ادغام عمودی و مرغداری قراردادی در توسعه صنعت طیور

اخبار سبز کشاورزی ؛ کمتر از یک درصد مرغداران آمریکا به‌صورت انفرادی در صنعت مرغ فعال هستند و 90 درصد پرورش جوجه، تولید، کشتار و بسته‌بندی مرغ در این کشور توسط کشاورزان مستقل انجام می‌شود که با شرکت‌های تولید و فرآوری مرغ یکپارچه (عمودی) یا همان زنجیره ارزش قرارداد بسته‌اند. در این میان 9 درصد دیگر مزارع متعلق به شرکت‌های متوسط است.

در ایران اما کمتر از یک درصد مرغداری‌ها، کارخانجات خوراک طیور، کشتارگاه‌ها و صنایع بسته‌بندی تحت مدیریت زنجیره فعالند و همین عامل پراکندگی، ضرردهی و نارضایتی مرغداران شده است.

دکتر حسین شیرزاد دستیار ویژه وزیر اسبق با نگرش علمی خود مطلبی در رابطه با ادغام عمودی مرغداری‌ها ارائه کرده که مطالعه آن را به توصیه می‌کنیم.

حسین شیرزاد، تحلیلگر و دکترای توسعه کشاورزی | بیش از یک قرن پیش، اکثر ساکنان آمریکا کشاورز بودند و بیشتر کشاورزان در مزرعه و خانه مرغ داشتند. کشور آمریکا از آن سال‌های اولیه تاکنون به جهات مختلف تغییر کرده است چنانکه امروز اقلیت بسیار کوچکی کشاورز هستند و تعداد کمی از آنها مرغ دارند. جای تعجب نیست که صنعت مرغ آمریکا دستخوش تغییرات چشمگیری شده است.

در گذشته های دور کسب و کار هچری، پرورش جوجه های گوشتی، مراحل اصلی تولید گوشت مرغ و… همه مشاغلی جداگانه بودند. کارخانه های خوراک طیور، جوجه کشی ها، مزارع و واحدهای فرآوری های مستقل وجود داشتند که هر کدام محصول خود را در بازار جداگانه ای با زحمت به فروش می رساندند. در دهه 1940، مراحل مختلف تولید توسط «ادغام‌کننده‌ها» ترکیب شدند.

بیشتر بخوانید: تحلیل روند تغییرات در تجارت جهانی کشاورزی

ادغام کننده‌ها

یکپارچه سازان با هماهنگ کردن ظرفیت تولید هر مرحله از تولید، هزینه ها را کاهش دادند. صنعت مرغ با ترکیب مراحل تولید در شرکت‌های بزرگ یکپارچه عمودی که می‌توانستند از فناوری به سرعت در حال تغییر، استفاده کنند، به بزرگی رشد کرده است. شرکت های یکپارچه عمودی در یک زنجیره تامین، از طریق یک مالک مشترک متحد می شوند.

معمولاً هر یک از اعضای زنجیره تأمین محصول، یا خدمات متفاوتی را تولید می‌کند و محصولات برای برآورده کردن یک نیاز مشترک - در این مورد، تولید جوجه‌های گوشتی -ترکیب می‌شوند. جوجه‌های گوشتی امروزی به‌طور چشمگیری نسبت به انواع قدیمی گذشته تغییر کرده و به‌طور خاص برای تولید گوشت پرورش داده شده‌اند. کارایی این سیستم به کاهش قیمت تمام شده واقعی محصولات مرغ کمک کرده است. صنعت جوجه‌های گوشتی، به‌ویژه، اغلب به‌عنوان مدلی از سازماندهی ذکر می‌شود که در آینده کشاورزی ایالات متحده را متشخص تر خواهد ساخت. صنعت مرغداری مدرن طی 50 سال گذشته رشد چشمگیری داشته است.

عوامل اصلی رشد صنعت طیور

سه عامل اصلی در تبدیل شدن صنعت طیور به صنعت چند صد میلیارد دلاری امروزی نقش داشتند.

- اول تحقیقات علمی که از اوایل شروع صنعت طیور، نقش عمده ای در کمک به صنعت تولید تخم مرغ و گوشت مرغ به طور موثر ایفا کرده است. برخی از یافته های مهم شامل اکتشافات تغذیه ای مانند ویتامین D، B12، تغذیه رژیم های پر انرژی و اهمیت اسیدهای آمینه و سایر مواد مغذی ضروری با اهمیت بود.

سپس کنترل بیماری هایی مانند پولوروم، مارک(تا سال 2009، 80 درصد از داروهای آنتی بیوتیکی که در ایالات متحده فروخته می شد، نه برای پزشکی انسانی، بلکه برای تولید دام استفاده می شد ) و توسعه واکسن هایی برای کمک به کنترل بیماری و بهبودهای ژنتیکی که به تمرکز توجه به مرغ بهتری از نوع گوشت کمک نمود.

در این رابطه توسعه فن آوری های مختلف به ایجاد اتوماسیون و تجهیزات دیجیتالیزه برای کارآمدتر کردن جوجه کشی، تولید و پردازش کمک کرد و سرانجام دانش مربوط به مدیریت پرندگان برای رشد بهینه و بهبود تکنیک های مدیریت منجر به کارایی بهتر و محصولاتی با کیفیت بالا گردید.

-دومین مولفه؛ یکپارچه سازی وادغام بخش‌های مختلف صنعت طیور و اتخاذ روش‌های صنعتی مشابه برای تولید، کشتار و بازاریابی گوشت و تخم مرغ بود که محور این یادداشت است.

-سوم نوآوری این صنعت در توسعه محصولات جدید، راحت، فرآوری شده با ارزش افزوده جدید که جایگزین فروش مرغ کامل و قطعه شده و تخم مرغ کامل شده است، درصد فروش مرغ کامل و خرد شده از نزدیک به 100 درصد در سال 1960 به حدود 60 درصد امروز کاهش یافته است. محصولاتی مانند سینه، رول سینه پخته، بال بدون استخوان، گوشت اغذیه فروشی، گوشت بوقلمون چرخ کرده، تخم مرغ مایع پاستوریزه و مجموعه ای از غذاهای منجمد از پیش پخته شده به رشد "مارکت کپ" صنایع کمک کرده است. مرغ همچنین در 20 سال گذشته به یکی از عناصر اصلی منوهای فست فود تبدیل شده است.

