هژمونی جهانی بذر و استعمار نو در آفریقا

مدت‌هاست که به آفریقایی‌ها گفته می‌شود که کشاورزی‌شان عقب مانده است و باید به خاطر نسخه قرن بیست و یکمین انقلاب سبز که هند را قادر ساخت تا خود را تغذیه کند، کشاورزی متعارف کنار گذاشته شود و علم و فناوری غربی در قالب بذرهای اصلاح شده توسط کودهای شیمیایی و سموم دفع آفات، ماشین‌آلات سنگین و آبیاری تحت فشار کلید این معجزه باشد.

اخبار سبز کشاورزی ؛ ترجمه و تالیف: دکتر حسین شیرزاد، تحلیل گر و دکترای توسعه کشاورزی | یکی از حامیان اصلی این دیدگاه، اتحاد کورنل برای علوم (CAS) است که از سوی بنیاد "بیل و ملیندا گیتس"، در سال 2014 با 22 میلیون دلار بودجه برای به‌کارگیری دانه‌های اصلاح شده ژنتیکی (GM) تاسیس شد.

این مجموعه تاکنون CAS به طور مداوم از دانه‌های تراریخته دفاع کرده و استدلال می‌کند که آنها سالم، مولد و سازگار با محیط‌زیست هستند، و کشاورزی اکولوژیک را از نظر اقتصادی و اجتماعی واپس‌گرا می‌داند.

متقابلا، اتحاد برای حاکمیت غذا در آفریقا (AFSA) که بیش از 200 میلیون کشاورز، ماهی‌گیر، دامدار، مردم بومی، زنان، مصرف‌کنندگان و سایرین را در تمام کشورهای آفریقایی به جز پنج کشور آفریقایی نمایندگی می‌کند، معتقد است که بوم‌شناسی کشاورزی چیزی است که قاره ما به آن نیاز دارد.

روش‌های کشت در مقیاس کوچک و سازگار با محیط زیست با استفاده از دانش و نهاده‌های بومی و علوم پیشرفته، تنوع، ارزش غذایی و کمیت مواد غذایی تولید شده در مزارع را افزایش می‌دهد و در عین حال اقتصاد روستایی را تثبیت نموده، برابری جنسیتی را ترویج و از تنوع زیستی محافظت می‌کند.

بیشتر بخوانید: ال نینو، تهدیدی برای کشاورزی جهانی

این مأموریت جنبش «اتحاد ما» را، بزرگ‌ترین جنبش اجتماعی در آفریقا و در تضاد با CAS و در نتیجه بنیاد گیتس قرار داده است.

در 17 ژوئن 2021، GRAIN، یک سازمان غیرانتفاعی کوچک مستقر در بارسلونای اسپانیا که کمک مالی به این بنیاد را از سال 2003 تا 2020 دنبال می‌کند، گزارش داد که این بنیاد 6 میلیارد دلار به آفریقا اعطا کرده است تا براساس حقوق کشاورزان برای انتخاب بذر و روش‌های کشت و بدون دخالت و کنترل شرکت‌ها به کسب و کار خود ادامه دهند. CAS

از طریق برنامه همکاران رهبری جهانی خود 112 نفر را تا به امروز آموزش داده است که نزدیک به دو سوم آنها از آفریقا و بسیاری از آنها از کشورهایی مانند نیجریه، اوگاندا، کنیا و غنا که صنعت بیوتکنولوژی در آنها به‌دنبال تأییدیه های نظارتی برای GMO ها بوده اند، استخدام گردند.

الگوی آفریقایی انقلاب سبز در هند و مکزیک

حقیقت این است که انقلاب سبز هند هرگز آن موفقیتی نبود که برای آن تبلیغ می‌شد، انقلاب سبز - مجموعه‌ای از نوآوری‌های کشاورزی بود که انواع بهبود یافته گندم را تولید می‌کردند که می‌توانستند بهتر به آبیاری پاسخ دهند و از کود استفاده کنند - این فرصت را فراهم کرد تا با تولید غلات گرسنگی کمتر شود.امروزه جهان بیش از دویست میلیون تن غلات تولید می‌کند که بیشتر آن برای صادرات است.

بین سال‌های 1950 تا پایان قرن بیستم، تولید غلات جهان از هفتصد میلیون تن به 1.9 میلیارد تن رسید که همگی در زمینی تقریباً یکسان و معلول افرایش بهره‌وری و نهاده ها بود.

بدون کود نیتروژن برای رشد محصولات مورد استفاده برای تغذیه اجداد ما تا بتوانند تولید مثل کنند، بسیاری از ما احتمالا امروز اینجا نبودیم و زمین می‌توانست سیاره‌ای متفاوت، کوچک‌تر، فقیرتر و به‌مراتب کشاورزی‌تر باشد. اما مدل غالب کشاورزی صنعتی که به شدت به کودهای شیمیایی، آفت‌کش‌ها، سوخت‌های فسیلی، و عرضه بی‌حد و حصر آب ارزان متکی است، بار غیرقابل قبولی را بر منابع زمین تحمیل می‌کند.

بیشتر بخوانید: تحلیل روند تغییرات در تجارت جهانی کشاورزی

انقلاب سبز به شدت به کودها و آفت‌کش‌ها متکی بود، اما در دهه 1960 به عواقب زیست محیطی آن توجه چندانی نمی‌شد.

