غربت سنجاقک‌ها

سنجاقک‌ها کجا رفتند؟

اخبار سبز کشاورزی: تابستان که فرا می‌رسید یکی از دیدنی‌های فصل گرما در سواحل، کنار رودخانه‌ها و جنگل‌ها دیدن انواع سنجاقک‌های رنگی بود.

سیاه، زرد و قرمز با بال‌های شفاف و چشمان درشت که همه جا بال می‌زدند و می‌شدند جزئی از خاطرات خوش تابستان.

سنجاقک‌هایی هم بودند به باریکی سوزن و بلندی نیم‌بند انگشت که هر کجا جویی بود و نهری آنجا رقص کنان مثل حریری رویایی روی نهر پرواز می‌کردند و آنقدر لطیف بودند که تعجب می‌کردی چطور در هوا معلق هستند و بال‌هایشان قدرت پرواز دارد.

اما چند سالی است که دیگر نمی‌بینیشان حسرت دیدنشان را داری، بچه‌های زیادی هم آنها را هرگز ندیده‌اند و خاطره‌ای از آنها ندارند، درست مثل پروانه‌ها.

چه کسی می‌گوید که داشتن میوه یا سبزی درشت‌تر و رنگین‌تر برای مصرف ما آدم‌ها از بودن سنجاقک مهم‌تر است؟

چه کسی این حق را به ما داده که بدون توجه به لذت بردن کودکانمان از دیدن پروانه و سنجاقک، آنها را نابود کنیم؟

آیا ما آخرین نسلی هستیم که آنها را بیاد خواهیم داشت؟

آیا کودکان ما در آینده وقتی تصویری از سنجاقک و پروانه را دیدند و از آن همه زیبایی و لطافت به وجد و شگفتی آمدند، درباره ما چگونه قضاوت خواهند کرد؟ آنها نخواهند پرسید ما هم حق دیدن سنجاقک‌ها، پروانه‌ها، کرم‌های شب‌تاب، کفشدوزک و… را مثل شما داشتیم؟

به‌راستی چه پاسخی داریم که به آنان بدهیم؟