در ایالات متحده بیش از 90 درصد از تمام جوجه های پرورش یافته برای مصرف انسان توسط کشاورزان مستقلی تولید می شوند که تحت قرارداد با شرکت های تولید و فرآوری مرغ یکپارچه (عمودی) کار می کنند حدود 9 درصد دیگر مزارع متعلق به شرکت های متوسط هستند و کمتر از یک درصد توسط کشاورزان انفرادی پرورش می یابند.

بیشتر بخوانید: بازشناسی پرونده کشاورزی هلند

ادغام عمودی در صنعت کشاورزی

ادغام عمودی و قرارداد به عنوان تحولات مهم در افزایش کارایی زنجیره تامین در کشاورزی ثبت شده است. ادغام عمودی زمانی اتفاق می افتد که یک شرکت تلاش می کند ردپای خود را در زنجیره تامین یا فرآیند تولید گسترش دهد. یک شرکت به جای چسبیدن به یک نقطه واحد در طول فرآیند، درگیر یکپارچگی عمودی می شود تا بیشتر به سایر جنبه های فرآیند متکی به خود شود. به عنوان مثال، یک تولیدکننده ممکن است بخواهد مستقیماً مواد خام خود را تهیه کند یا مستقیماً به مصرف کنندگان بفروشد.

ادغام عمودی در کشاورزی به تجمیع مراحل مختلف تولید مواد غذایی، از کشاورزی تا توزیع، تحت یک شرکت یا سازمان واحد اشاره دارد. این استراتژی تجاری اغلب برای افزایش کارایی، کاهش هزینه ها و بهبود کنترل بر زنجیره تامین استفاده می شود. از نظر تاریخی، ادغام عمودی در کشاورزی در اوایل قرن بیستم با ظهور شرکت های بزرگ تجارت کشاورزی مانند ADM و Cargill آغاز شد. این شرکت ها از یکپارچگی عمودی برای کنترل تولید و توزیع محصولات کشاورزی مانند غلات و گوشت استفاده میکردند. اما امروزه ادغام عمودی در کشاورزی در بسیاری از کشورهای جهان رواج دارد و ایالات متحده و برزیل دو تن از بزرگترین بازیگران آن هستند

در ایالات متحده، شرکت های بزرگ تجارت کشاورزی مانند Tyson Foods و JBS USA مزارع، کارخانه های فرآوری و شبکه های توزیع را در اختیار داشته و اداره می کنند. مدل شرکت‌های گوشت ادغام شده عمودی با استفاده از کار قراردادی مزرعه توسط تایسون توسعه داده شد و برای سال‌های متمادی در صنعت مرغ رایج بوده است - به طوری که به صنعت "مرغ‌سازی" معروف است .

در برزیل، شرکت هایی مانند JBS و Marfrig Global Foods کنترل قابل توجهی بر تولید و توزیع گوشت گاو، گوشت خوک و مرغ دارند. انواع مختلفی از ادغام عمودی در کشاورزی وجود دارد، از جمله "ادغام رو به جلو"، که در آن یک شرکت به توزیع و خرده فروشی محصولات خود گسترش می یابد، و "یکپارچه سازی از عقب"، که در آن یک شرکت کنترل تولید نهاده های مورد استفاده در عملیات خود را به دست می گیرد.

یکی از نمونه‌های ادغام پیشرو، تایسون فودز است که فروشگاه‌های خرده‌فروشی را در اختیار دارد و محصولات گوشتی خود را می‌فروشد. نمونه ای از ادغام عقب JBS USA است که صاحب و اداره کننده پرواربندی ها و کشتارگاه ها برای کنترل تولید گوشت گاو است.

بیشتر بخوانید: آموزه‌های لجستیک عربستان در تجارت محصولات کشاورزی

زنجیره تامین یا فرآیند فروش معمولاً با خرید مواد اولیه از یک تامین کننده آغاز می شود و با فروش محصول نهایی به مشتری پایان می یابد. یکپارچگی عمودی مستلزم آن است که یک شرکت کنترل دو یا چند مرحله از ایجاد و فروش یک محصول یا خدمات را در دست بگیرد. شرکت باید بخشی از فرآیند تولید ، توزیع یا خرده فروشی را که قبلا برون سپاری شده بود، خریداری یا بازسازی کند.

شرکت ها می توانند با خرید تامین کنندگان خود به صورت عمودی یکپارچه شوند تا هزینه های تولید را کاهش دهند. آنها می توانند با باز کردن وب سایت ها و فروشگاه های فیزیکی در پایان فرآیند خرده فروشی سرمایه گذاری کنند حتی می توانند در انبارها و ناوگان وانت و کامیون یخچالدار برای کنترل فرآیند توزیع سرمایه گذاری کنند .همه این مراحل شامل سرمایه گذاری قابل توجهی برای راه اندازی امکانات و استخدام استعدادها و مدیریت است. ادغام عمودی همچنین منجر به افزایش اندازه و پیچیدگی عملیات شرکت می شود. از آنجایی که یک شرکت در یک زنجیره تامین واحد فعالیت های بیشتری انجام می دهد، ممکن است منجر به انحصار بازار شود. انحصاری که به دلیل یکپارچگی عمودی رخ می دهد، "انحصار عمودی" نیز نامیده می شود.

ادغام متوازن

یکپارچگی متوازن رویکردی به یکپارچگی عمودی است که در آن یک شرکت قصد دارد با شرکت های قبل و بعد از آن در طول زنجیره تامین ادغام شود. یک شرکت باید واسطه باشد و محصولی تولید کند تا در یکپارچگی متعادل شرکت کند. به این دلیل که هم باید مواد خام را تامین کند و هم با خرده فروشان برای تحویل محصول نهایی همکاری کند. فرآیند زنجیره تامین کوکاکولا ( KO ) را در نظر بگیرید که در آن مواد خام تهیه می شود، نوشیدنی ساخته می شود و بطری های نوشیدنی برای فروش توزیع می شود.

اگر کوکاکولا هم با ارائه دهندگان مواد خام خود و هم با خرده فروشانی که محصول را می فروشند ادغام شود، شرکت در یکپارچگی متعادل شرکت می کند. این کار اگرچه به دلیل ماهیت متنوع عملیات تجاری پرهزینه و پرخطر است، اما یکپارچگی متوازن بیشترین مزیت را دارد زیرا یک شرکت به احتمال زیاد کنترل بیشتری (اگر نه کامل) بر کل فرآیند زنجیره تامین دارد.