رواناب بسیاری از رودخانه‌ها و دریاچه‌ها را آلوده کرد و برخی از بهترین زمین‌های کشاورزی از بین رفت؛ اما علی‌رغم شکست طولانی‌مدت انقلاب سبز در هند و مکزیک، گیتس در سال 2006 ، تشکیلات «اتحاد برای یک انقلاب سبز در آفریقا»(AGRA ) را راه‌اندازی کرد.

اعضای هیئت مدیره AGRA شامل دو مدیر ارشد غول تجارت کشاورزی، Unilever، و دو مقام ارشد بنیاد گیتس، و همچنین از گروه مشورتی بین‌المللی تحقیقات کشاورزی توسط راکفلر هستند.

سایر اعضای هیئت مدیره شامل یکی از اعضای معتمد بنیاد راکفلر و یک شریک آفریقایی سابق برای بانک فرانسوی Rothschild & Cie است.

از زمان آغاز انقلاب سبز در دهه 1960، متفکران توسعه، کشاورزی سرمایه‌بر با مصرف نهاده‌های گران‌قیمت سموم شیمیایی را به‌عنوان داروی مبارزه با گرسنگی در جهان معرفی کرده‌اند؛ اما مقولات و موضوعات خاصی که آنها برای جایگزینی انواع دانه‌های کشت شده توسط دهقانان با نسخه‌های ثبت شده در آزمایشگاه‌های خارجی ساخته‌اند، در طول دهه‌ها تغییر کرده است.

چنانکه لفاظی‌های امروزی به نگرانی ادعایی درباره "امنیت غذایی" در عصر "تغییرات آب و هوایی" می‌پردازد. دولت‌های غربی به رهبری ایالات متحده، به طور معمول از زبان اصلاح و "بهبود" بذر در کشورهایی مانند غنا حمایت می کنند، ای کشوردر تابستان 2022 به یکی از تقریباً 12 کشور آفریقایی جنوب صحرا در کنار آفریقای جنوبی، اتیوپی، نیجریه، بورکینافاسو و کنیا تبدیل شد که اجازه فروش محصولات تراریخته را صادر کرد.با غور در قانون حفاظت از تنوع گیاهی غنا درمی یابیم که یک نوع تلاش منطقه ای و جهانی برای ادغام جنبه های مختلف از کشاورزی خرده مالکی در سیستم غذایی صنعتی به سرکردگی انحصاری چهار شرکتی"بایر (مونسانتو سابق)، (کورتوا (سابق DowDuPont)، BASF، و Syngenta، یکی از شرکت های تابعه ChemChina." وجود دارد. آنها نیمی از بازار جهانی بذر و 75 درصد از بازار جهانی مواد شیمیایی کشاورزی را کنترل می کنند.

بیشتر بخوانید: بازشناسی پرونده کشاورزی هلند

این شرکت‌ها با استفاده از قوانین و تهدیدات ملی، دولت‌ها را در سراسر جنوب جهانی تحت فشار قرار داده‌اند تا هیبریدهای محافظت شده با پتنت و ارگانیسم‌های اصلاح‌شده ژنتیکی GMOs را به دنیای کشاورزی جنوب معرفی کنند.

برخلاف نگرانی‌های کشاورزان کوچک، تلاش برای گسترش GMO در سراسر آفریقا با ابتکار G8 در سال 2012 تقویت شد، اتحاد جدید برای امنیت غذایی و تغذیه که 10 کشور آفریقایی را با آژانس‌های کمک‌رسان غربی و شرکت‌هایی مانند Monsanto، Syngenta و یارا، غول کود شیمیایی نروژی متصل می‌کرد، بی‌سابقه بود، در عین حال AGRA هم به‌صورت تهاجمی جذابیت خود را در میان مقامات آفریقایی و سرمایه‌گذاران جهانی گسترش داد. حال، آفریقا به تدریج به بذرهایی وابسته می‌شود که کشاورزان نمی‌توانند آنها را دوباره بکارند.

این شکل تازه‌ای ازاستعمار است که شرکت‌ها بگویند از چه دانه‌هایی می‌توان استفاده و چگونه از آنها استفاده باید کرد.

شرکت‌ها، فرهنگ غذایی آفریقا و جهان را تغییر داده‌اند؛ اما در آفریقا نیز وعده‌های رفاه از طریق کشاورزی تجاری‌سازی‌شده با منابع و نهاده‌های پربازده و کشاورزی فشرده، محقق نشدند. از زمانی‌که اولین گیاهان واجد شرایط حمایت از پتنت محدود در دهه 1930تولید شدند، تلاش برای گسترش ادعاهای مالکیت معنوی در مورد بذور گیاهی به سرعت ادامه یافت.

اما اخیراً این ادعاها در خارج از ایالات متحده و تعداد انگشت‌شماری از کشورهای اروپایی معنای دیگری پیدا کرده است. در واقع بحران جهانی بدهی در دهه 1980 به واشنگتن اجازه داد تا کمک‌ها و وام‌ها را به "عدم سرمایه‌گذاری دولت‌ها در بخش کشاورزی‌شان" مشروط کند و راه را برای ورود تجارت کشاورزی غربی به بازارهای آفریقا و مناطق دیگر باز کند.

مدتی بعد همین کشورها در مرکز پروژه جهانی سازی پتنت‌های غربی از طریق سازمان تجارت جهانی قرار گرفتند و در زمان تأسیس آن در سال 1995 کشورهای عضو موظف شدند که "حمایت از گونه‌های گیاهی را یا با ثبت اختراع یا با یک سیستم مؤثر خاص یا با هر ترکیبی از آنها فراهم نمایند".

