تهران از تروریست شناخته نشدن نهاد نظامی خویش از سوی شورای وزیران اتحادیه اروپا احساس پیروزی می‌کند. این احساس از آنجا شروع شده که بلافاصله پس از صدور قطعنامه و مصوبه پارلمانی اروپا در همین خصوص، مقامات کشورمان مواضع تندی اتخاذ و تهدید کردند که اقدامات تلافی‌جویانه‌ای انجام می‌دهند.
اخبار سبز کشاورزی؛ نادر کریمی جونی| برخی تهدیدات انجام شده مانند بستن خلیج فارس یا خروج از پیمان NPT در گذشته نیز بارها اظهار شده، ولی جمهوری اسلامی ایران عملا به انجام آنها رغبتی نشان نداده بود و از این بابت گمان می‌رود که تکرار آنها در این موقعیت بیش از آنکه تهدید به انجام اقدام راهبردی باشد، بلوف سیاسی برای ترساندن و هشدار به اروپایی‌ها بود.
برخی تهدیدات ایراد شده نیز اگرچه ممکن است به وجود آورنده اقدام یا عملی نباشند، اما به‌همین صورت اظهار شده، امکان اتخاذ شدن دارد و نوعی همپایه و مقابله به مثل محسوب می‌شود که پاسخ متوازنی به مصوبه اخیرا پارلمان اروپاست.
در این باره تروریست شناختن مجموعه نظامیان اروپایی که برخی از ایشان در منطقه خاورمیانه حضور دارند ازجمله همین اقدامات همپایه محسوب می‌شود.
حالا که شورای وزیران اتحادیه اروپا در نشست دیروز خود نتوانست یا نخواست درباره تروریست شناختن نهاد نظامی ایران تصمیم بگیرد، امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه ایران، به میدان آمده و با بیان اینکه قبل از برگزاری نشست شورای وزیران امورخارجه اروپایی، با جوزپ بورل و وزیر امورخارجه سوئد به‌عنوان رئیس دوره‌ای این نشست صحبت کرده، تصریح کرد که آنها به وی (امیر عبداللهیان) اطمینان داده بودند که مصوبه‌ای علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مطرح و صادر نخواهد شد.
البته این نکته مهم قابل بیان است که اگر وعده‌های رئیس دوره‌ای آن شورا و نیز رئیس کمیسیون سیاست خارجی اروپا آن قدر اطمینان بخش بوده که خیال وزیر امور خارجه ایران را آسوده کرده است؛ چرا پیش از برگزاری این نشست، امیر عبداللهیان این وعده‌های اطمینان بخش را رسانه‌ای نکرده بود؟
البته با موضعی که مسئول کمیسیون سیاست خارجی اروپا در روزهای اخیر گرفته است، می‌توان قبول کرد که وعده‌هایی از جانب جوزپ بورل به امیر عبداللهیان داده شد است، اما اینکه مبنای وعده‌های داده شده چه باشد، محل تامل است.
احتمال زیادی وجود دارد که با توجه به اختلاف نظر و رویکرد اروپایی‌ها در مواجه با ایران، اعضای این اتحادیه اصولا تصویب قطعنامهای علیه یک نهاد نظامی ایرانی را امکان‌پذیر ندانند؛ چه اگر این قطعنامه به تصویب برسد و تبعیت از آن برای همه اعضاء لازم باشد، آنگاه برخی کشورها ی ضعیف عضو اتحادیه اروپا که هم اکنون با ایران همکاری اقتصادی دارند منافع‌شان به مخاطره می‌افتد.
همین کشورها مخالف صدور چنین قطعنامهای هستند و دست‌کم خودشان نمی‌خواهد این موضوع را اطاعت و نهاد نظامی ایران را گروه تروریستی قلمداد کنند. در این صورت شانس به تصویب رسیدن یک قطعنامه لازم‌الاتباع برای همه اعضای اتحادیه کاهش می‌یابد.
در عین حال اکنون نگاه‌ها به 20 فوریه، یعنی نشست ماه بعد شورای وزیران اتحادیه اروپا دوخته شده است. اما با شرایط فعلی احتمال آن که در نشست بعدی هم این قطعنامه به تصویب برسد، اندک است؛ چراکه نه فقط برخی اعضای اتحادیه اروپا راه‌های مسالمت‌آمیز را بر راه‌های تهاجمی ترجیح می‌دهند و نمی‌خواهند خود را با کشوری مانند ایران درگیر کنند، بلکه برخی دیگر از اعضای این اتحادیه منافع اقتصادی در ایران دارند و با تصویب و اجرای این قطعنامه علیه سپاه پاسداران حتما این قراردادها و همکاری‌های اقتصادی به مخاطره می‌افتد و منافع اقتصادی این کشورها نابود می‌شود.