مزایا و معایب ادغام عمودی

هدف اصلی ادغام عمودی، به دست آوردن کنترل بیشتر بر زنجیره تامین و فرآیند تولید است. هنگامی که یکپارچه سازی عمودی به خوبی انجام شود، به هزینه های کمتر، صرفه جویی در مقیاس و اتکای کمتر به طرف های خارجی منجر میشود. ادغام عمودی ممکن است منجر به کاهش هزینه های حمل و نقل، زمان گردش کمتر یا تدارکات ساده تر شود. اگر کل فرآیند در داخل مدیریت شود ممکن است منجر به محصولات با کیفیت بالاتر شود زیرا شرکت کنترل مستقیمی بر مواد خام مورد استفاده از طریق خط تولید دارد.

ادغام عمودی در کشاورزی چندین مزیت دارد، از جمله افزایش کارایی و صرفه جویی در هزینه با کنترل مراحل مختلف زنجیره تامین، چون شرکت ها می توانند هزینه های مرتبط با حمل و نقل و توزیع را کاهش دهند و توانایی خود را برای پاسخگویی به تغییرات تقاضای مصرف کننده بهبود بخشند. با این حال، نگرانی هایی در مورد اثرات یکپارچه سازی عمودی بر کشاورزان، مصرف کنندگان و محیط زیست نیز وجود دارد.

بیشتر بخوانید: تراژدی کشاورزی در سوریه، بن‌بست اکولوژی و اقتصاد

منتقدان استدلال می کنند که این پدیده می تواند منجر به افزایش تمرکز بازار شود و رقابت را محدود کند و منجر به قیمت های بالاتر برای مصرف کنندگان شود. علاوه بر این، می تواند منجر به افزایش استفاده از آفت کش ها و کودها شود که برای محیط زیست مضر باشد. اما علی‌رغم این نگرانی‌ها، ادغام عمودی همچنان یک استراتژی تجاری رایج در صنعت غذای جهانی است. با ادامه رشد جمعیت جهان و افزایش تقاضا برای مواد غذایی، شرکت ها به دنبال راه هایی برای بهبود کارایی و کاهش هزینه ها خواهند بود تا بتوانند این تقاضا را برآورده کنند.

با این حال، مهم است که اثرات منفی بالقوه یکپارچه سازی عمودی بر کشاورزان کوچک، مصرف کنندگان و محیط زیست را در نظر بگیریم. ممکن است لازم باشد مقرراتی برای تضمین رقابت منصفانه و جلوگیری از تأثیرات منفی وضع شود. علاوه بر این، تحقیقات بیشتری برای درک اثرات بلندمدت یکپارچگی عمودی بر سیستم غذایی جهانی مورد نیاز است.

ادغام عمودی صنعت طیور

یکی از دلایلی که صنعت مرغداری تجاری توانسته است به این شیوه اقتصادی گوشت تولید کند، یکپارچگی عمودی است. این بدان معناست که یک شرکت مالک و کنترل مراحل متعدد تولید مانند گله های پرورش دهنده، جوجه کشی، گله های رشد، کارخانه فرآوری، آسیاب خوراک، حمل و نقل و بازاریابی است. ادغام عمودی به شرکت اجازه می دهد تا هزینه ها را کنترل کند، از فضای انبار، ظرفیت تولید خوراک بهتر استفاده کند، به آنها کنترل بهتری بر کیفیت و ثبات محصول می دهد و به شرکت اجازه می دهد تا از صرفه جویی در مقیاس به نفع خود استفاده کند. مزیت های اصلی هزینه ناشی از کنترل ظرفیت تولید، حذف مراکز سود موهومی و خرید خوراک و لوازم در حجم بسیار زیاد است.

به عنوان بخشی از این مدل، صنعت طیور نیز از سیستم "تولید قراردادی" استفاده می کند. یک هدف مهم از سیستم های قراردادی، "استاندارد کردن شیوه های تولید با هدف تولید یک کالای همگن" است چنانکه با سیستم فعلی مورد استفاده در صنعت، تولیدکنندگان مرغ در حال تولید محصولات مرغ ثابت و باکیفیت برای مصرف کنندگان داخلی و جهانی هستند.

بر اساس این سیستم، یک تولید کننده مستقل (کشاورزمرغدار) زمین، ساختمان ها، تجهیزات، خدمات شهری و مراقبت و مدیریت روزانه پرندگان را تامین می کند. در مقابل شرکت ادغام کننده؛ جوجه، خوراک و هرگونه کمک بهداشتی یا فنی لازم را تامین می کند. این شرکت تحویل جوجه ها را از هچری و خدمات حمل و نقل در زمان برداشت را انجام می دهد.

سپس به تولیدکننده مستقل به ازای هر پوند گوشت یا هر تخم مرغ تولید شده بر اساس استانداردهای کارایی، دستمزد پرداخت و به بهترین تولیدکنندگان بر اساس عملکرد نسبی آنها پاداش پرداخت می شود. پرورش دهندگانی که به راندمان خوراک بهتر، مرگ و میر کمتر و سایر استانداردهای هزینه و کیفیت دست می یابند، حق بیمه دریافت می کنند.

این سیستم به کارایی و مراقبت بهینه از پرنده پاداش می دهد. قراردادهای طیور نمونه کلاسیکی است که نشان می دهد چگونه قراردادها می توانند کشاورزان را زیر بال و پر خود بگیرند. شرکت های مرغداری به صورت عمودی یکپارچه هستند - آنها هر مرحله از زنجیره تامین را کنترل می کنند، از کارخانه های خوراک دام گرفته تا جوجه کشی ها تا کارخانه های فرآوری، و قراردادهای تولید به آنها اجازه می دهد تا مزارع را به زنجیره تامین متصل کنند و فرآیند استانده تولید را بدون نیاز به سرمایه گذاری در تاسیسات دیکته کنند. تا سال 2020، سه شرکت برتر - تایسون، پیلگریم و پردو - حدود 68 درصد از کشتار طیور ایالات متحده را به خود اختصاص دادند. گوشت این چهار شرکت برتر با حداقل 30 نام تجاری مختلف به بازار عرضه می‌شود.

