مکانیزم ماشه: سایه سنگین تحریم‌ها بر اقتصاد ایران
مکانیزم ماشه چیست و چگونه تداوم تحریم‌ها و نابسامانی اقتصادی را تشدید می‌کند؟ تحلیل آلبرت بغزیان، درباره ضرورت مذاکره و پیامدهای فلج‌کننده تحریم‌ها.
آلبرت بغزیان، کارشناس اقتصادی، هشدار می‌دهد: «با دست و پای بسته نمی‌توان شنا کرد.» این استعاره گویا، وضعیت فعلی اقتصاد ایران را در زیر سایه مکانیزم ماشه و تحریم‌های فلج‌کننده به تصویر می‌کشد.
اخبار سبز کشاورزی؛ مدیریت اقتصادی در چنین شرایطی، امری نشدنی است و تنها راه برون‌رفت، رفع تحریم‌ها از طریق مذاکرات مؤثر است.
تحریم‌ها؛ مانع اصلی توسعه اقتصادی
بحران اقتصادی کنونی و چشم‌انداز توسعه، هر دو به رفع تحریم‌ها گره خورده‌اند. این مهم، تنها از مسیر مذاکراتی مطلوب و مؤثر با طرف‌های بین‌المللی حاصل می‌شود. همانطور که یک شناگر با دست و پای بسته قادر به حرکت در آب نیست، اقتصاد ایران نیز با وجود تحریم‌ها، توانایی مدیریت و رشد را از دست داده است. همه باید بدانیم که تحریم‌ها باید رفع شوند و این امر، چاره‌ای جز مذاکره باقی نمی‌گذارد.
روزمرگی یا توسعه؟ انتخاب با ماست!
تمرکز بر احتمال فعال شدن «مکانیزم ماشه» یا آغاز مجدد جنگ، ما را در چرخه روزمرگی گرفتار می‌کند و مانع هرگونه اقدام سازنده برای توسعه می‌شود. تحریم‌ها مانند سیلی ویرانگر هستند که تا زمانی پابرجا باشند، مسیر تجارت را مسدود کرده و دسترسی به منابع مالی، فناوری و سرمایه خارجی را قطع می‌کنند. در چنین شرایطی، صحبت از «تلاش برای رفع مشکلات» بی‌نتیجه و بیهوده است.
اعتمادسازی؛ تنها راه گریز از «مکانیزم ماشه»
برای جلوگیری از اجرایی شدن مکانیزم ماشه و عبور از این بحران، اعتمادسازی امری ضروری است. این مکانیزم، در واقع همان تحریم‌هایی است که همکاری اقتصادی سایر کشورها با ایران را منع می‌کند و در نهایت به بحران‌های همیشگی در اقتصاد دامن می‌زند.
در شرایطی که متحدان سنتی ما، مانند روسیه، درگیر مشکلات خاص خود هستند، بهره‌گیری از اعتماد و حمایت چین و هند می‌تواند راهگشا باشد. هرچند مکانیزم ماشه این کشورها و همچنین همسایگان خاورمیانه‌ای ما را نیز از روابط اقتصادی با ایران بازمی‌دارد، اما تلاش برای پیشبرد امور در این مسیر، همچنان ارزشمند است.
نگاه ایدئولوژیک به مذاکره؛ هزینه نابسامانی اقتصادی
نگاه ایدئولوژیک و مبتنی بر تفکرات خاص به مذاکرات، نتیجه‌ای جز شرایط سخت کنونی و فلج شدن اقتصاد ایران ندارد. امید به اصلاح در این شرایط، بسیار ناچیز است. تا زمانی که رویکرد ما به مذاکرات، بر پایه اعتماد سازی و واقع‌بینی اقتصادی نباشد، اقتصادمان همچنان فلج خواهد ماند.
آلبرت بغزیان تأکید می‌کند: «اعتمادسازی نکنیم، اقتصادمان فلج می‌ماند.» این واقعیتی تلخ است که باید آن را پذیرفت و برای تغییر آن، گام‌های عملی برداشت.
