صنعت خودروسازی واقعیتی تلخ

اخبار سبز کشاورزی؛ سال‌هاست که مسئله خودروسازان جزو یکی از دغدغه‌های دولت‌های گوناگون در کشور بوده و هست و از چند جهت مورد توجه و انتقاد قرار گرفته است، از قبیل ساخت و تولید خودروهای بی‌کیفیت، عدم‌واردات خودروهای خارجی و عدم‌رقابت‌پذیری با تولیدات داخلی، ناامن بودن کیفیت خودروهای داخلی و غیره و از طرفی خودروسازان نیز مسائلی همچون انباشت زیان تولید در سال‌های اخیر را بیان کردند و یا مثلا مسائلی چون هزینه بالای تمام شده خودرو و یا عدم تخصیص اعتبار و بودجه از طرف دولت‌ها.

نتیجه همه این موارد تصادفاتی است که هر روز جان بسیاری از مردم را در جاده‌های کشور می‌گیرد و به اذعان پلیس و نهادهای دولتی علت اصلی آن عدم کیفیت این خودروهاست و البته با قیمت‌های نجومی که هر ساله نیز به آن اضافه می‌گردد و همین چندی پیش مسئولان خودروساز اعلام کردند که قیمت خودرو باید 300 درصد افزوده شود که تازه به قیمت تمام شده برسیم.

واقعیت پنهان در این صنعت آن است که باندهای مافیایی ضمن اینکه از ورود خودروهای روز خارجی که مطابق با استانداردهای جهانی است جلوگیری می‌کنند قیمت این خودروهای بی‌کیفیت را که به ارابه‌های مرگ مشهورند سال به سال اضافه کرده و بازاری بی‌رقابت را ایجاد کردند و دست آقایان خودروساز داخلی را چنان باز گذاشته‌اند که هر کاری دلشان می‌خواهد انجام می‌دهند.

متاسفانه دولت‌ها هم که در این میان منافع‌شان در گرو رانت‌بازی‌ها خودروسازان است، نه نظارتی برکیفیت این کارخانه‌ها دارند و نه راه‌حلی برای آن.

در این میان فقط مردم هستند که هزینه‌های گزاف قیمت این خودروهای غیراستاندارد را باید بپردازند. به همه این‌ها باید بنزین بی‌کیفیتی را که این خودروها مصرف می‌کنند اضافه کرد که هوای شهرهای کشور را هر روز آلوده‌تر می‌کند و هیچ فکری هم برای آن نمی‌شود.

در اینجا به‌عنوان مثال یکی از خودورسازان مطرح و بزرگ دنیا یعنی شرکت تویوتای ژاپن را بررسی می‌کنیم: این شرکت با داشتن 57000 کارمند و کارگر سالانه 6 میلیون خودرو تولید می‌کند و از هر خودرو تولیدی 2500 دلار سود می‌کند؛ درحالی‌که شرکت ایران خودرو با داشتن نزدیک به 80000 کارمند و کارگر سالانه 500000 تولید دارد که از هر خودرو تولیدی 10000 دلار سود می‌برد.

با این مقایسه درمی‌یابیم که تفاوت از کجا به کجاست؟ و اینکه خودروسازان داخلی فقط به فکر سود و جیب خود هستند.

بگذریم از اینکه خودروی پرایدی که در داخل بالای 300 میلیون تومان قیمت دارد در صادراتش به سوریه و عراق با قیمت بین 20 تا 30 میلیون عرضه می‌شود.

ولی به‌راستی اگر دولت به فکر اقتصاد ملی است و یک خودروی ملی می‌خواهد تولید کند باید ساختار این نظام اقتصادی که متاسفانه سراسر رانت و باندبازی است تغییر کند و از طرفی با ورود خودروهای خارجی بازار رقابت صحیح و درستی را ایجاد کرده تا مصرف‌کننده حق انتخاب داشته باشد.

جالب است که با این درآمدهای سوپرمیلیاردی خودروسازان کماکان آنان از ضرر و زیان خود صحبت می‌کنند و از زیان انباشته!

تا چه زمانی مصرف‌کننده باید تاوان عدم‌مدیریت دولت و رانت‌بازی خودروسازان را بدهد و یک فرد ایرانی که لایق بهترین رفاه و زندگی است باید از خودرویی استفاده کند که هر آن با یک تصادف به آهن پاره‌ایی تبدیل شود و جانش در خطر باشد.

دولت چهاردهم یکبار و برای همیشه ضمن قطع دست دلالان و مافیای خودرو، تعیین قیمت‌های مناسب با بودجه آحاد مردم، واردت درست خودروهای خارجی (با تعرفه‌های مناسب واردات)، نظارت دقیق بر کیفیت خودروهای داخلی و ایجاد یک استاندارد جهانی برای تولیدات داخلی کمک تاثیرگذاری بر این صنعت و همچنین مردم انجام دهد.

چنانچه این موارد و دیگر موارد فنی و انتقادی در این صنعت لحاظ شود می‌توانیم در آینده مبادرت به صادرات خودروهایی با استاندارد روز جهانی کنیم و ضمن نیاز مصرف داخلی حرفی برای گفتن در بازارهای جهانی داشته باشیم.