بر اساس این سیستم، پرورش دهندگان طیور با شرکت های مرغداری به نام یکپارچه ساز قرارداد می بندند، زیرا آنها پرندگان را از بسیاری از مزارع منفرد در یک کارخانه پردازش مرکزی جمع می کنند. پرورش دهندگان امکانات یا مرغداری هایی را فراهم می کنند که پرندگان در آن پرورش می یابند، همچنین نیروی کار و امکاناتی را برای پرورش جوجه ها فراهم می کنند.شرکت یکپارچه ساز ؛ جوجه ها، خوراک، دارو و پشتیبانی فنی را فراهم می کند.

بیشتر بخوانید: کشاورزی برزیل و تجربه چهار دهه آگرو-نئولیبرالیسم

از طرف کشاورز، مرغداری نشان دهنده یک سرمایه گذاری اولیه قابل توجه است، با میانگین عملیاتی که ارزش آن حدود 1 میلیون دلار است. هنگامی که آنها این سرمایه گذاری را انجام دادند، توانایی مرغدار برای دور شدن از تولید قراردادی به شدت محدود می شود - در بسیاری از موارد، مرغداری ها با وام ساخته می شوند و قرارداد تنها راه عملی برای تولید و بازاریابی مرغ کافی برای بازپرداخت بدهی های وام است. این امر کشاورز را در معرض خطر فسخ قرارداد، تغییرات در شرایط قرارداد و خواسته های یکپارچه ساز آسیب پذیر می کند.

یک کشاورز انفرادی توانایی کمی برای مذاکره با یکی از این شرکت ها دارد. تعداد کم شرکت های ادغام کننده به این معنی است که مرغداران گزینه های کمی برای به دست آوردن و مذاکره قراردادهای تولید دارند. بر اساس آمار وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا در سال 2011، حدود 21.7 درصد از مزارع مرغداری قراردادی در منطقه ای( مرکب از 7 ایالت) واقع شده اند که تنها یک ادغام کننده دارد .

جالب تر از آن، مطالعه‌ای در سال 2018 ، نشان داد که کشاورزان در مناطقی که تنها یک ادغام‌کننده دارند، به طور متوسط ​​7 تا 8 درصد کمتر از کسانی که در مناطقی با چهار یا بیشتر یکپارچه‌ساز هستند، دستمزد دریافت می‌کنند. البته شرایط قرارداد از شرکتی به شرکت دیگر متفاوت است اما 96 درصد مرغداران راضی هستنند چون کشاورزی قراردادی یک ابزار ضروری برای کمک به کشاورزان برای به اشتراک گذاشتن ریسک بازار، کمک به کاهش ریسک و هزینه های مبادله برای خریداران و فروشندگان، و پیوند دادن بازارها از طریق نهاده ها و اعتبارات است. کشاورزی قراردادی مشکلاتی مانند محدودیت های سرمایه، نکول وام ها و سایر نارسایی های بازار اعتبار را کاهش می دهد.

تقریباً تمام مرغ‌های پرورش‌یافته در ایالات متحده توسط کشاورزانی پرورش می‌یابد که با شرکت‌های " یکپارچه عمودی " که مالک جوجه‌ها و همچنین کل زنجیره تأمین هستند، از کارخانه‌های جوجه کشی گرفته تا کارخانه‌های تولید خوراک گرفته تا کارخانه‌های فرآوری و بسته‌بندی، قرارداد دارند

پرورش دهندگانی مانند "ویور" صرفاً برای پرورش جوجه‌های تازه جوجه‌آوری شده به وزن بازار دستمزد می‌گیرند. فرآیندی که به لطف بهبود ژنتیکی مداوم، اکنون فقط حدود پنج هفته طول می‌کشد شرکت‌ها جوجه‌ها را تحویل می‌دهند، غذا می‌دهند و بعداً برای جمع‌آوری جوجه‌های کامل برای کشتار و فرآوری باز می‌گردند، در حالی که پرورش‌دهندگان در مرغداری‌های خود اقدام به ساخت، نگهداری، ارتقاء و پرداخت هزینه‌های خدمات شهری و نیروی کار می‌کنند. به طور کلی، این یک سیستم بسیار مؤثر و کارآمد است که توانسته پروتئین کم‌هزینه و باکیفیت را برای مصرف‌کنندگان در سراسر جهان تولید کند.

سیستم قرارداد

بزرگترین ایالت تولید کننده مرغ در کشور آمریکا با بهره بردن از"سیستم قرارداد" به مصرف کنندگان خدمات خوبی ارائه کرده و به موفقیت بسیاری از کشاورزان خانوادگی کمک کرده است. ادغام عمودی به مرغداران درآمد پایدار و ریسک قابل مدیریت ارائه می‌دهد و برای ده‌ ها سال به نفع تولیدکنندگان و شرکت‌های طیور بوده است. یکپارچگی عمودی از تولیدکنندگان در برابر نوسانات بازار محافظت می کند

وقتی خوراک گران است یا قیمت مرغ پایین است (یا هر دو)، شرکت ادغام کننده، به جای تولیدکنندگان، متضرر می شود. ورود به تجارت طیور ارزان نیست و کشاورزان بدهکار اغلب در موقعیت ضعیفی برای دفاع از خود هستند. پرورش مرغ نیاز به سرمایه گذاری اولیه قابل توجهی دارد، اما اکثر کسانی که این کار را انجام می دهند برای دراز مدت در فارم اشتغال دارند. داده های موجود حاکی از آن است که مرغداران بیش از اکثر آمریکایی ها و بیش از سایر کشاورزان درآمد و مهم تر از آن، ثبات درآمد دارند. اطلاعات منتشر شده زیادی در مورد درآمد کشاورزان برای پرورش دهندگان مرغ گوشتی وجود ندارد. یک گزارش وزارت کشاورزی ایالات متحده در سال 2019، آخرین داده‌های قابل اعتماد موجود، در این رابطه نشان می دهد که پرورش دهندگان جوجه‌های گوشتی قراردادی معمولاً بیش از سایر کشاورزان (57000 دلار) و همه خانواده‌های آمریکایی (50000 دلار) درآمد سرانه بیشتری معادل (68000 دلار) دارند. اگرچه مرغداران برای تامین مالی ساخت‌وسازهای جدید واحدهای مرغداری خویش، بدهی بلندمدت می‌گیرند و گاهی اوقات مجبور به انعقاد قراردادهای بلندمدت توسط طلبکاران خود می‌شوند، اما ریسک مالی کمتری را متحمل می‌شوند زیرا هزینه‌های خوراک، هزینه‌های دارو و هزینه‌های جوجه‌ها همگی بر عهده شرکت ادغام‌کننده و نه مرغدار است.