بیشتر بخوانید: آموزه‌های لجستیک عربستان در تجارت محصولات کشاورزی

شرکت‌های تجارت کشاورزی غربی با بخش‌های بیوتکنولوژی شان از دیرباز، علاقه‌مند به ایجاد جای پایی در آفریقا بودند، جایی که بخش کشاورزی و مطبوعات غربی از آن به عنوان "آخرین مرز بزرگ تجاری" یاد می‌کردند و تریلیون‌ها دلار ارزش داشت. برای آشنایی کشاورزان آفریقایی با بذرها و مواد شیمیایی کشاورزی ، این شرکت ها با دولت های غربی همکاری کردند تا شکل تازه ای از همکاری های دولتی و خصوصی ایجاد کنند که مهمترین آنها اتحاد بذر آفریقای غربی (WASA) بود.

در واقع این پروژه مشترک آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده و غول‌های تجارت کشاورزی مانند مونسانتو و دوپونت پایونیر بود که با دولت‌ها برای «تغییر کشاورزی غرب آفریقا» از طریق افزایش دسترسی به «ارقام بذر، کود و محصولات حفاظتی بهبود یافته» همکاری می‌کردند.

اما شرکت‌ها به تدریج با مشکلاتی مواجه شدند. در اواسط و اواخر دهه 90، نگرانی‌ها در مورد مضرات بالقوه بهداشتی و زیست‌محیطی تراریخته‌ها به یک جنبش متقابل رو به رشد سریع برای کاهش سرعت گسترش آنها دامن زد.

در جنوب جهانی، این جنبش زبان جدیدی از "حقوق کشاورزان" را برای مقابله با گفتمان شدید شمالی «حقوق پرورش دهندگان گیاه» به‌کار گرفت.

گروه‌هایی که در برابر تحمیل دانه‌های GMO از بالا به پایین و کشاورزی مبتنی‌بر نهاده مقاومت می‌کنند در لاویا کمپسینا گرد هم آمدند. یک شبکه بین‌المللی که در سال 1993 برای تأیید "حق مردم برای تعریف سیستم‌های غذایی و کشاورزی خود" تأسیس شد.

با آن گروه، مفهوم "حاکمیت غذایی" متولد شد. همچنین جنبشی برای دفاع از این ایده در برابر دستور کار جهانی شدن سازمان تجارت جهانی بود.

جنبش‌های نوپا برای حاکمیت غذا و بذر در سال 2003 با امضای پروتکل کارتاگنا در مورد ایمنی زیستی به پیروزی کلیدی دست یافتند.

این توافقنامه به‌عنوان الحاقیه‌ای به کنوانسیون ملل متحد در مورد تنوع زیستی، کشورهای امضاءکننده را ملزم می کرد تا قوانین ایمنی زیستی و آژانس های نظارتی را برای نظارت بر آزمایش، تولید و فروش محصولات GMO تصویب کنند. این پروتکل فورا عجله به سوی یک انقلاب سبز اصلاح شده ژنتیکی در آفریقا را مهار کرد.

اتحاد طرفدار GMO متوجه شد که به استراتژی تبلیغاتی بهتری برای دوران پس از کارتاگنا نیاز دارد. گروه‌های بین‌المللی جدید همسو با صنعت بیوتکنولوژی به‌زودی ظهور کردند تا موانع قانونی را برطرف کنند.

بنیاد راکفلر نسخه‌های خام‌تری از چنین اتحادهایی را در طول انقلاب سبز اواسط قرن بیستم -زمان ساده‌تری برای استقرار کمک‌های جراحی و دانش ایالات متحده در جنوب جهانی- میانجی‌گری کرده بود و اکنون قوانین قدیمی بازی را به‌روز کرد.

بیشتر بخوانید: تراژدی کشاورزی در سوریه، بن‌بست اکولوژی و اقتصاد

در سال 2001، مقامات راکفلر با مدیران اجرایی پنج تامین‌کننده عمده بذر، از جمله DuPont Pioneer، Monsanto و DowAgro ملاقات کردند. این گردهمایی بنیاد فناوری کشاورزی آفریقا را تشکیل داد، که نقشی شبیه به اتحاد بذر آفریقای غربی داشت، اما به جای سیاستمداران، بر کشاورزان و محققان آفریقایی تمرکز داشت. AATF برای ایجاد مشارکت بین شرکت های بیوتکنولوژی و دانشمندان آفریقایی طراحی شده است." اندکی پس از تأسیس، AATF توجه و وسعت یک بازیگر جدید و جاه طلب در صحنه جهانی بشردوستی را به خود جلب کرد: بنیاد بیل و ملیندا گیتس.

این بنیاد - که قبلاً دلایل سیاست داخلی نئولیبرالی مانند خصوصی سازی مدارس در ایالات متحده را ترویج می کرد - در بحبوحه تثبیت تصویری جدید به عنوان منبع کمک های خیریه در آفریقا، تأمین مالی طرح های ضد مالاریا و سایر کمپین های بهداشت عمومی بود.

