شرکت های سهامی كشت و صنعت خصوصی

راه ناگزیر سیاست توسعه شرکت های سهامی كشت و صنعت خصوصی

"مدیرعامل و رئیس هیات مدیره سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران"

از میان انواع نظام‌های بهره‌برداری مبتنی بر سرمایه داری ارضی، كشت و صنعت واژه عام تری است كه در نگره موسوم به "گولد برگ و آموزه های دیویس" از مدرسه بازرگانی دانشگاه هاروارد در سال 1957 مطرح و از مفهومی منبعث از دو واژه ( Agribusiness و Agro-industry ) و "هژمونی تکنوکراسی و تئوری زنجیره ارزش" در تولید کشاورزی اخذ شده است. واحدهای كشت و صنعت با ساختار حاکمیت شرکتی سهامی و سطح تکنولوژی بالا از ابتدای قرن 20 در کشورهای توسعه یافته و از 6 دهه قبل با گرایش سرمایه محوری و جذب منابع سرمایه ای شرکتهای چند ملیتی درایران آغاز شده است.

شرکت های کشت و صنعت از جمله اولین واحدهای تجاری بزرگ تولیدی کشاورزی - صنعتی بشمار می روند که در آنها زنجیره ارزش افزوده با ترکیب عملیات کشاورزی، صنعتی و خدماتی کلیه مراحل تولید، نگهداری، فرآوری، بازاریابی، توزیع و فروش محصولات به مقیاس وسیع(اقتصادی و فنی) کاملا بازار محور در چارچوب سازمان و مدیریتی واحد تحقق می پذیرد.

جدایی مدیریت (بصورت کاملا حرفه ای ) از مالکیت، بزرگ بودن واحد، ساختاری سازماندهی شده و مدیریت رسمی و تخصصی، سطح اطلاعات و تکنولوژی و توسعه بالا، پیوند تولیدکشاورزی با صنایع پسین و پیشین در قالب زنجیره از ویژگی‌های عمده واحدهای کشت و صنعت محسوب می شوند. مفهوم كشت و صنعت یعنی ادغام كشاورزی با صنایع وابسته كه با این ترتیب ارزش افزوده مواد خام كشاورزی از طریق تبدیل، بسته بندی، عملآوری، نگهداری و عرضه مستقیم به بازار موجبات درآمد بیشتر برای تولید كننده و صرفه بیشتر برای مصرف كننده می باشد.

به عبارت دیگر یك واحد كشت و صنعت باید بصورت زنجیرهای خدمات و فعالیت‌های قبل از مرحله كاشت تا مرحله عرضه محصول به بازار مصرف و حتی رساندن بدست مصرف كننده را در برنامه جامع كار خود داشته باشد.

یادداشتی از: دکتر حسین شیرزاد