اراضی مرزی کشاورزی هنوز زیر مین‌های عراق
دیروز باز هم یک کودک دهلرانی به علت انفجار مین در اراضی مرزی طی زمان جنگ ایران و عراق جان خود را از دست داد
اراضی مرزی کشاورزی هنوز زیر مین‌های عراق است؛ دیروز 5/ 10/ 1400 باز هم یک کودک 10 ساله دهلرانی به علت انفجار مین کاشته شده در اراضی مرزی طی زمان جنگ ایران و عراق جان خود را از دست داد و باز هم خانواده‌ای دیگر عزادار شد.
اخبار سبز کشاورزی: تاکنون ده‌ها ایرانی ساکن در شهرهای استان‌های مرزی به علت قرار گرفتن در معرض مین‌های کاشته شده در اراضی اکثراً کشاورزی جان خود را از دست دادند و یا حداقل به علت قطع و نقص یکی از اعضاء بدن خود، برای همیشه معلول شده‌اند.
غرامت ما چه شد؟
30 سال از اعلام کشور عراق به عنوان تجاوزگر به ایران توسط دبیرکل وقت سازمان ملل می‌گذرد. جنگی که در طول هشت سال بیشتر زیرساخت‌های کشور نابود شده، شهرهایی چون خرمشهر، آبادان، سوسنگر، دشت‌میشان و… به اشغال نیروهای نظامی عراق درآمده و ویران گردید؛ به گونه‌ای که پس از 30 سال شهری چون خرمشهر دیگر به آن عظمت گذشته‌اش بازنگشته و آثار خرابی‌ها همچنان پابرجا است. صدها هزار نفر از جوانان، زنان و کوکان ایرانی در جبهه‌ها، زیر آوار بمباران‌های هوایی و اصابت موشک‌های روسی، جان باخته و یا معلول شدند.
ده‌ها هزار نفر به اسارت درآمدند و به بدترین شکل ممکن مورد زجر و شکنجه قرار گرفتند و معلولان بمباران‌های شیمیایی هنوز از عوارض آن مواد ممنوعه عذاب می‌کشند. جنگی که اگرچه سازمان ملل در 18 آذرماه 1370 عراق را به عنوان متجاوز اعلام کرد؛ اما به آسیب‌دیدگان آن حتی به اندازه یک بال مگس از متجاوز غرامت گرفته نشد.
در طول هشت سال تجاوز حکومت صدام به ایران، سازمان ملل شش قطعنامه (479/ 514/ 522/ 540/ 582/ 588) صادر کرد که هیچ یک الزام‌آور نبودند تا سرانجام در تیرماه 1366 قطعنامه معرف 598 صادر شد؛ اما ایران نه آن را رد و نه قبول کرد و جنگ همچنان ادامه یافت و انسان‌های بیشتری و با میزان بیشتری قربانی شدند.
یک سال بعد در 27 تیرماه 1367 این قطعنامه توسط ایران با نوشیدن «جام زهر» پذیرفته شد و از آن زمان یک «آتش بس» و نه «صلح» بین ایران و عراق برقرار گردید، یعنی امکان دارد هر زمانی این آتش بس نفض شود.
اما در 11 مرداد 1369 دولت وقت عراق در یک یورش 6 ساعته تمام کویت را تصرف کرد. در مدت زمان 7 ماه اشغال کویت سازمان ملل 14 قطعنامه الزام‌آور صادر کرد. نکته جالب توجه آن است که در مدت 8 سال جنگ ایران و عراق حتی یک قطعنامه الزام‌آور توسط این سازمان صادر نشد.
پس از رفع اشغال کویت با دخالت نیروهای آمریکایی، عراق ملزم به پرداخت غرامت جنگی شد که آخرین قسط آن در روز حمعه 3 آذرماه به کویت پرداخت شد.
کویت بابت خسارات وارده و 7 ماه اشغال و تلفاتی چند نفری، 4/ 52 میلیارد دلار از عراق غرامت دریافت کرد؛ اما ایران 52 ریال هم غرامت دریافت نکرد؛ اما چرا؟
پس از آزادی سازی خرمشهر و قرار گرفتن عراق در یک موضع توافقی، دولت‌های عرب حامی صدام به فکر اجرای آتش بس افتادند و دولت وقت عربستان یک پیشنهاد 20 میلیاردی دلاری داد؛ اما مسئولان ایرانی بر ادامه جنگ اصرار ورزیدند و جنگ 6 سال دیگر ادامه یافت و خسارات بسیار دیگری به بار آمد.
بررسی میزان خسارات در سال 1360 توسط سازمان ملل 90 میلیارد دلار برآورد شد؛ اما با ادامه جنگ این مقدار بنا به گفته ایران به 1/1 تریلیون دلار رسید که تاکنون حتی یک دلار آن گرفته نشده است.
در حالی که گرفتن غرامت جنگی از متجاوزی که حتی توسط سازمان ملل تجاوز آن اثبات گردید، یک حق مشروع است؛ چرا دولت ایران هیچ گاه گوچکترین اقدامی در این زمینه انجام نداده و بعضا در پاره‌ای موارد به عراقی‌های متجاوز جایزه نیز داده است. مسئولان ایرانی بر پایه کدام اندیشه و تفکر از این حق صرف نظر کرده‌اند و چه کسی پاسخگو است؟
