بازیابی سنت های آتش توسط زنان بومی استرالیا
اولین خاطره ای که از بیری بیری یا آتش دارم، مربوط به شش سالگی من است. بوی ملایم دودی از باران به مشام می رسد. من روی کاناپه قدیمی در خانه ای باز که از ورقه های آهنی راه راه و چوب ساخته شده است، نشسته ام و به داستان های پرستار بچه ام گوش می دهم. من او را تماشا می‌کنم که روی اجاق بوته‌ای که از آهن و الوار خانه ساخته شده است، آشپزی می‌کند، همان الواری که هنوز هم صدای ترق ترق را می‌شنوم.
اخبار سبز کشاورزی؛ مردم بومی مناطق استوایی مرطوب کوئینزلند، در سایت میراث جهانی کوئینزلند، در ساحل وسیع شمال شرقی استرالیا، مدیریت آتش سوزی فرهنگی را برای دست نخورده نگه داشتن روحیه، خاک و پوشش گیاهی خود تمرین می کنند. این دانش زنده است؛ رابطه ای که آنان در کشور تمرین می کنند و با پیران و جوانان راه می روند و تغییرات را مشاهده می کنند.
زنی سنت دوست
وقتی راه می رویم و آتش را تمرین می کنیم، روح انسان را پاک می کند. ما در مورد آرایش های مختلف در گیاهان، ساختارها از لایه های برگ گرفته تا اتصال چمن به سیستم های ریشه، خاک، و انواع کشور نخ می کنیم. کشور را می خوانیم و شاخص ها را از خاک تا آسمان تراز می کنیم تا زمان مناسب را به ما بگوییم.
دیوارها هرگز قرار نبود ما را از خانه اصلی مان جدا کنند. به عنوان یک زن ایروکانجی و دارنده دانش، من نه تنها در مورد تغییرات آب و هوایی، زیرا شرایط به سرعت در حال تغییر و رویدادهای مهم آب و هوایی را تجربه می کنیم، بلکه با دولت استرالیا نیز مواجه هستم که در به رسمیت شناختن و پذیرش حقوق سرزمین و فرهنگی ما کند است.
زن بودن در فضای آتش چالش هایی را از هر جهت به همراه دارد. مردان در جوامع ما به من می گویند که زنان به بیری بیری تعلق ندارند، که ما به طور سنتی هرگز سوختگی را تمرین نمی کردیم.
ما همیشه با بیری بیری (آتش) نقش و رابطه داشته ایم. زنان دانش زیادی از گیاهان دارند. دانستن نحوه و زمان جمع آوری آنها مانند دانستن نحوه بافتن آنها در سبدهایی است که برای جمع آوری غذاها استفاده می کنیم؛ این خود یک داستان است.
برای نسل های زیادی بیری بیری بخشی از زندگی روزمره ما بوده است. یادم می آید که با خاله ها کنار ساحل نشسته بودیم و منتظر غذا بودیم تا در بیری بیری بپزیم. پس از یک روز جمع آوری غذا، برای گرما نزدیک بیری بیری نشستیم در حالی که باد به دور ما می پیچید.
هنگام بازدید از کشور، ما همیشه با اجداد خود صحبت می کنیم. شما یاد می گیرید که به صداهای کشور و افراد مسن ما گوش دهید، با شنیدن تجربیات آنها و اینکه چگونه همه چیز در زمان خود تغییر کرده است.
بزرگان به من یاد می دهند که دانش و ارتباط را برای نسل آینده زنده نگه دارم و اگر بخواهیم دانش را در خویشاوندان خود زنده نگه داریم، همانگونه که برای زنده نگه داشتن شیوه های فرهنگی خود به صبر نیاز داریم.
درست مثل این است که یک گیاه را برای اولین بار می بینید و همه چیز را در مورد آن یاد می گیرید، با آن ارتباط برقرار می کنید، بافت و بوی آن را می دانید. این را از بزرگانم آموخته ام و این را ادامه خواهم داد.