ظهور " AGRA "

در سال 2007، بنیادهای گیتس و راکفلر برای راه اندازی اتحاد برای یک انقلاب سبز در آفریقا (AGRA) شریک شدند تا تحولات حقوقی و سیاسی مورد نظر AATF و WASA را ایجاد کنند، پروژه ای که آن را "یک ضرورت اقتصادی و اخلاقی" توصیف کرد. موسسه " AGRA " که در سال 2006 توسط بنیاد راکفلر و بنیاد گیتس با هدف افزایش سرمایه گذاری در آفریقا برای کاهش فقر و گرسنگی راه اندازی شد به اهرمی برای فشار بر جامعه کشاورزی مبذل شده است.

بیل گیتس در یک سخنرانی در سال 2009 در آیووا که انقلاب سبز جدید خود را برای آفریقا ترویج می کرد، اعلام کرد: "انقلاب سبز بعدی باید توسط کشاورزان خرده پا هدایت شود، با شرایط محلی سازگار شود و برای اقتصاد و محیط زیست پایدار باشد " بنیاد گیتس اعلام کرد که AGRA "یک تلاش مبتنی بر آفریقا و رهبری آفریقا برای توسعه بخش کشاورزی پر رونق در جنوب صحرای آفریقا است." تجزیه و تحلیل داده های AGRAتوسط گروه های جامعه مدنی آفریقایی و آلمانی خاطرنشان کردند که پس از 14 سال وجود و بیش از یک میلیارد دلار سرمایه گذاری، هیچ مدرکی دال بر افزایش درآمد تولیدکنندگان در مقیاس کوچک و افزایش قابل توجه بهره وری در کشورهایی که "آگرا" به آنها خدمت می‌کند وجود ندارد. در عوض، به تعداد افراد با ‌تغذیه ضعیف 31 درصد افزوده شده است، اثرات نامطلوب زیست‌محیطی قابل توجه است و تنوع محصولات کاهش یافته است.

این گروه‌های جامعه مدنی از دولت‌های کمک‌کننده و آفریقایی خواستند تا در عوض حمایت خود را به برنامه‌هایی تغییر دهند که به تولیدکنندگان مواد غذایی در مقیاس کوچک کمک می‌کند تا شیوه‌های کشاورزی پایدار و سازگار با آب و هوا را توسعه دهند. به طور مشابه، گزارش سپتامبر 2020 توسط سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد "ترویج تولیدات غذایی محلی و زنجیره های تامین کوتاه و درجه خودکفایی بیشتر" را به منظور انعطاف پذیرتر کردن سیستم های غذایی توصیه می کند.

تا کنون منابع عظیم بنیاد گیتس، که او ریاست مشترک آن را بر عهده دارد، تأثیر زیادی بر دانشمندان و سیاستگذاران آفریقایی گذاشته است، در نتیجه سیستم‌های غذایی در این قاره بیش از پیش بازار محور و تحت کنترل شرکت‌ها اداره می‌شوند. این تحولات پیامدهای نامطلوب زیادی برای تغذیه، سلامت، محیط زیست، فرهنگ و حق غذای آفریقایی ها دارد. تاریخچه توسعه، توزیع ، مالکیت بذر و رژیم های ثبت اختراع منعکس کننده الگوی اقتصاد کشاورزی غالب امروزی در چند دهه گذشته است که عناصر اساسی زندگی - مانند بذرها و منابع ژنتیکی - را به دارایی های خصوصی و تجاری تبدیل می کند.

تا چند دهه گذشته، توسعه و توزیع بذر در ایالات متحده عمدتاً تحت نظارت بخش عمومی بود و توسط صدها کسب و کار کوچک، اغلب خانوادگی، پرورش دهنده بذر، که عمدتاً به عنوان توزیع کنندگان انواع بذر توسعه یافته عمومی عمل می کردند، تقویت می شد.

این به شدت با وضعیت امروزی که در آن ده شرکت برتر 65 درصد از بذرهای اختصاصی یا تحت حفاظت مالکیت معنوی (IP) را کنترل می کنند، در تضاد است. تداوم بحران های غذایی و نوسانات قیمت مواد غذایی راه حل های نادرستی را ایجاد کرده است. برجسته ترین آنها «انقلاب سبز جدید در آفریقا» است که توسط بنیاد موسس مایکروسافت، بیل گیتس، راه اندازی شد.

اما نتایج نشان می دهند، این انقلاب ممکن است به هر حال چندان سبز نباشد. در حقیقت بزرگترین "عملیات خیریه خصوصی" در جهان امروز، بنیاد بیل و ملیندا گیتس است که دفتر مرکزی آن در سیاتل آمریکا قرار دارد و هر سال حدود 4 میلیارد دلار توزیع می کند. هدف اصلی بنیاد که در سال 2007 اعلام شد، پیوستن به بنیاد راکفلر در ایجاد "اتحاد برای یک انقلاب سبز در آفریقا" (AGRA) بود که با "کار برای دستیابی به امنیت غذایی" با گرسنگی در آفریقا مقابله می کرد. بنیاد بیل و ملیندا گیتس کمی شبیه بانک جهانی عمل می‌کند و از قدرت و توان مالی خود برای به دست گرفتن کنترل کشاورزی و تأثیرگذاری بر سیاست های کشاورزی دولتی و نهادی استفاده می کند.

تامین مالی CGIAR

گیتس تا حد زیادی بزرگترین تامین کننده CGIAR، اجرای تحقیقات و انتقال بذرها را از موسسات تحقیقاتی علمی به شرکت‌های مبتنی بر کالا تسریع کرده است و غصب مالکیت معنوی و انحصارهای بذر را از طریق قوانین مالکیت معنوی و مقررات بذر بصورت متمرکز تسهیل کرده است.