علاوه بر این، داده‌های وام مزرعه‌ای اداره کسب ‌وکارهای کوچک ایالات متحده نشان می‌دهد که نرخ کمبود وام و نرخ شارژ برای تولید مرغ زنده نسبت به همه وام‌های کشاورزی بسیار کمتر است. مدل قراردادی؛ صنعت مرغداری مدرن را در ایالات متحده تقویت نموده است، هزینه ها را پایین نگه می دارد و به نفع همه طرف های درگیر در یک بازی" برد-برد "است. در آمریکا، یک "مرغدار قراردادی" یک کشاورز مستقل است که تحت قرارداد با یک شرکت تولید و فرآوری مرغ برای پرورش مرغ کار می کند. بیش از 90 درصد از تمام جوجه هایی که در ایالات متحده برای گوشت پرورش می یابند (مرغ های گوشتی) توسط پرورش دهندگان قراردادی پرورش می یابند

شرکتی که مرغداربا آن قرارداد دارد جوجه‌ها، خوراک، مراقبت‌های دامپزشکی و مشاوره فنی را ارائه می‌کند که در مقایسه با تولیدکنندگان مستقل، حدود 97 درصد از ریسک اقتصادی را از کشاورزان حذف می‌کند. در همین حال، مرغداران قراردادی مراقبت روزانه از پرندگان، تاسیسات مرغداری و زمینی که در آن مرغ پرورش داده می شوند، و خدمات آب و برق ونگهداری از مرغداری را ارائه می کنند. این مشارکت سودمند متقابل ، بخش کلیدی (ادغام عمودی ) از دوام اقتصادی و استقلال مزرعه خانوادگی حمایت می کند و در عین حال کارایی و ثبات در تولید مرغداری مدرن را تضمین می کند.

یک نظرسنجی در مارس 2022 از شرکت‌هایی که مسئول 83 درصد از تولید مرغ در ایالات متحده هستند، نشان داد که این مشارکت‌ها برای دو طرف سودمند، موفق و سودآور هستند. شرکت های ادغام کننده مرغ در مقایسه با تولیدکنندگان مستقل مرغ که همه این خطرات را به تنهایی متحمل می شوند تقریباً 97 درصد از ریسک اقتصادی را از کشاورزان حذف می کنند. ادغام صنعت مرغ و این ساختار مبتنی بر عملکرد از سال 1980 تاکنون بیش از 1 تریلیون دلار صرفه جویی در مصرف کنندگان داشته است.

حقوق مرغداری قراردادی

در رعایت حقوق مرغداران قراردادی؛ به کشاورزان براساس قراردادی که با یک شرکت ادغام کننده مرغ دارند، بر اساس عملکرد آنها در پرورش سالم ترین جوجه ها دستمزدی پرداخت می شود که به وضوح در قرارداد کشاورزان ذکر شده است. این ساختار مبتنی بر عملکرد یا انگیزه گاهی اوقات به عنوان " سیستم مسابقات " نامیده می شود .

مرغداران و شرکت‌ها بر سر قیمت از پیش تعیین‌شده به ازای هر پوند افزایش وزن که حول و حوش میانگین ساخته شده است، توافق می‌کنند، که نرخ معینی را برای همه جوجه‌هایی که استانداردهای معینی را برآورده می‌کنند، تضمین می‌کند. کشاورزان با توجه به کیفیت و کمیت گله خود و همچنین میزان کارآمدی پرورش جوجه ها حقوق دریافت می کنند.

مرغداران بر اساس وزنی که گله به دست می آورد، دستمزد می گیرند، به این معنی که مرغدارانی با مهارت های بیشتر و مدیریت بهتر، همراه با پیشرفت در مزرعه، کمی بیشتر درآمد خواهند داشت به همه کشاورزان یک غرامت پایه و از پیش تعیین شده پرداخت می شود، و سوء استفاده از هر نوع قابل تحمل نیست و در صورت مشاهده می تواند منجر به فسخ قرارداد کشاورز شود.

این ساختار - بر اساس اساسی ترین عناصر هر فضای تجاری - بهترین راه برای اطمینان از اینکه مرغداران برای تولید مرغ با کیفیت به روشی پایدار پاداش دریافت می کنند است. همچنین تضمین می کند که رفاه پرندگان اولویت اصلی کشاورزان است و مصرف کننده می تواند مطمئن باشد که سالم و مسئولانه و پایدار پرورش یافته است.

به همه مرغداران قراردادی؛ کیفیت همگن جوجه‌ها، خوراک یکسان و دسترسی به مراقبت‌های دامپزشکی یکسان ارائه می‌شود، کشاورزانی که در امکانات پیشرفته‌تر سرمایه‌گذاری می‌کنند و کشاورزانی که بیشترین تلاش را برای بهترین شیوه‌های مدیریتی به کار می‌گیرند، احتمالاً جوجه‌های با کیفیت بالاتر را کارآمدتر تولید می‌کنند. این ساختار قرارداد مستقل کشاورز نه تنها باعث صرفه جویی در عملیات کشاورزی می شود، بلکه به آن فارم مرغداری کمک می کند تا در صنعتی که زمانی در حال افول بود، پیشرفت کنند.

قرارداد تولید یکپارچه منبع درآمدی منظمی را برای مرغداران فراهم کرده است و در عین حال آنان را در برابر تأثیر نامطلوب قیمت‌های پایین کالا محافظت می‌کند. مزرعه خانوادگی قراردادی کمک می‌کند تا یک منبع پروتئینی سالم، ایمن، مقرون‌به‌صرفه و سازگار با محیط‌زیست را در اختیار جامعه مصرف کننده قرار دهند. عملیاتی شدن این فراگردها بدون قرارداد با یک شرکت فرآوری مرغداری یکپارچه عمودی امکان پذیر نخواهد بود.

سیستم فعلی هم برای شرکت‌ها و هم برای کشاورزان سودمند است، که دوست دارند با شرکتی شریک شوند که می‌تواند بیشتر ریسک را جذب کند (مرغ‌داران یک «بازار تضمین‌شده» دریافت می‌کنند)، به این معنی که از خطر عدم توانایی در فروش محصولات خود یا اجبار به فروش با ضرر جلوگیری می‌کنند. کشاورزی قراردادی یک درآمد تکمیلی عالی برای کشاورزان است که به کشاورزان کمک می کند تا کسب و کار خود را متنوع کنند و در عین حال درآمد کمی را به ارمغان بیاورند، که به نوبه خود به حفظ ده ها هزار خانواده در مزارع کوچک کمک کرده است که در غیر این صورت مجبور بودند به طور کلی از کشاورزی خارج شوند.

