آفت بی توجهی به کشاورزی در دانشگاه‌های ایران
در ایران تنها 9 دانشگاه تهران، تربیت مدرس، شیراز، فردوسی مشهد، صنعتی اصفهان، تبریز، علوم پزشکی شهید بهشتی، علوم پزشکی تهران و دانشگاه آزاد اسلامی به شکل موثر
اخبار سبز کشاورزی ؛ در ایران تنها 9 دانشگاه تهران، تربیت مدرس، شیراز، فردوسی مشهد، صنعتی اصفهان، تبریز، علوم پزشکی شهید بهشتی، علوم پزشکی تهران و دانشگاه آزاد اسلامی به شکل موثر به رشته‌های علوم کشاورزی و گیاهی و دامی می‌پردازند و بی‌توجهی دیگر دانشگاه‌ها به کشاورزی تا جایی پیش رفته است که در حال حاضر کمتر دانش‌آموزی رشته کشاورزی را برای ادامه تحصیل در دانشگاهی انتخاب می‌کند؛ مساله‌ای که قطعا درصورت تداوم آن در آینده مشکلات زیادی را برای کشور ایجاد خواهد کرد.
بیشتر بخوانید: برنامه هفتم توسعه و حل قضایای پارادوکسیکال در کشاورزی ایران
نبود شغل علت اصلی بی‌رغبتی
می‌توان گفت نبود شغل اصلی‌ترین دلیل عدم تمایل دانشجویان برای ورود به حوزه کشاورزی است. متاسفانه طی سال‌های اخیر با وجود اینکه می‌توانیم از صادرات محصولات کشاورزی به درآمدزایی برای کشور برسیم، هیچ‌گاه این حوزه مورد توجه جدی قرار نگرفته است.
دانشگاه‌های مبتنی‌بر تئوری
همچنین دانشگاه‌ها ما نتوانسته نیروی انسانی کاربلد در حوزه کشاورزی تربیت کند و به‌همین دلیل استادی که بتواند به‌اصطلاح فوت‌وفن کشاورزی را به دانشجو آموزش دهد، نداریم و دانشگاه‌های ما مبتنی‌بر تئوری هستند.
این در حالی است که ایران جزء معدود کشورهایی است که هر 4 فصل را تجربه می‌کند و قطعا می‌توان از آن به‌عنوان بهشت کشاورزی در دنیا نام برد، با این حال در بسیاری از مناطق هنوز از روش‌های نسبتا قدیمی استفاده می‌شود و می‌طلبد دانشگاه‌های کشور برای ایجاد تحول در این زمینه وارد میدان شده و در کنار جدیت تربیت نیرو، راهکارهای عملی برای تحقق این تحول ارائه دهند.
افت علمی دانشگاه‌های دولتی بزرگ در ایران
این خلا و ضعف آموزش تنها در دانشگاه های کشاورزی ایران دیده نمی‌شود، بلکه در رقابت مرجعیت علمی دانشگاه‌های دولتی بزرگ در ایران، دانشگاه‌های صنعتی شریف و امیرکبیر با سقوط به ترتیب ۳۹ و ۳۵ پله، دارای افت قابل توجهی در رتبه‌بندی جهانی مرجعیت علمی شده‌اند. همچنین، دانشگاه فردوسی مشهد با سقوط ۲۱ پله نیز با تنزل قابل توجهی در رتبه‌بندی روبه‌رو شده است.
علاوه بر این، دانشگاه تهران با سقوط ۹ پله و دانشگاه تربیت مدرس با سقوط ۵ پله نیز افتی را تجربه کرده‌اند. به طور مقابل، دانشگاه علم و صنعت ایران با تنها سقوط ۳ پله به نسبت سایر دانشگاه‌ها، افت کمتری در رتبه‌بندی مرجعیت علمی خود داشته است.
تحریم‌های علمی
یکی از دلایل دیگر افت دانشگاه‌های دولتی بزرگ در رقابت مرجعیت علمی، افزایش تحریم‌های علمی است. برخی از دانشگاه‌ها به دلیل سیاست‌های بین‌المللی و تحریم‌های اقتصادی، به روز نگه داشتن نسخه‌های جدید نرم‌افزارها و دسترسی به پایگاه‌های داده بین‌المللی را از دست داده‌اند. این موضوع می‌تواند توانایی دانشگاه‌ها در انجام پژوهش‌های بین‌المللی و همچنین در تدریس و ارائه آموزش‌های با کیفیت را کاهش دهد.
نقص زیرساخت‌های فنی
ارتقاء و به‌روزرسانی زیرساخت‌های فنی و تکنولوژیکی در دانشگاه‌ها نقش مهمی در رقابت مرجعیت علمی ایفا می‌کند. به علت محدودیت‌های مالی، قدرت خرید دانشگاه‌ها در تجهیزات پیشرفته، نرم‌افزارهای حسابداری و مدیریتی، و پشتیبانی از اینترنت پرسرعت و ارتباطات تلفنی، کاهش یافته است. این مشکل می‌تواند تأثیر بسزایی بر عملکرد و انجام پژوهش‌های علمی دانشگاه‌ها داشته باشد.
نبود اساتید برجسته
دانشگاه‌های برتر همواره بر اساس استادان و محققان برجسته که در حوزه‌های مختلف علمی و فنی برجستگی داشته‌اند، شناخته می‌شوند. با افت رتبه‌های جهانی مرجعیت علمی، دانشگاه‌های ایران ممکن است با چالش جذب و حفظ استادان برجسته روبه‌رو شوند. این مسئله می‌تواند به عدم توانایی در انجام پژوهش‌های پیشرفته و کسب رتبه‌بندی برتر در سطح جهانی منجر شود.