زمانی که انقلاب سبز به هند و مکزیک وارد شد، بذرهای کشاورزان از مزارعشان جمع و در موسسات بین‌المللی محبوس شد تا برای پرورش انواع انقلاب سبز مهندسی‌شده برای پاسخ موثر و کارآ به نهاده های‌های شیمیایی استفاده شود. البته از نظر تاریخی؛ مؤسسه بین المللی تحقیقات برنج (IRRI) در فیلیپین و مرکز بین المللی بهبود ذرت و گندم (CIMMYT) اولین کسانی بودند که تنوع بذر در مزارع کشاورزان را جمع آوری کردند و آن را با کشت های دستکاری شده ژنتیکی برنج، گندم و ذرت جایگزین کردند.

به فاصله کوتاهی به دستور بانک جهانی، میراث بذر کشاورزان در بانک های بذر خصوصی به گروه مشورتی تحقیقات بین المللی کشاورزی (CGIAR)، با تشکیل کنسرسیومی متشکل از 15 مرکز تحقیقات کشاورزی بین المللی، تحت کنترل بانک جهانی، بنیاد راکفلر و فورد سپرده شد، و البته بنیاد بیل و ملیندا گیتس (BMGF) از سال 2003، بیش از 720 میلیون دلار به مراکز CGIAR کمک های مالی اعطا نموده است. بانک های ژن CGIAR در حال حاضر 768576 نمونه از بذرهای کشاورزان جهان را مدیریت می کنند. در مجموع، بانک های ژن CGIAR در برگیرنده بزرگترین و پرکاربردترین مجموعه متنوع محصولات بذری در جهان است.

بیشتر بخوانید: کشاورزی برزیل و تجربه چهار دهه آگرو-نئولیبرالیسم

در سیرتکامل این فرایند تاریخی، تجدید ساختار CGIAR و متمرکز کردن کنترل آن در نامه سرگشاده IPES Food در 21 ژوئیه 2020 منعکس شده است: «فرآیندی که اکنون برای اصلاح CGIAR در حال انجام است، ضروری و از منافع عمومی است. فرآیند "One CGIAR" به دنبال ادغام 15 مرکز قانونی مستقل اما همکار CGIAR است که مقر آن در 15 کشور است و در یک نهاد حقوقی قرار دارد. این تجدید ساختار سازمانی از سوی برخی از بزرگترین سرمایه گذاران آن، به ویژه بنیاد بیل و ملیندا گیتس، بانک جهانی، و دولت های ایالات متحده و بریتانیا آمده و تایید شده است.

هدف "One CGIAR" که توسط "One CGIAR Common Board" نظارت می شود، ادغام آن برای تبدیل شدن به بخشی از "One Agriculture" است که با نام "Gates Ag One" - آخرین اقدام گیتس در کنترل عرضه بذر در جهان است. گیتس وعده داده است که بودجه فعلی CGIAR را از 850 میلیون دلار به 2 میلیارد دلار در سال بیش از دو برابر خواهد کرد.

تامین مالی بانک بذر سولبارد

گیتس (همراه با بنیاد راکفلر) علاوه بر کنترل بذرهای کشاورزان در بانک های بذر CGIAR، سرمایه گذاری هنگفتی در جمع آوری دانه ها از سراسر جهان و ذخیره آنها در خزانه جهانی بذر Svalbard در مجمع الجزایر قطب شمال - مستعار Doomsday Vault دارد. - برای جمع آوری و نگهداری یک مجموعه جهانی از بذوربومی جهان ایجاد شده است و در ارتباط با گروه مشورتی تحقیقات بین المللی کشاورزی ( CGIAR ) و Crop Trust است. بازوی مالی" Crop Trust"، مستقر در آلمان، صندوق بذر Svalbard را تأمین مالی و هماهنگ می کند.

علاوه بر بنیاد بیل و ملیندا گیتس، حامیان مالی آن عبارتند از شرکت‌های بزرگ چند ملیتی " Poison CropLife Dupont/ Pioneer Hi-bred، KWS SAAT AG و Syngent AG." و بیشترین تعداد محصولات ذخیره شده در خزانه بذر، انواع برنج، گندم و جو است. بیش از 150000 نمونه گندم و برنج و نزدیک به 80000 نمونه جو و سایر بذور محصولات دیگر عبارتند از سورگوم، گونه های لوبیا فازولوس، ذرت، لوبیا چشم بلبلی، سویا، علف کیکویو و نخود. محصولاتی مانند سیب زمینی، بادام زمینی، لوبیا کژانوس، جو و چاودار، یونجه، هیبرید غلات Triticosecale و Brassica با بین 10000 تا 20000 نمونه بذر در این بانک بذر جهانی وجود دارد.

گیتس در ادامه این بخش از فعالیتهایش؛ طراحی پروژه و بودجه جستجوی تنوع (DivSeek) بذر را در اقصی نقاط جهان تأمین مالی می کند، این یک پروژه جهانی است که در سال 2015 برای نقشه برداری از داده های ژنتیکی متنوع و دانه های نگهداری شده در بانک های ژنی راه اندازی شد تا پس از آن از طریق نقشه برداری ژنومی، این دانه ها را ثبت اختراع کند. هفت میلیون محصول الحاقی در بانک های عمومی بذر نیز در دستور کار قرار دارد.