به طور متوسط، تقریباً 95٪ از تمام کشاورزان قراردادی سال به سال توسط یک شرکت حفظ می شوند و اکثر شرکت ها لیست انتظار برای کشاورزانی که مایل به مشارکت هستند و همچنین لیست انتظار برای مرغداران فعلی که به دنبال افزایش ظرفیت با ساخت بیشتر هستند، دارند. هزینه خوراک - بیشتر ذرت و کنجاله سویا - حدود 65 درصد هزینه پرورش مرغ است. این هزینه ها نوسانات زیادی دارد، اما مرغداران قراردادی از نوسانات بی ثبات بازارهای کالا ایزوله هستند. اگر سیل، یخبندان یا خشکسالی رخ دهد، قیمت غلات می تواند به راحتی دو برابر شود - که باعث افزایش هزینه های خوراک می شود - اما کشاورزان قراردادی همچنان همان نرخ دستمزد را در قراردادهای خود دریافت خواهند کرد و شرکت های مرغ میلیاردها دلار ضرر را جذب خواهند کرد.

به عبارت دیگر، کشاورزان مرغ دار بدون توجه به اینکه چه تحولاتی در انتطار بازارهای خوراک یا خواربار است و یا سیاستگزاران چه کاری انجام می دهند، از جبران پایدار تلاش خود اطمینان حاصل می کنند. این سیستم همچنین برای مصرف‌کنندگانی که می‌توانند بر یک محصول ثابت و با کیفیت تکیه کنند، بسیار سودمند است.

دولت به مثابه ناظر مرضی الطرفین

بر اساس پروتکل های مقبول و مشروع قانونی؛ نظارت مستمر دولتی بر این قراردادهای طیور وجود دارد و رابطه شرکت ادغام کننده مرغ و کشاورز مرغدار به طور گسترده توسط قانون فدرال تنظیم می شود. شیوه های خرید و بازاریابی دام و طیور توسط بخش بسته بندی و انبارداری خدمات بازاریابی کشاورزی (AMS) وزارت کشاورزی ایالات متحده (USDA) تنظیم می شود که قانون بسته بندی و انبارها را برای محافظت از کشاورزان، دامداران و مصرف کنندگان مدیریت و اجرا می کند. در صنعت مرغداری به این پروتکل ها، استانداردها و شیوه کنترل زنجیره مرغ مدل کسب‌وکار «ادغام‌کننده» آمریکایی میگویند که تا کنون در 39 کشور دارای صنعت مرغداری مهم جهان کپی برداری شده است.

مرغ یک غذای مقرون به صرفه و منبع مهم پروتئین است و با افزایش مصرف، از منظر تئوری؛ یک تجارت خوب با تقاضای زیاد است. در مدل ایالات متحده ، شرکت "یکپارچه ساز یا ادغام کننده جوجه‌های گوشتی"؛ جوجه‌کشی می‌کند و فوراً جوجه‌های یک روزه را واکسینه ‌کرده و روز بعد آنها را به مرغداری ها تحویل می‌دهد که تحت قرارداد توسط یک "نظام پرورش" مستقل تا رسیدن به سن و وزن از جوجه ها مراقبت و اداره می‌شوند.

یکپارچه ساز معمولاً خوراک و دارو را تأمین می کند در حالی که پرورش دهنده قراردادی سایت مرغداری، نیروی کار و سایر نیازهای عملیاتی (برق، آب و غیره) را تأمین می کند. هنگامی که جوجه ها به سن بازار (6 تا 7 هفته) می رسند، شرکت ادغام کننده؛ آنها را از پرورش دهنده قراردادی (که معمولاً به وزن پرداخت می شود) جمع آوری می کنند و به کارخانه فرآوری که توسط ادغام کننده اداره می شود، برده می شوند و در آنجا کشتار، پردازش و بسته بندی و به فروشگاه های خرده فروشی (که معمولاً متعلق به یکپارچه ساز نیستند)، ارسال می شوند. این مدل یکی از کارآمدترین مدل های کسب و کار در صنعت مرغ در جهان است. شرکت ادغام کننده تولید جوجه کشی را برای تغذیه تا کشتار کنترل می کند، اما کمترین سود و نیروی کار را در زنجیره ارزش یکپارچه عمودی که فرآیند رشد است برون سپاری می کند، این به شرکتهای یکپارچه ساز اجازه می دهد تا به سرعت به مقیاس اقتصادی مورد نظر نزدیک شوندچون در حالی که پرورش دهندگان مرغ در حال نگهداری از جوجه های در حال رشد هستند، تیم فروش ادغام کنندگان می توانند برای یافتن خریداران مرغ دست به کار شوند و می توانند بدون صرف سرمایه برای خرید مرغداری جدید، پرورش دهندگان قراردادی بیشتری را در صورت نیاز اضافه کنند. در آمریکا این مدل در مقیاس اقتصادی بهینه و مطلوب عمل می کند، حدود 30000 جوجه در یک مرغداری پرورش داده می شود و پرورش دهندگان اغلب بیش از یک مرغداری گوشتی را در یک زمان مدیریت می کنند.

بعنوان نمونه صنعت مرغداری یکپارچه عمودی درفرآیند تولید طیور Pilgrim's Pride Corporation (PPC) به صورت عمودی یکپارچه کاملا هویدا است، به این معنی که تمام مراحل تولید مرغ تحت کنترل کامل شرکت است. ادغام عمودی به کاهش لایه های هزینه کمک می کند، که به معنای حاشیه سود بیشتر و کنترل بیشتر بر کیفیت محصول نهایی است.

بر اساس گزارش شورای ملی مرغ، بیشتر مشاغل پردازش طیور در ایالات متحده به صورت عمودی یکپارچه هستند. به عنوان مثال، شرکت هایی مانند تایسون فودز (TSN)، مزارع ساندرسون (SAFM) و هورمل فودز (HRL) دارای امکانات یکپارچه عمودی برای تولید و فرآوری طیور هستند. در نمونه دیگر، در یک فرآیند یکپارچه عمودی، این شرکت "پیل گریمز پراید" تولید مرغ را کنترل می کند. این فرآیند با یک پرورش دهنده اولیه شروع می شود که جوجه های مولد را در اختیار یک سایت مرغداری قرار می دهد. این جوجه های پرورش دهنده به نوبه خود تخم هایی به نام تخم های جوجه کشی می دهند که به هچر منتقل می شود.

