روایت مهرشاد خورشیدی: فراتر از رنگ و منظره، حس و تجربه زنده طبیعت هیرکانی+ویدئو

روایت مهرشاد خورشیدی از طبیعت، تنها دیدن رنگ‌ها و مناظر نیست؛ او با هر نفس، هر لمس و هر صدا، حس و تجربه زنده طبیعت هیرکانی را می‌چشد.

به گزارش اخبار سبز کشاورزی؛ این شهروند روشندل گرگانی، درس بزرگی درباره اهمیت پاکیزه نگه داشتن طبیعت به ما می‌دهد. بیایید با هم به دنیای پر از حس او سفر کنیم.

چشم دل: وقتی حواس، جایگزین بینایی می‌شوند

یک فرد روشندل شاید نتواند سرسبزی درختان جنگل‌های هیرکانی یا آبی آسمان را ببیند، اما حواس دیگر او به او این امکان را می‌دهد که:

• بوی جنگل را حس کند: بوی خاک نم‌خورده، برگ‌های تازه انجیلی یا بلوط بلندمازو، و عطر شکوفه‌های بهاری.
• صدای جنگل را بشنود: آوای دارکوب، سهره، چرخ ریسک، توکا و سینه سرخ؛ و همچنین نوای آرامش‌بخش باران و آب پاک. این صداها به او می‌گویند که آیا جنگل زنده و سالم است یا خاموش و بیمار.
• بافت‌ها را لمس کند: زبری یا نرمی پوست درختان و برگ‌ها، به او حس زنده‌بودن یا آسیب‌دیدگی شاخه‌ها را منتقل می‌کند.
• عطر گل‌ها را بچشد: رایحه دلنشین گل‌های زنگوله برفی، سیکلمن و پامچال، مشام او را نوازش می‌دهد.
• هوای تازه را نفس بکشد: با هر نفس عمیق، تغییرات هوا و طراوت طبیعت را حس می‌کند.

زباله: نه فقط کثیفی، بلکه از بین بردن هارمونی طبیعت

از نگاه مهرشاد خورشیدی، ریختن زباله در طبیعت فراتر از “کثیف کردن منظره” است؛ این یعنی:

• از بین بردن عطر طبیعی: بوی ناخوشایند زباله، جای عطر دل‌انگیز گل و خاک جنگل را می‌گیرد.
• فراری دادن حیات وحش: صداهای ناشی از زباله و حضور انسان‌های بی‌مبالات، پرندگان و حیوانات را از زیستگاهشان دور می‌کند.
• خطر برای حرکت: چیزهایی که سر راه لمس و قدم‌های او می‌افتند، امنیت حرکتش را سلب می‌کنند.

برای مهرشاد خورشیدی، پاکیزه نگه داشتن جنگل یعنی حفظ هارمونی صدا، بو، لمس و نفس کشیدن. او با “چشم دل” خود، آلودگی را تشخیص می‌دهد و از آن برحذر می‌دارد.

مهرشاد خورشیدی: حافظ طبیعت هیرکانی با عصای سفید

مهرشاد خورشیدی، شهروند روشندل 32 ساله اهل شهرستان گرگان، یکی از حافظین طبیعت هیرکانی است. او هر هفته با عصای سفید خود در پارک زیبای جنگلی بدون آتش هیرکانی گرگان، که به “موزه منابع طبیعی و فسیل زنده 50 میلیون ساله” معروف است، پیاده‌روی می‌کند و از دلایل عمیق خود برای پاکیزه نگه داشتن طبیعت سخن می‌گوید.

چرا نباید در طبیعت زباله بریزیم؟ دلایلی فراتر از تصور!

دلایل بسیاری برای نریختن زباله در طبیعت وجود دارد که همگی به حفظ سلامت محیط‌زیست، جانوران، گیاهان و حتی خود انسان بازمی‌گردد.

• جلوگیری از آسیب به جانوران:

  • حیوانات ممکن است زباله را با غذا اشتباه بگیرند که موجب خفگی یا بیماری آن‌ها می‌شود.
  • پلاستیک‌ها و نخ‌ها می‌توانند به دور گردن یا پای حیوانات گیر کرده و منجر به مرگ یا جراحت آن‌ها شوند.
  • طبیعت زیستگاه مشترک ماست و حیوانات نیز به اندازه ما حق حیات دارند.

• آلودگی خاک و آب:

  • زباله‌های غیرقابل تجزیه مانند پلاستیک و فلز، سال‌ها یا حتی قرن‌ها در طبیعت باقی می‌مانند.
  • مواد شیمیایی و سمی می‌توانند به خاک و منابع آب نفوذ کرده و چرخه غذایی را آلوده کنند.

• تخریب زیبایی و آرامش طبیعت:

  • طبیعت مکانی برای آرامش و لذت بردن از چشم‌اندازهای بکر است، اما وجود زباله آن را زشت و ناپاک می‌کند.

• خطرات زباله برای سلامت انسان:

  • زباله‌ها می‌توانند باعث رشد حشرات ناقل بیماری یا تولید بوی بد شوند.
  • مواد تیز و خطرناک (مانند شیشه و فلز) می‌توانند موجب جراحت شوند.

• آسیب به بوم‌سازگان و تعادل طبیعی حیات:

  • هر زباله‌ای که وارد طبیعت می‌شود، یک دخالت غیرطبیعی در چرخه حیات است و می‌تواند تعادل بین گونه‌ها را به هم بزند.

راه حل ساده است: همیشه یک کیسه همراه داشته باشیم و زباله‌ها را تا رسیدن به محل دفع مناسب، با خود نگه داریم.

به قول مولانا:

"چشم بگشا تا ببینی آفتاب،

چشم دل را، نه دو چشم در حجاب."