کشت جلبک و تامین غذای جهانی

با وجود محدودیت‌اراضی آبی، منابع رو به کاهش آب شیرین و تغییرات اقلیمی، افزودن 50 درصد به تولید غذا برای یک جمعیت 10 میلیاردی تا سال 2050 می‌تواند ذهن بسیاری از مسئولان جهان را به خود مشغول نماید.

اخبار سبز کشاورزی | شاید یکی از راه‌حل‌ها برای تولید یک غذای حاوی پروتئین کافی، کشت جلبک‌های تک سلولی در کنار سواحل و با استفاده از آب دریاها باشد.

در یک بررسی منتشر شده در نشریه شماره سپتامبر (مهرماه) Ocenography چگونگی پرورش این نوع از جلبک‌ها که می‌توانند پرکننده شکاف بین تقاضا برای موادغذایی و تولید آن باشد و همچنین به پایداری محیط زیست کمک نماید، شرح داده شده است.

بیشتر بخوانید: جلبک‌ها بخشی از امنیت غذایی

در حال حاضر این فرصت وجود دارد که برای تولید یک محصول غذایی بسیار مفید، با سرعت رشد بالا و بدون آسیب به محیط زیست، اقدام و از آنجایی که این کار در یک محیط نسبتا بسته و وسایل قابل کنترل به اجرا در می‌آید، نمی‌تواند موجب مشکلات زیست محیطی گردد.

در حالی که طی دهه‌های آینده جمعیت جهان افزایشی چشمگیر خواهد داشت و هم زمان با آن تغییرات اقلیمی، محدودیت اراضی قابل کشت، فقدان آب شیرین و تخریب محیط زیست، میزان غذای تولیدی را تحت تاثیر قرار خواهد داد، تولید غذا به شکل واقعی و روی کاغذ بسیار متفاوت است.

ما نمی‌توانیم با روش کنونی تولید غذا به اهداف خود دست یافته و منحصرا به روند کشاورزی کنونی (بر روی کره زمین) متکی باشیم. علاوه بر آن، به علت برداشت‌های بی‌رویه و زیانبار از منابع غذایی دریایی، پرورش جلبک در حاشیه سواحل دریاها تدریجا به صورت یک موضوع الزامی خودنمایی می‌کند.

نتایج به دست آمده از مدل‌های آزمایشی در کشت جلبک، روش کشت در سواحل دریاهای رو به جنوب و از جمله مجاورت محیط‌های زیست صحرایی بهترین پاسخ را داده‌اند، جلبک‌ها عملا می‌توانند در سبد غذایی ساکنان حوزه‌های جنوبی کره زمین قرار گیرند، ضمن آن که در نوار باریک ساحلی این مناطق، می‌توان پروتئین مورد نیاز تمام ساکنان کره زمین را تولید کرد.

جلبک‌ها، علاوه بر داشتن ظرفیت پروتئینی بالا، می‌توانند آن دسته از عناصر غذایی را که در جیره‌های غذایی افراد گیاهخوار وجود ندارند، نظیر اسیدآمینه‌های اصلی و مواد معدنی موجود در انواع گوشت و چربی‌های امگا 3 که اغلب از طریق منابع آبزیان دریایی به دست می‌آیند نیز تامین نمایند.

بیشتر بخوانید: فرآوری جلبک، اقدامی اشتغالزا و ارزآور

رشد جلبک‌ها ده بار سریعتر از سایر محصولات گیاهی است، بنابراین در زمانی کوتاه نسبت به کشت‌های سنتی رشد کرده و قابلیت استفاده پیدا می‌کند. به عنوان مثال، زمانی که یک کشاورز کودهای ازته و فسفره به کشت‌های معمولی اضافه می‌کند در حدود نیمی از آن‌ها از مزارع خارج شده و با نفوذ در خاک موجب آلودگی آبهای زیرزمینی می‌شوند.

در صورت کشت جلبک در مجاروت چنین مزارعی، مقادیر زیادی از این منابع غذایی توسط جلبک‌ها جذب و مجددا استفاده می‌شود، ضمن آن که باید به این حوضچه‌های پرورش جلبک، دی اکسید کربن اضافه کرد که معمولا جلبک‌ها خود موجب جذب دی اکسید کربن می‌شوند.

جلبک‌ها هم در غذا و هم در استحکام بنا

محققان و شرکت‌های ساختمانی با افزودن جلبک به مواد ساختمانی و سیمان مشاهده کرده‌اند که مقدار زیادی از گاز کربنیک توسط این مواد جذب و از فضای اطراف خارج می‌شود. از این طریق می‌توان مقادیر زیادی از گاز کربنیک موجود در محیط زندگی را توسط چنین ساختارهایی جذب کرد.

در حالی که به ظاهر کشت جلبک می‌تواند بسیاری از مشکلات مرتبط با تامین غذا و محیط زیست را حل نماید، اما نکته اساسی آن است که زمانی چنین امری می‌تواند محقق شود که آدم‌ها آن را در جیره غذایی خود قرار دهند. یکی از این راه‌حل‌ها اضافه کردن جلبک‌های مغذی به گوشت‌های با منشا گیاهی است که در حال حاضر با اضافه کردن سویا یا انواعی از نخود تامین می‌شود.

معلوم گردیده که با افزودن جلبک به جیره‌های غذایی مرغ‌های تخم‌گذار، مقدار اسیدهای چرب امگا 3 در آن‌ها نسبت به تخم مرغ‌های معمولی، سه برابر خواهد شد.