جوجه های هچ شده سپس به مرغداری ها می روند که از جوجه ها مراقبت می کنند تا به وزن کشتار یا وزن جوجه های گوشتی برسند. Pilgrim's Pride مرغ، خوراک و همچنین داروها و واکسن ها را برای این خانه ها فراهم می کند. هنگامی که Pilgrim's Pride جوجه های گوشتی نهایی را به دست آورد، آنها را پردازش می کند . سپس شرکت محصول را به توزیع کنندگان، خرده فروشان یا مشتریان خدمات غذایی می فروشد. تا پایان سال 2019، این شرکت دارای 36 کارخانه جوجه کشی و 28 کارخانه خوراک با ظرفیت کل برای فرآوری 34 میلیون جوجه در هفته بود."

پراید زائر" برای پرورش مرغ خود با حدود 3750 پرورش دهنده قرارداد دارد. در واقع ادغام عمودی، طبق تعریف، ترکیبی از دو یا چند مرحله تولید در یک شرکت است که معمولاً توسط شرکت های جداگانه اداره می شود. این کار معمولاً به دلایلی انجام می شود که به کنترل کیفیت، کاهش هزینه ها از طریق صرفه جویی در مقیاس و حتی افزایش سهم بازار به دلیل موانع بالای ورود مرتبط است.

نمونه های اخیرا ادغام موفق عمودی

یک نمونه عالی از ادغام عمودی در مقیاس بزرگ، غول های مواد غذایی Kroger و Costco هستند.کروگر یکپارچه سازی عمودی را در محصولات لبنی خود مانند شیر، پنیر، کره و بستنی پیاده سازی کرده است. علاوه بر فرآوری و فروش به مصرف‌کننده نهایی، کروگر مدیریت مزرعه‌های لبنی را بر عهده گرفته و سایت‌های تولیدی را برای تولید نیمی از شیر با برچسب خصوصی خود راه‌اندازی کرده است.

Costco دارای مارک تجاری معروف خود Kirkland است، با این حال بسیاری از خریداران سفر به Costco را با یک مرغ جوجه گردان با قیمت مناسب مرتبط می کنند Costco میلیون ها دلار در یک مرکز تولید طیور سرمایه گذاری کرده است در سال 2016، Costco برنامه های خود را برای ورود به تولید مرغ (مرغ) اعلام کرد که تا 40٪ از تقاضای مرغ جوجه گردان خود را تامین می کند. این شرکت با Lincoln Premium Poultry برای ساخت یک مرکز پردازش 400 میلیون دلاری در شرق نبراسکا شریک شده است.

این شرکت با قرارداد با کشاورزان در نبراسکا و آیووا، تولید خود را در سال 2019 آغاز کرد و تا اواخر سال 2020 به 100 میلیون پرنده در سال افزایش داد . با این حرکت، Costco کل زنجیره ارزش طیور را یکپارچه کرده است. آنها به دنبال کنترل چندین جنبه هستند. تأسیسات آنها در نبراسکا شامل جوجه کشی ها، کارخانه های خوراک دام، تولید، فرآوری و غیره است. همانگونه که ذکر آن رفت چهار شرکت - Tyson Foods، Pilgrim's Pride Corporation، Sanderson Farms و Perdue Farms - 67% 11 جوجه های گوشتی آماده طبخ را بر حسب وزن در ایالات متحده تولید می کنند.

اگر به قدرت تامین کننده در این صنعت تلفیقی نگاه کنیم، ورود به تولید طیور حداقل به Costco کمک می کند تا ریسک عرضه و هزینه های کنترل را جبران کند. تخمین زده می شود که Costco می تواند تا 25 سنت برای هر پرنده در کاهش هزینه از این تلاش دست یابد. یکی از محرک های اصلی نیز عرضه منسجم و کنترل هزینه، کیفیت و اندازه پرنده بود. اندازه کل تولید پرنده به طور قابل توجهی بزرگتر و خارج از اندازه بهینه برای جوجه گردان بود. میانگین پرنده تقریباً به هشت هفته و گاهی به تعداد روزهای مشخصی بزرگ می شود

با تنظیم نسبت خوراک و محتوای مواد مغذی برای پاسخگویی به نیازهای خاص در هر جمعیت، می توان پرندگان را پرورش داد و با مقدار بهینه خوراک برای تولید محصول بهینه تغذیه کرد، حتی با زمان بندی کشتار در یک ساعت دقیق؛ این تلاش‌های متمرکز، پرنده‌ای ثابت برای کاربرد جوجه‌گردان، با کیفیت و هزینه بهینه تولید می‌کند. یکی دیگر از جنبه های جالب انتخاب سایت توسط شرکت Costco است. در انتخاب نبراسکا، این شرکت در حال ورود به ایالتی است که رتبه 27 را در تولید طیور و تخم مرغ دارد، اما همچنین در ایالات متحده در ذرت رتبه 3 و در تولید سویا رتبه 4 را دارد

این دانه ها بخش قابل توجهی از جیره غذایی جوجه های گوشتی را تشکیل می دهند. بخش جنوب شرقی ایالات متحده منطقه سنتی ترین ایالتهای کشور برای پرورش طیور است. انتخاب حالتی با عرضه زیاد اجزای خوراک موجود، کارایی هایی ایجاد می کند که حالت های بدون آن نمی توانند به دست آورند. فقدان مسیرهای حمل و نقل طولانی برای تامین خوراک، هزینه های حمل و نقل را کاهش می دهد و این را به گزینه ای پایدارتر تبدیل می کند.

