مناظره داغ درباره بحران آب و خودکفایی کشاورزی | کلانتری و فلسفی در مقابل دو نگاه به امنیت غذایی+ ویدئو

وقتی «آب» به‌جای منبع زندگی، به میدان جنگ سیاست و اقتصاد تبدیل می‌شود، دیگر صحبت از کشاورزی فقط درباره گندم و جو نیست؛ موضوع، آینده‌ی ایران است.

اخبار سبز کشاورزی؛ مناظره‌ی اخیر میان «عیسی کلانتری» رئیس پیشین سازمان محیط‌زیست و «پیمان فلسفی» نماینده مجلس، دقیقاً از همین نقطه آغاز شد؛ از مرزی باریک میان «حفظ سرزمین» و «تأمین غذای مردم».

برای مشاهده کامل این ویدئو کلیک کیند

 کلانتری: سیاست خودکفایی به بهای نابودی سرزمین

عیسی کلانتری با انتقاد شدید از سیاست‌های موجود خودکفایی گفت: «وزارت نیرو پاسدار آب نیست، پاسدار تولید شده است.»

او هشدار داد که ادامه‌ی برداشت بی‌رویه از منابع آب زیرزمینی، آیندگان ایران را با بحران جبران‌ناپذیری روبه‌رو می‌کند.

به‌گفته‌ی کلانتری، وقتی کشور تنها ۲۰ میلیارد مترمکعب تزریق به سفره‌های زیرزمینی دارد، برداشت ۴۷ میلیارد مترمکعب یعنی تخریب زمین، خاک و حتی خودِ کشاورزی.

او تأکید کرد که امنیت غذایی به معنای تولید داخلی نیست بلکه به درآمد کشور وابسته است؛ کشوری با درآمد پایدار، حتی در تحریم هم می‌تواند غذای مردمش را تأمین کند.

 فلسفی: بدون خودکفایی، امنیت غذایی معنا ندارد

در مقابل، پیمان فلسفی – نماینده تهران، اسلامشهر، ری، شمیرانات و پردیس – با تأکید بر ضرورت تولید داخلی گفت: در شرایطی که بر بیمه‌ی کشتی‌ها و انتقال ارز برای واردات غذا محدودیت وجود دارد، کشور باید بتواند نیاز خود را از داخل تأمین کند.

او افزود: «در دولت آقای روحانی، زمانی که اقتصاد ایران منفی بود، فقط بخش کشاورزی رشد را از زیر صفر به مثبت رساند.»

به باور فلسفی، کشاورزی سه‌برابر صنعت بازدهی دارد و در صورت مدیریت صحیح منابع آب و آبخیزداری، تولید کشور می‌تواند تا سه برابر افزایش یابد.

دو نگاه متناقض، یک دغدغه مشترک

گرچه کلانتری و فلسفی از دو زاویه متفاوت سخن می‌گویند، هر دو بر یک نکته اتفاق نظر دارند: کشاورزی ایران بدون اصلاح مدیریت منابع آب و بازنگری در سیاست‌های کلان، دوام نخواهد آورد.

کلانتری از تخریب سرزمین بیم دارد و فلسفی از وابستگی غذایی در دوران تحریم می‌گوید؛ در واقع، مناظره‌ی آنان بازتابی است از دو رویکرد متضاد اما ضروری: پایداری محیط‌زیست در برابر خودکفایی غذایی.

راه نجات، توازن میان آب و نان

ایران در نقطه‌ای ایستاده که باید میان دو مسیر خطرناک، راه تعادل را انتخاب کند. راه‌حلی که نه منابع آبی را نابود کند و نه مردم را در برابر تحریم‌های غذایی بی‌دفاع بگذارد. شاید پاسخ در همان جمله‌ی کلیدی هر دو طرف باشد: «مدیریت صحیح منابع.»