این جستجوی زیستی از طریق همگرایی فناوری اطلاعات و بیوتکنولوژی انجام می شود که در آن پتنت ها بر روی دانه ها از طریق "نقشه برداری" ژنوم و توالی ژنوم آنها در نظرگرفته می شود. موسسات شرکت کننده درپروژه " DivSeek " گروه های علمی" CGIAR و دانشگاه های "عمومی" مانند کرنل و ایالت آیووا هستند که به طور فزاینده ای توسط صنعت بیوتکنولوژی و همچنین بنیاد گیتس ( BMGF) خصوصی می شوند.

بنیاد گیتس ، بودجهCornell's Alliance for Science، رسانه تبلیغاتی شرکت‌های همکار را تأمین مالی می‌کند، ایالت آیووا مؤسسه‌ای است که آزمایش‌های تغذیه غیراخلاقی موز GMO را ترویج می‌کند. دیگر شرکای DivSeek توسط گیتس، بنیاد فناوری کشاورزی آفریقا و بازار نوآوری کشاورزی آفریقا-برزیل هستند که توسط شرکت تحقیقات کشاورزی برزیل (Embrapa) توسعه یافته اند.

آرای منتقدین؛ روش ها شبه علمی و غیر دموکراتیک میباشد

به اعتقاد منتقدین؛ جع آوری داده‌های ژنومی مشترک میلیون‌ها گیاهی که توسط دهقانان و به کمک دانش بومی تاریخی شان پرورش داده شده‌اند، «داده بزرگ» نامیده می‌شود. با این حال کلان داده دانشی نیست، حتی اطلاعات هم نیست. این داده های "خصوصی"، به شکل کاملا محسوسی خصوصی سازی شده است. در واقع آنها دانه ها و دانش دهقانان را می رباید، یکپارچگی و تنوع بذر را از بین می برد، تاریخ تکاملی و پیوند بذر را با خاک محو می‌کند و آن را به یک «رمز» ساده تقلیل می دهد. این «استعمار ژنتیکی» محصور مشترکات ژنتیکی است. دانه ها فقط ژرم پلاسم نیستند. آنها موجودات زنده، خودسازمانده، موضوعات تکامل، تاریخ، فرهنگ و روابط اجتماعی بشر در طول تاریخ هستند.

اگرچه در طول دهه 1980، "مونسانتو" تلاش برای GMOs و ثبت اختراع در مورد بذور و استاندارد غذای بشر را رهبری می کرد اما امروز پرچمدار بیل گیتس است و بنیاد گیتس یکی از سهامداران مهم مونسانتو است که اکنون بخشی از بایر AG است. به طور خلاصه به یک میلیاردر دسترسی رایگان داده شد تا از ثروت خود برای دور زدن همه معاهدات بین‌المللی و ساختارهای حاکمیتی چندجانبه استفاده کند تا به شرکت‌های جهانی کمک کند تا تنوع زیستی و ثروت دهقانان را با تامین مالی فرآیندهای بظاهرعلمی و غیردموکراتیک مانند (DivSeek ) بالا بکشند.

در واقع، بیل گیتس و بنیادش به طور معمول معاهدات بین‌المللی را که برای حفاظت از تنوع زیستی، حقوق کشاورزان، و حاکمیت کشورها و جوامع بر بذر و ثروت تنوع زیستی آنها ایجاد شده‌اند، تضعیف می‌کنند.

گیتس و شرکای صنعت کشاورزی او یک شیرینی گیاهی که از سویای دستکاری‌شده ژنتیکی و با مخمر مهندسی شده ساخته و در حال پیشنهاد تغییر غذا و نحوه تولید آن هستند. گیتس می گوید کشورهای ثروتمند باید به طور کامل به سمت گوشت گاو مصنوعی روی بیاورند.

گیتس از «تعدادی از استارتاپ های فناوری کشاورزی» نیزحمایت می کند، شرکت " Ginkgo Bioworks" یک استارت‌آپ تحت حمایت گیتس که «ارگانیسم‌های سفارشی» را تولید می‌کند، به تازگی در یک معامله 17.5 میلیارد دلاری به بازار عرضه شد. این شرکت از فناوری «برنامه‌نویسی سلولی» خود برای مهندسی ژنتیکی طعم‌ها و رایحه‌ها به سویه‌های تجاری مخمر و باکتری‌های مهندسی شده استفاده می‌کند تا ترکیبات «طبیعی» از جمله ویتامین‌ها، اسیدهای آمینه، آنزیم‌ها و طعم‌های غذاهای فوق‌فرآوری‌شده را ایجاد کند.

"جینکو"، قصد دارد تا 20000 "برنامه سلولی" مهندسی شده (که اکنون پنج برنامه دارد) برای محصولات غذایی و بسیاری کاربردهای دیگر ایجاد کند. Axios گزارش می دهد که این شرکت قصد دارد از مشتریان برای استفاده از "پلتفرم بیولوژیکی" خود مانند هزینه های آمازون برای مرکز داده خود هزینه کند و مانند برنامه های موجود در فروشگاه اپل حق امتیاز دریافت کند. به گفته سرمایه گذار، مشتریان جینکو مصرف کننده یا کشاورز نیستند، بلکه بزرگترین شرکت های شیمیایی، غذایی و دارویی جهان هستند.

