جای خالی صنایع تبدیلی و تکمیلی

به گزارش اخبار سبز کشاورزی؛ نکته‌های بسیار مهمی که باید به آن‌ها توجه نمود صرف هزینه‌های کلان مصرف شده است که به هر حال در زمره سرمایه‌ها و دارایی‌های کشور محسوب می‌شوند، صرف میلیاردها مترمکعب آب که در شرایط کم آبی کنونی بسیار حائز اهمیت می‌باشد، به کار بردن صدها هزار تن کود، بذر، سموم شیمیایی که میلیاردها دلار برای وارد کردن آن‌ها به کشورهای خارجی پرداخت می‌شود، هزینه‌های آماده‌سازی اراضی، کاشت، داشت، برداشت و حمل تا بازارهای مصرف، برای هر واحد از این محصولات به کار برده شده است، حال اما، با ضایع شدن صدها هزار تن انواع محصول به شکل‌های مختلف، چه بر روی مزارع یا داخل باغ‌ها، چه در میادین میوه و تره بار و چه در روند مصرف، زیان‌های چندجانبه‌ای به جامعه وارد می‌شود که می‌توان با برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری مناسب از آن‌ها جلوگیری کرد.

بسیار شاهد بوده‌ایم که یک کشاورز از روی ناتوانی در عدم عرضه محصول خود به دلیل شرایط حاکم بر بازار و کاهش تقاضا، آن محصول را شخم زده، مورد چرای دام‌ها قرار داده، به رودخانه و بیابان ریخته و یا کلاً به حال خود رها کرده است.

حال پرسش آن است که آیا در سایر نقاط دنیا نیز کشاورزان با محصول و دسترنج خود این گونه عمل می‌کنند و سرمایه و سود و هزینه‌ها را به یکباره از بین می‌برند؟ و اگر این چنین است چرا دست به این کار می‌زنند؟

آن چه در هنگام برداشت محصول به یک دل مشغولی و نگرانی برای کشاورزان تبدیل می‌شود، امکان به فروش نرفتن و هدر رفتن زحمات آن‌ها است.

حلقه گمشده این زنجیره، صنایع تبدیلی و تکمیلی است تا بتواند ضمن جذب مازاد محصولات و تبدیل بهینه آن‌ها به موادی مصرفی که در آینده نزدیک و یا دور و پس از تخلیه مزارع از چنین محصولاتی، بتوان از مواد فرآوری شده در تأمین غذای مورد نیاز جامعه استفاده کرد.

اکنون سالیانه در حدود 40 میلیون تن انواع محصولات باغی، صیفی و سبزی تولید می‌شود (14 میلیون تن محصولات باغی و 25 میلیون تن صیفی و سبزی) که طبق مشاهدات عینی تمام این مقدار به مصرف تازه خوری و نیازهای جامعه نمی‌رسد و انباشت و سرریز محصولاتی مانند سیب زمینی، گوجه فرنگی، پیاز و انواع سبزی‌های منجر به انهدام آن‌ها و خسارت وارد کردن به کشاورزان و تمام جامعه می‌شود.

تقریباً 70 درصد از محصولات صیفی در منطقه استان کرمان تولید می‌شود. حال پرسش آن است که کارخانه‌های فرآوری و تکمیلی و تبدیلی برای تغییر این مازادها برای سایر ماه‌های سال وجود دارد؟ در حالی که از این محصولات می‌توان اقلام صادراتی و ارزآور تولید نمود چرا و به کدام دلایل دولت‌ها از مشتاقان تأسیس چنین کارخانه‌هایی حمایت نمی‌کند و تا چه زمانی باید کشاورزان شاهد نابودی دسترنجشان باشند.

آن‌چه مشهود است کارخانه‌های تبدیلی و تکمیلی محصولات گیاهی برای شرایط کنونی کشور به هیچ وجه کافی نیست و دولت و وزارت صمت به‌عنوان‌کننده کار و صادرکننده مجوزهای لازم باید تفاوت‌هایی بین نیازها و تولید یک جامعه 40 میلیونی تا 80 میلیونی را درک نمایند. کمتر کشوری این چنین تولیدات خود را به هدر می‌دهد.