چالش‌های کشاورزی ایران و هشدارهایی که دکتر پزشکیان باید جدی بگیرد
این مقاله به نقد وضع فعلی کشاورزی با تمرکز بر چالش‌های کشاورزان و نقش تصمیم‌گیری‌های دولتی می‌پردازد چالش‌های کشاورزی ایران این روزها دغدغه‌ای جدی است
با ما همراه باشید تا از واقعیت‌های تلخ این بخش حیاتی آگاه شوید و راهکارهای احتمالی را بررسی کنیم. چالش‌های کشاورزی ایران این روزها دغدغه‌ای جدی است. وضعیت کشاورزی کشور، این شریان حیاتی اقتصاد و امنیت غذایی، از آن دست مسائلی است که هر روز بیشتر از قبل نیاز به توجه و اقدام فوری دارد.
اخبار سبز کشاورزی؛ دیدارهای سرزده، هر چند با نیت خیر انجام می‌شوند، اما آیا واقعاً به عمق مشکلات رسیدگی می‌کنند؟ در ادامه به بررسی انتقادی وضعیت کنونی کشاورزی ایران و هشدارهایی می‌پردازیم که باید جدی گرفته شوند.
کشاورز در فقر، تولید در نابودی؛ صدای گندمکار و دامدار شنیده نمی‌شود!
آقای پزشکیان، اجازه ندهید زارع گندمکار، پیازکار، دامدار و مرغدار در فقر تولید نابود شوند. در نامه امام علی(ع) به مالک اشتر، در انتخاب مدیران، به جای شایسته‌سالاری، افراد همزبان و رفیق انتخاب نمی‌شوند تا آنها نیز به تأسی از شما، مدیران غیر متخصص و ناآشنا را به بخش تزریق کنند که مثلاً هزینه و تبلیغات ریاست جمهوری شما تأمین گردد و در مقابل، چنین وقایعی بر سرنوشت کشاورزی حاکم شود.
تصمیمات اشتباه، واردات بی‌رویه: پیامد انتخاب وزیر کشاورزی!
انتخاب وزیر کشاورزی باعث شد تا امسال حدود ۵ میلیون تن گندم وارد شود، در حالی که در سال گذشته و تا قبل از صدارت قزلجه، حتی برای ذخیره استراتژیک هم از تولید داخلی استفاده کردیم.
توجه کنید قزلجه یک ماه قبل از آغاز کشت پاییزه گندم، وزیر بود. انتخاب شما موجب شد تا دوبرابر نیاز کشور گوشت قرمز وارد شود و این ارزپاشی، دامدار را زمین‌گیر کرد.
قزلجه در روز آغاز صدارت، انبارهای مملو از نهاده‌ها و مواد اولیه خوراک دام و طیور را که برای ۶ ماه تولید گوشت سفید و قرمز کافی بود (شهریور پارسال) تحویل گرفت؛ در حالی که در فروردین امسال واردات نهاده‌های خوراک دام و طیور نصف مدت مشابه پارسال بود و اردیبهشت ماه امسال نیز مانند فروردین ۱۴۰۴ خواهد بود. اگر شما برای خانه‌تان خرید می‌کردید، متوجه گران شدن همه اقلام از بقولات و میوه و سبزی گرفته تا مواد پروتئینی می‌شدید.
دیدارهای نمایشی، دردی از کشاورز دوا نمی‌کند!
کاش به جای دیدارهای مثلاً سرزده از وزارت، یک دیدار واقعی هم از مراکز فروش محصولات کشاورزی می‌کردید تا مصرف‌کنندگان واقعیت را به شما بگویند.
آقای رییس جمهوری، کاش یک دیدار سرزده واقعی به خانه کشاورز می‌رفتید تا متوجه شوید پدر و پیر کشاورزی ایران، به جای آمارهای خوداقناعی، به جای دروغ و حرف‌هایی که شما را خوش بیاید، واقعیت‌های کشاورزی را برایتان بگویند تا شما خون گریه کنید.
شما در دیدار سرزده متأسفانه به میان کارشناسان نیامدید تا فریاد آنها را بشنوید که کشاورزی کشور در آتش بی‌تدبیری و روابط قومی و دوستانه می‌سوزد! شما یک دیدار سرزده به یکی از کارخانجات تولید کود و سم نرفتید که ببینید با ۱۰ تا ۳۰ درصد ظرفیت کار می‌کنند و معلوم نیست سرنوشت کشت پاییزه امسال چه خواهد شد!
شما از نهادهای نظارتی، از کمیسیون کشاورزی، از استانداران و کشاورزان زمین‌گیر شده دیدار سرزده و استعلام نکردید که وزیری که برای جهاد کشاورزی انتخاب شده، آیا توان اداره یک مرکز خدمات کشاورزی را دارد، چه برسد به هدایت بخش حیاتی کشاورزی و تولید افزون بر ۱۰۰ میلیون تن محصولات کشاورزی! آقای پزشکیان، باید متوجه شده باشید که پس از ده ماه، امنیت غذایی کشور در خطر جدی است و کشاورزان مظلوم هر روز زیر فشار و بحران بیشتر له می‌شوند و شاید روزی نتوانیم جلوی آنها را بگیریم.
تیم ناکارآمد، برنامه‌ریزی صفر؛ بحران در دل وزارتخانه!
شما در دیدار سرزده به داخل طبقات سر نزدید تا ببینید تیم انتصابی ایشان پر شده از افراد بی‌ارتباط و ناتوان که نه تخصص دارند، نه توانایی یا اراده‌ای برای حل مشکلات.
شما در دیدار سرزده به میان زارعین و دامداران روستاها و مراکز تولید نرفتید تا متوجه شوید کشاورزی رها شده، برنامه‌ریزی صادرات و واردات وجود ندارد و بخش زیادی از منابع ارزی کشور بی‌محابا به جیب سودجویان و واردات بی‌کیفیت سرازیر می‌شود.
شما حتی استانداران را مأمور نکردید تا سرزده و بدون حضور رؤسای سازمان کشاورزی از مزارع برایتان گزارش بی‌واسطه بیاورند که کشاورزان ما، با قطعی مکرر برق و آب، کمبود نهاده‌های مرغوب و نبود آموزش کافی، هر روز به نابودی نزدیک‌تر می‌شوند.
آقای پزشکیان، کجا هستید؟ کشاورزی یعنی حیات، نه نابودی!
آقای پزشکیان، کجایید؟ کشاورزی یعنی حیات و امنیت غذایی، یعنی استقلال کشور! این جفا به کشاورزان را دیگر نمی‌شود تحمل کرد. اگر همین امروز چاره نکنید، فردا دیر است.
چرا چشم‌تان را به این فاجعه بسته‌اید؟ دیگر سخن از وفاق و شعار تولید در عین وابستگی بس است! وقت ایستادن و عمل کردن است، وفاق باید نه به حرف‌های تکراری و وعده‌های پوچ باشد.