بنیاد گیتس و مسئله ردپای کربن

بنیاد گیتس از سال 2017 در حال یافتن راه‌هایی برای کشاورزان است که در هر هکتار ذرت و سویا بیشتری تولید کنند تا بتوانند انتشار کربن را به میزان قابل توجهی کاهش ‌دهد. گیتس بر این باور است که "دانه های اصلاح شده ژنتیکی و علف کش های شیمیایی، در دوزهای مناسب - و نه کشاورزی ارگانیک فشرده - برای مهار انتشار کربن بسیار مهم هستند." مجله فورچون؛ برنامه‌های گیتس برای تشدید تولید ذرت و سویا را به‌عنوان «کارزاری محوری در جنگ علیه گرمایش جهانی» توصیف می‌کند.

گیتس و بایر به عنوان راه حلی برای مقابله با بحران آب و هوا و فعال کردن «تشدید پایدار» کشاورزی صنعتی به پروژه‌های آزمایشی برای مهندسی ژنتیکی میکروب‌ها برای تثبیت نیتروژن در گیاهان اشاره می‌کنند.

گیتس در کتاب آب و هوای خود می نویسد: «اگر این رویکردها کارساز باشند ، نیاز به کود و تمام انتشارات ناشی از آن را به طور چشمگیری کاهش خواهند داد. در سال 2017، " Ginkgo Bioworks " بامشارکت Bayer برای راه‌اندازی شرکت " JoynBio" یک استارتاپ میکروبیولوژیکی که برای ایجاد گیاهان خود بارور کار می‌کند، همکاری خود را آغاز کرد در سال 2019، کارگیل با شراکت با Ginkgo Bioworks) ) یک کارخانه 50 میلیون دلاری در لینکلن، نبراسکا افتتاح کرد . این کارخانه " EverSweet " تولید می کند، ماده ای که طعمی شبیه شیرین کننده استویا دارد.

برای تولید آن، کارگیل مخمر دستکاری شده ژنتیکی را با مولکول های قند ترکیب می‌کند تا طعم استویا را تقلید کند. گیتس مبشر غذاهای دستکاری شده ژنتیکی است. او پیش بینی می‌کند که " تراریخته ها به گرسنگی در آفریقا پایان می دهند " و تراریخته ها می توانند " تا سال 2030 به گرسنگی جهان پایان دهند."

اگر نسل اول محصولات GMO نتوانست این امیدها را برآورده کند، گیتس معتقد است روش‌های جدید مهندسی ژنتیک ما را به این هدف می‌رساند. با استفاده از CRISPR-Cas9 و دیگر تکنیک‌های «ویرایش ژنوم»، دانشمندان اکنون می‌توانند رشته‌های DNA را اضافه یا حذف کنند، یا ژن‌ها را روشن یا خاموش کنند تا صفات خاصی را در گیاهان یا حیوانات تولید کنند.

البته تکنیک های ویرایش ژن، و به ویژه CRISPR، کارآمد اما غیرقابل پیش بینی هستند. مطالعات نشان می‌دهد که فرآیند CRISPR می‌تواند جهش‌های غیرمنتظره از جمله آسیب DNA و سایر اثرات خارج از هدف ایجاد کند . بنیاد گیتس و شرکت‌های کشاورزی اش در حال استقرار اپلیکیشن‌های دیجیتالی در مزارع در سراسر جهان هستند تا داده‌های مربوط به تمام جنبه‌های کشاورزی را جمع‌آوری کنند؛ سلامت خاک، ورودی‌های محصول، آب‌وهوا، الگوهای کشت و غیره، از جمله اطلاعات ژنتیکی در مورد مهم‌ترین دانه‌ها و دام‌ها و دانشی که کشاورزان بومی توسعه داده‌اند.

در طول هزاران سال تمام این داده‌ها باید تحت مالکیت و کنترل شرکت‌ها باشند، از طریق الگوریتم‌های هوش مصنوعی اجرا شوند و با «نسخه‌هایی» برای نحوه کشاورزی و خرید محصولات شرکتی، با شفافیت یا توضیح کمی، به کشاورزان فروخته شوند. استارت‌آپ جدید ag tech با شرکای بخش دولتی و خصوصی برای تجاری‌سازی بذرها و ویژگی‌های انعطاف‌پذیر و افزایش‌دهنده عملکرد همکاری خواهد کرد.

این مرکز در سنت لوئیس، میسوری، خانه سابق مونسانتو و مرکز کنونی شرکت‌های پیشرو شیمیایی و بذر، و توسط جو کورنلیوس، مدیر عامل سابق کشاورزی، غذا و تغذیه در Bayer CropSciences، قرار دارد.

سخن نهایی آن است که از فوریه 2021، گیتس به دلیل تبدیل شدن به بزرگترین مالک زمین کشاورزی ایالات متحده، سرفصل خبرها در سراسر جهان شد؛ نزدیک به 250000 هکتار در لوئیزیانا، آرکانزاس، نبراسکا و واشنگتن. این اراضی، جهنمی است که یک نفر باید آن را کنترل کند.آیا به این دلیل است که بیل فقط یک پسر مزرعه دار خوب است؟آیا این بخشی دیگر از مأموریت "خیر دوستانه" او "تغذیه جهان" است؟البته که نه. این یک شکل نوین از تصاحب قدرت است، پول گیتس همچنین منبع اصلی حمایت از مجمع باز در بیوتکنولوژی کشاورزی در آفریقا و اتحاد برای علم است، دو طرح ارتباطی گسترده که محصولات تراریخته را در این قاره ترویج می کنند. حمایت بنیاد گیتس از بنیاد فناوری کشاورزی آفریقا - در مجموع از سال 2008 بالغ بر 141 میلیون دلار بوده است و از 97 میلیون دلاری که توسط USAID، دومین سرمایه گذار بزرگ این گروه، خرج شده است، پیشی گرفته است.

