اگر همه حیوانات را از مزرعه بیرون کنیم!

اخبار سبز کشاورزی؛ می خواهم بدانم اگر همه حیوانات را از مزرعه خارج کنیم و به جای آن‌ها گندم و جو و… بکاریم چه اتفاقی خواهد افتاد و چه تفاوت‌هایی در توافق‌نامه آب‌وهوایی پاریس و انتشار گازهای گلخانه‌ای رخ خواهد داد؟

اگر تمام دام‌ها را از بین ببریم آیا دیگر گاز متان یا گاز کربن تولید نخواهد شد؟ آن گیاهانی که به جای دام‌ها کاشته شده‌اند به چه میزان اکسیژن تولید خواهند کرد و اگر پس از مدتی دوباره آن دام‌ها را به مزارع برگردانیم، جنگل‌ها را می‌توان مجدداً به عرصه‌های کره زمین برگردانید؟

قبل از آن‌که به ادامه بحث بپردازیم به دو نکته اشاره می‌کنیم. اول آن‌که مقدار اکسیژن بر روی کره زمین ثابت و در حد 21 درصد است که میلیون‌ها سال است جانداران از آن تنفس کرده‌اند و با افزایش گاز دی اکسید کربن، تغییر چندانی در مقدار آن ایجاد نمی‌شود. غلظت دی اکسید کربن در بدترین شرایط یک دهم درصد خواهد بود و موجب کاهش اکسیژن نمی‌شود.

ثانیاً، حیواناتی از قبیل گاوها و گوسفندها هستند که گاز متان تولید می‌کنند و موجب آسیب رسانی به آب‌وهوا می‌شوند. مزارع گندم و جو و… ظرفیت مشابهی در جذب دی اکسید کربن شبیه مراتع دارند، اما درختان کربن بیشتری جذب می‌نمایند و لذا وجود درخت در کاهش دی اکسید کربن از مراتع موثرتر است.

تبدیل مراتع به جنگل

اگر مراتع به جنگل تبدیل شوند انتشار گاز متان از حیوانات چرنده (گاو و گوسفند)، سالیانه در حد 40 مگاتن کاهش می‌یابد. به‌عنوان مثال کشور هندوستان یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان گاز متان است، چراکه میلیون‌ها گاو بدون آن‌که از شیر آن‌ها بهره‌برداری شود و یا گوشت آن‌ها به مصرف تغذیه برسد در تمام دوره زندگی خود فقط تغذیه کرده و گاز متان تولید می‌کنند.

کشور نیوزلند، 10 میلیون هکتار مرتع دارد که زمانی جنگل بوده‌ است. اگر فرض کنیم این مساحت از مرتع، مجدداً توسط جنگل‌های کاج یا درختان بومی جنگل کاری شود، تقریباً معادل یک هزار تن دی اکسید کربن در هکتار ذخیره می‌شود.

اگر جنگلی شدن این اراضی 250 سال طول بکشد، ده میلیارد تن دی اکسید کربن ذخیره خواهد شد. به دلیل آن‌که درختان کاج رشد سریعتری دارند، می‌توانند گازهای گلخانه‌ای را به سرعت جذب نموده و این زمان را به 50 سال تقلیل دهند. باید توجه داشت که این فرضیه بدون در نظر گرفتن عوارضی مانند آتش‌سوزی و سیل و موضوعاتی از این قبیل می‌تواند شرایط ایده آل باشد.

تولید کربن خنثی

تفسیر این فرضیات قطعاً با مشکلاتی مواجه می‌گردد. اول آن‌که در امکان اراضی کشاورزی و مراتع به جنگل وجود ندارد، چراکه جمعیت روبه افزایش کره زمین نیاز به غذا دارد که در صورت اقدام به جنگل کاری، ناچار از واردات مواد غذایی خواهیم بود.

موضوع دوم آن‌ است که اگر منحصراً از مواد غذایی گیاهی استفاده کنیم، آیا ترسیب کربن به آن مقدار مورد نظر قابل اجرا خواهد بود یا نه؟ نکته سوم آن‌که در صورت رشد جنگل‌های بومی، پس از 50 سال، مجدداً انتشار گاز دی اکسید کربن شروع خواهد شد و منابع کربنی شروع به غنی شدن می‌کنند و جنگل‌های بالغ منبعی از کربن خنثی خواهند شد.

مطلب فوق را می‌توان این گونه خلاصه کرد که برای رسیدن به کربن خنثی:

1- باید گازهای گلخانه‌ای را چه در بخش کشاورزی و چه در بخش انرژی کاهش داد.

2- با متوقف کردن جنگل زدایی در تمامی زمینه‌ها، اعم از درختان یا بوته‌ها، جذب‌کننده‌های کربن را حفظ کرد.

3- حرکت به سمت استقرار یک رژیم غذایی با پایه گیاهی و استفاده کمتر از گوشت حیوانات.

در شرایط کنونی به‌منظور ممانعت از افزایش گازهای گلخانه‌ای، گرم شدن زمین و از بین رفتن یخچال‌های طبیعی و بالا آمدن آب دریاها که تهدیدی برای حیات انسان و جانوران محسوب می‌شود، تعادلی بین از بین بردن منابع کلان گیاهی مانند آن‌چه در جنگل‌های آمازون اتفاق می‌افتد و استفاده از غذای حیوانی به وجود آورد.

منبع: کلایمیت اکسپلنیشن

نویسنده: استفان خان

مترجم: معصومه صالحی وزیری