مزرعه سبز: در یک تحلیل در مورد پرورش ماهی تیلاپیا آمده است که روش پرورش این ماهی به صورت انبوه در بهترین نوع تولید در مقایسه با روشRAS یا سیستم‌های آبزی‌پروری گردشی است، بنابراین روش RAS همچنان غیرسودآور خواهند ماند. درست است که RAS پایداری بسیار بیشتری دارد اما در رابطه با بهره‌دهی عملکرد مطلوبی ندارد.
به عقیده یک کارشناس دانشگاه می سی سی پی، پرورش ماهی تیلاپیا در جهان به سمت تولید انبوه می‌رود که به این طریق بیشتر آن با غذا و مکان کمتر امکان‌پذیر است.
برای بدست آوردن چنین دستاوردی، تولیدکنندگان ضمن افزودن ظرفیت مزارع خود با استفاده از تکنولوژی‌های صرفه‌جویی، روش‌هایی برای بالا بردن محصول نیز به کار می‌برند.
پرورش تیلاپیا در استخر، سودآورتر است
پس از جمع‌بندی و مقایسه هزینه‌های اقتصادی تولیدی، معلوم شد که روش سودآورتر برای پرورش تیلاپیا، سیستم‌های استخر است. این روش به تولیدکنندگان اجازه می‌دهد که مقادیر بیشتری ماهی در واحد هکتار پرورش دهند، ضمن آن که این روش برای سایر ماهی‌ها نیز این‌گونه است.
در بررسی‌های به عمل آمده معلوم شد که سیستم‌های پرورش در استخر نیاز به سرمایه‌گذاری کمتر به همراه منافع بیشتر دارد. این تحلیل‌ها نشان داد که روش RAS فاقد توانایی رقابت با روش استخر است، ضمن آن که هزینه‌های پنهان دیگری دارد و برگشت سرمایه در آن رضایت‌بخش نیست و این‌گونه است که روش پرورش در استخر به RAS ترجیح داده می‌شود.
تحرک روش متراکم
روش متراکم، برخی از تصمیمات را در عرصه پرورش می‌پوشاند، اما نهایتا این تصمیم‌ها به یک هدف منتهی می‌شوند و آن حداکثر تولید با حداقل مصرف نهاده‌ها و منابع پایه است.
یعنی این‌که پرورش‌دهندگان ضمن کاهش هزینه‌های ثابت و متغیر، باید محصول خود را افزایش دهند و ضمن شروع سریع این پروسه، باید حداکثر میزان ماهیانی را که امکان پرورش آنها وجود دارد، در استخر قرار دهند.
پرورش‌دهندگان تیلاپیا می‌توانند استراتژی‌ها و ادواتی که در منابع آنها صرفه‌جویی نماید و موجبات کاهش مخارج به ازاء هر کیلوگرم ماهی تولیدی را فراهم می‌آورد، در دستور کار قرار دهند.
این به معنای استفاده از مواد غذایی با کیفیت، پائین آوردن ضریب تبدیل(FCRs) یا انتخاب بهترین نوع ماهی است.
تولیدکنندگان ماهی می‌توانند با بهبود ظرفیت حمل و نقل از طریق به کارگیری تکنولوژی‌های جدید در این امر سرمایه‌گذاری کنند. استفاده از تراکتورها، دستگاه‌های هوادهنده، مخازن بزرگتر یا استخرهای وسیع‌تر به پرورش‌دهندگان اجازه می‌دهد که تعداد ماهی را در واحد سطح افزایش داده و هزینه‌های ثابت را کم کنند.
هزینه‌های پنهان RAS
اگر چه به نظر محققان و تنظیم‌کنندگان روش‌های پرورش تیلاپیا به روش RAS دارای مزایایی است، اما عقیده بر این است که در مورد آنها بزرگنمایی شده است. تحلیل‌ها نشان می‌دهند که هزینه‌های ثابت RAS می‌تواند بسیار بالا باشند. این سیستم قبل از شروع به کار نیازمند سرمایه‌گذاری در نصب فیلترها، مخازن و پمپ‌های آب است. علاوه بر آن، هزینه‌های سیستم برق و کارگر می‌تواند کل هزینه‌ها را بالا ببرد. این به آن معنا است که پرورش‌دهندگان ناچار از قرار دادن تعداد ماهی بیشتر در مخازن برای کاهش هزینه‌ها هستند.
علاوه بر هزینه‌های فوق، مخارج تعمیر و نگهداری وسایل نیز باید مدنظر قرار گیرند. این دسته از هزینه‌ها موجب کاهش سود نهایی می‌شوند. چنانچه در کیفیت آب یا شیوع بیماری در استخر اتفاقی بیفتد، تولیدکنندگان فرصت کافی برای رفع آن دارند، اما در RAS فقط 20 دقیقه تا نیم ساعت زمان برای مدیریت چنین اتفاقاتی وجود دارد.
عملکرد پرورش‌دهندگان تیلاپیا
آبزی‌پروران و ازجمله تیلاپیا برای هزینه کردن سرمایه به این کار مشغول نشده‌اند، بلکه هدف آنها کسب حداکثر درآمد و سود است، اما این تولیدکنندگان مجبورند که استراتژی‌های پرورش ماهی را برای چنین شرایطی، مناسب‌سازی کنند. در اغلب وضعیت‌ها، پرورش‌دهندگان کنترلی بر روی آنچه در چرخه بازار اتفاق می‌افتد، ندارند و نمی‌توانند قیمت‌ها را تعیین کنند.
حال برای حفظ این تحرکات در عرصه آبزی‌پروری باید بر سودآوری تولید تیلاپیا تاکید نمود و ضمن رصد کردن نهاده‌ها و مصارف، به قیمت‌های نهایی تولید نیز توجه داشت.چنانچه قیمت غذا افزایش یابد، باید تعداد ماهی در واحد سطح کاهش یابد و به این طریق تعادلی بین هزینه‌ها و سود نهایی به وجود می‌آید. عکس این موضوع نیز می‌تواند به اجرا درآید و این‌گونه کسب سود به سمت حداکثر برود.
با در نظر گرفتن تمامی عوامل و فهرست کردن هزینه‌ها، قیمت نهایی ماهی تعیین و سود آن نیز معین می‌شود.