در این مدت حداقل 46 میلیون دلاراز بودجه AATF مستقیماً به خزانه پیمانکار اصلی آن، بایر (مونسانتو سابق) رفته است. پیوند بین تولیدکنندگان و مصرف کنندگان مواد غذایی نباید قطع شود. جنوب جهانی وابسته به محصولات غذایی است که در مزارع کوچک کشت می شوند و از طریق بازارهای محلی به دست مصرف کنندگان می رسند. زمانی که سیستم‌های غذایی تحت سلطه شرکت‌های چندملیتی قرار می‌گیرند، تولید و توزیع توسط آنها پیشی می‌گیرد و با تلاش های گیتس و یارانش این پیوند در معرض تهدید قرار می‌گیرد. بدون در نظر گرفتن نیازهای واقعی مردم، قطع ارتباط ادامه خواهد یافت.

گسست در پیوند بین عرضه محلی و مصرف محلی نشانه شکست اقتصاد جهانی غذا است. سیاست گذاران جهانی باید تغییرات جدی و فوری مورد نیاز را ایجاد کنند که سیستم غذایی را به عنوان یک کل در نظر بگیرد. بنیاد گیتس با توسعه غیر معقولمهندسی ژنتیک، ثبت اختراع، و تبدیل بذرها به بسته های گران قیمت دارایی معنوی، شرکت های چند ملیتی مانند مونسانتو، با کمک های قابل توجه بانک جهانی، سازمان تجارت جهانی، دولت ایالات متحده، و حتی خیریه هایی مانند بنیاد بیل و ملیندا گیتس، در تلاش برای تحمیل "توتالیتاریسم غذایی" بر جهان هستند.

در طول بحران جهانی غلات در اواسط دهه 1970، هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه وقت ایالات متحده، و یکی از هواداران راکفلر، اعلام کرد که "هر کسی غذا را کنترل کند، مردم را کنترل می کند." جهانی شدن تولید غذا در جهان و ایجاد تجارت کشاورزی، که ابتدا توسط بنیاد راکفلر هدایت شد و امروزه با پیشروی و راهبرد تهاجمی تری توسط بنیاد گیتس، رهبری میشود. شاید این راهبرد، تهدیدکننده‌ترین عامل برای سلامت و ایمنی غذا در آینده جهان باشد، آنان، مشغول سازماندهی مجدد تولید غذای جهان به شیوه ای غیر معمول هستند.

به نظر می رسد این پدیده اتفاقی یا تصادفی نباشد زیرا بیل گیتس از طرفداران شناخته شده اصلاح نژاد و کاهش جمعیت جهان در منظومه نئومالتوسی ها است. عرضه جهانی غذا در واقع در خطر است. تغذیه جمعیت در حال گسترش بدون آسیب بیشتر به زمین، یکی از بزرگترین چالش‌های عصر ما، شاید در تمام دوران‌ها، است.

تا پایان قرن، جهان ممکن است مجبور باشد ده میلیارد نفر را در خود جای دهدکه بسیاری از کشاورزان را ملزم خواهند کرد تا در هفتاد و پنج سال آینده غذای بیشتری نسبت به آنچه در کل تاریخ بشر تولید شده، تولید کنند. در اکثر ده هزار سال گذشته، غذا دادن به مردم بیشتر به معنای کشاورزی بیشتر بود. آن گزینه دیگر وجود ندارد. تقریباً هر بخش زراعی زمین کشت شده است و آبیاری برای کشاورزی در حال حاضر هفتاد درصد آب شیرین زمین را مصرف می کند.نیازهای غذایی طبقه متوسط در حال رشد جهان در حال توسعه - پروتئین بیشتر از گوشت خوک، گوشت گاو، مرغ و تخم‌مرغ - بر این فشار می‌افزاید. تأثیرات اکولوژیکی تغییرات آب و هوایی، در کشورهایی که کشاورزان به بادهای موسمی وابسته هستند، نیز همینطور خواهد بود.

بسیاری از دانشمندان متقاعد شده اند که تنها با کمک ابزارهای پیشرفته ژنتیک گیاهی می توانیم به این خواسته ها پاسخ دهیم. از سال 1996، زمانی که محصولات دستکاری شده ژنتیکی برای اولین بار کاشته شدند، تا سال گذشته، مساحت آنها صد برابر شده است - از 1.7 میلیون هکتار به صد و هفتاد میلیون هکتار، نزدیک به نیمی از سویای جهان و یک سوم ذرت آن محصول بیوتکنولوژی است و پنبه ای که برای دفع کرم غوزه ویرانگر مهندسی شده است، بر بازارها تسلط دارد.

البته جایگزین های محلی پایدار بی شماری هم برای کشاورزی کم مصرف و بدون مواد شیمیایی وجود دارد که حول دانه های محلی مقاوم به آب و هوا سازماندهی شده است اما باید به اینها فضا داده شود.