعار سال‌های گذشته، 17 مورد مستقیم و غیرمستقیم سمت و سوی اقتصادی داشته که در پایان هر سال هیچگونه نتیجه‌گیری و دستاوردی احتمالی ناشی از اجرای هرچند درصد اندکی از آن شعارها به جامعه اعلام نگردیده، علاوه‌بر آنکه اثراتی از آن‌ها در حیات اقتصادی کشور نیز مشاهده نشده است.

شاید و بنا بر دلایلی، مخاطبان این شعارها که تمام ارکان سه‌گانه قوای مقننه، مجریه و قضاییه و زیرمجموعه‌های آن‌ها هستند، امکانات اجرایی و زیرساختی آن شعارها را نداشته و یا اساسا مواجه با موانعی در پیاده‌سازی آن‌ها بوده‌اند که اگر این‌گونه باشد اعلام چنین شعارهایی دچار نوعی تناقض ذاتی می‌شود و موضوعیت آن‌ها منتفی می‌گردد.

شدت تنگناها و اثرات کمرشکن مشکلات خودساخته اقتصادی در سطوح مختلف جامعه به میزانی است که انکارکنندگان پیشین چنین وضعیتی را نیز به اقرار صریح و گاه کنایه‌آمیز از وضعیت ناهنجاری که اکثریت قریب به اتفاق اقشار ضعیف و کم‌برخوردار از حداقل رفاه را گرفتار نموده، وادار کرده است.

در یکم فروردین 1403 مقام رهبری به صراحت در جمع اقشار حاضر در سخنرانی آغاز سال گفتند: اقتصاد یکی از مسایل اصلی و از نقطه‌ضعف‌های ما است(قاعدتا کشاورزی، تولید محصولات زراعی، باغی، پروتئینی و امنیت غذایی بخش اصلی آن می‌شود).

حال پرسش آن است که چرا پس از گذشت 45 سال، اقتصاد به یکی مسائل اصلی و نقطه‌ضعف‌های حکومت مبدل شده است. پارادایم این عبارت، شعارهای «رسیدن به قله‌ها» و «قطار پیشرفت» است که به‌طور پیوسته و با الفاظ و واژه‌های متفاوت در مدت این چهاردهه از زبان اکثریت قریب به‌اتفاق دولتمردان و مسئولان شنیده شده اما آنچه را که می‌باید در عرصه‌های تولیدات صنعتی، کشاورزی و یا خدمات مشاهده کرد دیده نشده و اکثراً رو به افول بوده است.

برخلاف ادعاها و شعارهای رشد اقتصادی، آنچه به‌واقع تاکنون اتفاق افتاده، تداوم بی‌ارزش شدن پول ملی است که در حال‌حاضر در آخر جدول پول‌ها و ارزهای بین‌المللی قرار دارد و به دنبال آن کوچک و کوچک‌تر شدن سفره اکثریت کم‌درآمد جامعه و توزیع فقر است.

رئیس‌جمهور نیز در پیام نوروزی خود اگرچه مدعی جلوگیری از سه رقمی شدن تورم گردید اما در دولت ایشان ارزاق اصلی و مصرفی خانواده‌های کم‌درآمد همان تورم‌های سه رقمی را تجربه کردند که به‌عنوان مثال: نخود 118درصد، لوبیاچیتی 100، لوبیای قرمز 108، برنج ایرانی 148، برنج خارجی 125 درصد گران‌تر شده و ... از آن جمله بودند که در یکی از واگن‌های قطار پیشرفت دولت سیزدهم، قیمت گوشت قرمز تقریبا چهار برابر شده است.

تورم نیم رقمی که بعد چند رقمی شد

دولتمردانی که به‌طور پیوسته سخن از قطار پیشرفت و رشد اقتصادی شش درصد می‌زنند؛ شایسته است

به خاطر بیاورند که قرار بود در ابتدا، تورم را «نیم» و بعد یک رقمی کنند. آنچه در این‌جا رنگ غفلت سهوی و یا عمدی دارد، نادیده‌گرفتن اذهان و شعور جمعی جامعه است.

اگرچه به‌نظر می‌رسد که گویندگان صعود به قله‌ها، حرکت شتابان قطار پیشرفت و افتخار به تورم 50درصدی و رشد اقتصادی شش‌درصدی، تمایلی در به خاطر ماندن این عبارات در اذهان جامعه ندارند، اما باید به خاطر داشته باشند آن‌هایی که قرار بود رابطه نفت و اقتصاد را قطع نمایند، دیگر نمی‌توانند درآمدهای حاصل از فروش نفت را در معادلات رشد اقتصادی جای دهند. در حال‌حاضر رشد اقتصادی بخش‌های کشاورزی و خدمات، بدون درآمدهای نفتی، منفی است.

ارزش واردات محصولات کشاورزی، دو میلیارد دلار بیش از صادرات آن است که به میزان غیرقابل انکاری تمام محصولات کشاورزی که مصرف روزانه دارند؛ گاه تا بیش از ۱۰۰ درصد افزایش قیمت داشته و این روند همچنان ادامه و تورم واقعی در سفره‌های کوچک مردم، نمود واقعی دارد.

رئیس‌جمهور که مدعی رشد اقتصادی است باید به‌معنای این عبارت کوتاه توجه داشته باشد، زیرا زمانی چنین رشدی اتفاق می‌افتد که افزایش تولید کالا و خدمات، ایجاد شغل، بالا رفتن میزان سرمایه‌گذاری اعم‌از داخلی و خارجی، کاهش تورم و سایر عوامل موثر، وجود داشته باشند که در حال‌حاضر چنین مواردی، با ادعای رشد اقتصادی شش درصدی مشاهده نمی‌گردد.

رشد اقتصادی با وعده و شعار ایجاد نمی‌شود، رشد اقتصادی مبتنی و متکی بر عوامل واقعی است که پس از راستی‌آزمایی در سطح جامعه، مُهر تایید به آن‌ها زده می‌شود، در غیر این‌صورت اقتصاد شعاری، فقط شعار است.