یکپارچه سازی عمودی ایمنی مواد غذایی را افزایش می دهد

ادغام عمودی صنعت جوجه‌های گوشتی به تولیدکنندگان اجازه می‌دهد تا شیوه‌های مختلف امنیت زیستی و بهداشتی، فناوری‌های مرغداری و رژیم‌های تغذیه را برای بهبود ایمنی غذا ترکیب کنند. این ساختار اجازه می دهد تا نظارت بیشتری بر هر جنبه ای از ایمنی مواد غذایی از مزرعه پرورش دهنده تا هچری از طریق کارخانه فرآوری انجام شود. ادغام عمودی به صنعت اجازه می دهد تا اقدامات ایمنی زیستی، برنامه های واکسیناسیون و آزمایش باکتری هایی مانند سالمونلا را در مزارع پرورش دهنده و جوجه کشی ها حفظ کند. در آسیاب خوراک، خوراک اغلب تحت عملیات حرارتی قرار می گیرد تا از انتشار هر گونه باکتری بین خوراک و پرندگان جلوگیری شود. در مرغداری، اقدامات ایمنی زیستی سختگیرانه، کنترل مدیریت آفات و مفهوم "همه از همه بیرون" گسترش بیماری را بین پرندگان، خانه ها و گله ها کنترل می کند و هنگامی که پرندگان از مرغداری خارج می‌شوند، به سرعت به کارخانه فرآوری تحویل داده می‌شوند، جایی که رژیم‌های آزمایشی سخت‌گیرانه در سرتاسر فرایند برای به حداقل رساندن انتشار باکتری‌ها وجود دارد. سوابق دقیقی در طول کل فرآیند در مورد نتایج آزمایش، برنامه‌های واکسیناسیون، امنیت زیستی و پروتکل‌های بهداشتی نگهداری و ثبت می‌شوند.

سخن پایانی

یکی از روندهای اصلی در توسعه اقتصاد جهانی از اواسط قرن بیستم و تاکنون، فرایند" شرکت‌سازی ادغام کننده ها" بکمک مشوق های دولتی بوده است. اکنون اقتصاد طیور کشورهای پیشرو جهان به طور فزاینده ای دو قطبی می شود، که از یک سو، شرکت های بزرگ تسلط دارند و از سوی دیگر، کسب و کارهای کوچک و خرد وجود دارند. کنترل شرکتی بر تولید مواد غذایی ایالات متحده نیز از طریق ادغام عمودی و ادغام شرکت ها گسترش یافته است. این نیروها با هم، چشم انداز صنعت طیور ایالات متحده را از اواسط قرن بیستم تغییر دادند.

معمولا،کشاورزانی که قیمت تمام شده آنها بالاست از تجارت خارج می شوند، اغلب مرغداری های شان را به مزارع شرکت های بزرگتر می فروشند یا اجاره می دهند و به غول های شرکتی اجازه می دهند بزرگتر شوند. علاوه بر این، شرکت‌های غذایی و کشاورزی، همراه با شرکت‌های غول‌های جوجه، لاین و اجداد و مواد شیمیایی که فعالیت آن‌ها را امکان‌پذیر می‌کنند، اغلب با یکدیگر ادغام یا یکدیگر را خریداری می‌کنند تا سهم بیشتری از بازار را به خود اختصاص دهند و کارایی مقیاس را افزایش دهند.

روابط زنجیره ای تأمین عمودی هماهنگ بازارهای کشاورزی در حال حاضر به عنوان استراتژی های غالب حاکم است. طی سال‌های اخیر، معاملات تجاری در بخش کشاورزی-غذایی به طور فزاینده‌ای از طریق قراردادهایی تنظیم می‌شوند که مراحل مختلف زنجیره تامین را هماهنگ می‌کنند. قراردادهای تولید و مالکیت یکپارچه اغلب می توانند جریان اطلاعات و پاسخگویی را افزایش دهند، ورودی ها را ذخیره کنند، بهره وری را بهبود بخشند و سود کل را افزایش دهند.

هماهنگی بیشتر حلقه‌ها در زنجیره بازاریابی، قیمت عرضه کالای شرکت را با کاهش هزینه‌های مبادله کاهش می‌دهد. اگر همه چیز برابر باشد، افزایش بهره وری در سطح صنعت باعث کاهش اشتغال کل و سایر فعالیت های اقتصادی در جوامع روستایی می شود. در سال 2023 ادغام عمودی از طریق قراردادهای تولید و بازاریابی نیز به مدل غالب برای تولید دام تبدیل شده است . در حال حاضر 90 درصد طیور، 69 درصد خوک و 39 درصد گاو به صورت قراردادی از طریق یکپارچه سازی عمودی تولید می شوند. دولت هم بواسطه ارایه مشوق ها از ادغام عمودی پشتیبانی می کند زیرا بهره وری مواد غذایی را افزایش داده است.

با این حال،.. پیمانکاران سهم بزرگی از درآمدهای مزرعه را دریافت می کنند، که قبلاً تصور می شد به خانواده مزرعه دار خانگی می رسد. بر اساس قراردادهای تولید، پرورش دهندگان طیوری را پرورش می دهند که متعلق به یکپارچه سازان هستند. قراردادهای مزرعه شامل شرایط دقیقی برای پرورش دهندگان است که بر اساس میزان کارآمدی استفاده از خوراکی که توسط یکپارچه ساز برای پرورش حیوانات ارائه می شود، حقوق دریافت می کنند. این قرارداد نحوه ساخت تاسیسات مرغداری، نحوه تغذیه، نگهداری و درمان حیوانات و نحوه رسیدگی به کود و دفع لاشه ها را تعیین می کند.

طبق قراردادهای بازاریابی، تولیدکنندگان پیشاپیش توافق می‌کنند که حیوانات خود را تحت یک سیستم قیمت توافقی به ادغام‌کنندگان بفروشند. به طور کلی، این قراردادها ادغام کننده را از مسئولیت اقدامات کشاورز محافظت می کند و تنها مورد قابل مذاکره قیمت است.

زنجیره‌های ارزش غذایی یکپارچه‌تر که در طول زمان از طریق تعامل بین خریداران و فروشندگان تکامل می‌یابند، وسیله‌ای برای بهبود کارایی اقتصادی از طریق اصلاح برنامه‌ریزی جریان ورودی و استفاده از منابع هستند. شاید این قراردادهای تولید بتوانند به مزارع خانوادگی با سطح متوسط و کوچک کمک کنند، تا رقابتی بمانند. بهرحال، همگام سازی مراحل عمودی یک سیستم تولید، بازاریابی، یا فرآیندی که به عنوان هماهنگی عمودی شناخته می شود، چهره جوامع روستایی در مناطق وابسته به کشاورزی در ایالات متحده را تغییر داد و استانداردهای زندگی جوامع روستایی را که اغلب با کاهش جمعیت، اشتغال ناقص و درآمد راکد مواجه بودند، بهبود بخشید.