هویت گمشده کشاورزان در وزارت جهاد کشاورزی
خیاط، طلا فروش، کابینت ساز و تمامی مشاغل دیگر دارای یک اتحادیه صنفی مخصوص خود هستند که با پرداخت هزینه‌ای ناچیز صاحب پروانه کسب از سوی آنها می‌شوند، مدرکی که به‌عنوان ضمانت در هر بانکی پذیرفته می‌شود و از چک، سفته، سند زمین و خانه معتبرتر است؛ اما کشاورز که وظیفه تامین غذا و امنیت غذایی را برعهده دارد، اگر کمتر از یک هکتار یا بیش از ۱۰۰ هکتار یا زمین و باغ داشته باشد پروانه یا جواز کسبی در دست ندارد تا بتواند هویت شغلی خود را اثبات کند و باید همچنان برای اخذ تسهیلات یا ضمانت باید دست به دامن این و آن شود.
به گزارش اخبار سبز کشاورزی، خلأ احراز هویت شغلی کشاورزان چالش بزرگی است که علیرغم وجود راهکارهای آسان برای آن همچنان به‌عنوان چالشی بزرگ برای بهره‌برداران باقی مانده است.
در سال ۱۳۸۷ با طرح نظام صنفی کشاورزی تشکلی موازی با تشکل‌های پرسابقه بخش کشاورزی ایجاد شد تا از این طریق کشاورزان صاحب پروانه شوند؛ اما به‌دلیل نحوه عملکرد ضعیف نظام صنفی فعالیت‌های کشاورزی و از دست رفتن سرمایه‌های اجتماعی اتحادیه و شرکت‌های تعاونی که بیش از نظام صنفی سابقه داشتند و دیگر آن‌گونه که رسالت آنها است خدمات ارائه نمی‌کردند این هدف مهم بار دیگر ابتر ماند.
هر چند در پی‌ریزی نظام صنفی به موارد مهم و اساسی اشاره شده است؛ اما در عمل پس از گذشت بیش از 10 سال از فعالیت نظام صنفی این نهاد نتوانسته است به جایگاهی در میان کشاورزان دست یابد.
کشاورزان با چالش‌های بسیاری روبه‌رو هستند و در بسیاری از موارد این کشاورزان هستند که به دولت یارانه داده‌اند؛ اما سخنگویی نداشته‌اند تا با صدایی رسا مدافع حقوق آنها در جلسات دولتی باشد. نظام صنفی علیرغم تبلیغات فراوان نتوانست آن‌گونه که باید در نظر بهره‌برداران بخش کشاورزی مقبول افتد که یکی از دلایل اصلی آن اندیشه کسب سود از این نظام بود.
