آب کشاورزی و تامین غذا+اینفوگرافی

در حالی که تغییرات آب و هوایی موجب کاهش نزولات آسمانی گردیده، مدیریت آبیاری می‌تواند ابزاری قوی و کارآمد برای تولید غذای جهانی باشد، به‌گونه‌ای که برای تغذیه یک میلیارد انسان جدید نیازی به افزودن اراضی برای کشاورزی نباشد.

اخبار سبز کشاورزی؛ روند افزایش جمعیت نشان می‌دهد که تا سال 2050 باید مقدار تولید غذا به دو برابر میزان کنونی برسد. برای تحقق چنین امری، علی‌رغم افزایش سرعت گرم شدن زمین، نیازمند اراضی بیشتر برای تولید غذا هستیم.

تبدیل اراضی بایر و فاقد ویژگی‌های لازم می‌تواند موجب تشدید تغییرات اقلیمی و کاهش تنوع زیستی گردد، اما می‌توان تولید کم محصولات کشاورزی را بر روی اراضی موجود از طریق بهبود کاربری تکنولوژی‌های مدرن، بالا برد.

حال بررسی این استراتژی‌های مداخله‌جویانه در طبیعت، برای مشاهده این که کدامیک از آن‌ها می‌تواند به بیشترین میزان تولید محصولات غذایی و کمترین اثرات منفی بر محیط زیست بیانجامد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در حال حاضر، دو سوم از تولید محصولات کشاورزی متکی به ریزش نزولات آسمانی است و انتظار می‌رود که هر دو موضوع کاهش نزولات و بارندگی‌ها و همچنین استرس حرارتی بر روی گیاهان، شرایط نامناسبی برای برآورده کردن تولید غذا و افزایش آن به وجود آورد.

یکی از استراتژی‌های بهبود و افزایش تولید، بهینه‌سازی و بهره‌وری بیشتر از روش‌های آبیاری است. مطالعات و بررسی‌ها نشان داده که محصولات بهره‌مند از روش‌های آبیاری، دو برابر بیشتر نسبت به کشت‌های وابسته به بارندگی‌ها، محصول تولید می‌کنند، هر چند در روش‌های آبیاری بین 85 تا 90 درصد از آب توسط کشاورزان مصرف می‌شود، اما پرسش آن است که آیا می‌توان بدون ایجاد کمبود آب محصول بیشتری تولید کرد؟

اساسا کارایی مصرف آب متکی بر آب‌های زیرزمینی و دسترسی به منابع آب سطحی و روان‌آب‌ها است که پایداری آن باید با در نظر گرفتن مقدار نزولات، بدون آسیب‌زدن به آب‌های شیرین و اکوسیستم‌ها باشد.

طبق مطالعات به‌عمل آمده در شرایط کنونی، آب کافی در مناطق زیرعملیات کشت وجود دارد و منابع تجدیدپذیر می‌توانند با بهینه‌سازی مصرف آب، افزون‌بر 35 درصد از اراضی کشاورزی کنونی جهان را به‌منظور تولید غذا برای 1/4 میلیارد انسان اضافی دیگر تامین نمایند، اگر چه تغییرات اقلیمی می‌تواند این محاسبات را اندکی پیچیده نماید.

پیش‌بینی‌ها و تحلیل‌ها نشان می‌دهد که با روند گرم شدن زمین، تنش گرمایی و تغییر در چگونگی بارندگی‌ها، میزان تبخیر نیز افزایش یافته و بهره‌وری روش‌های آبیاری را کاهش دهد.

از سوی دیگر، مقدار رو به افزایش کربن در جو می‌تواند رشد گیاهان را سریع‌تر نماید که چندان موضوع مثبتی نیست. وجود تمامی این عوامل رقیب به آن معنی است که به منظور یک درک صحیح و درست از مفید بودن کارایی مصرف آب برای افزایش تولید محصول، باید تحقیقات بیشتری به عمل آید.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که ساخت منابع ذخیره آب برای درازمدت، می‌تواند کارایی مصرف آب را برای تغذیه 1/2 میلیارد انسان دیگر مهیا نماید، بدون آن‌که وابسته به منابع تجدیدپذیر باشد. بر همین اساس، کشورهای آمریکا، روسیه، برزیل و نیجریه بالاترین پتانسیل را در استفاده از کارایی مصرف آب تحت شرایط گرمایی شدید و کاهش منابع آب دارند، اگر چه چنین برنامه‌ای برای کشورهای آمریکای لاتین، اروپای شرقی و جنوب صحرای آفریقا نیز قابل اجرا است.

هنوز پرسش‌هایی در پاسخگویی به پروژه‌های تحقیقاتی با توجه به استراتژی‌های کارایی مصرف آب وجود دارند که از آن جمله می‌توان به کیفیت آب به دلیل استفاده بیش از حد از کودهای شیمیایی، شرایط اجتماعی-اقتصادی جوامع و اثرات استفاده از اراضی در لزوم ایجاد زیرساخت‌های لازم برای رفع کمبود آب، اشاره نمود.

اعتقاد بر آن است که ایجاد روند کارایی مصرف آب می‌تواند به کاهش و تخفیف فقر و گرسنگی، همراه با تقابل خطرات زیست محیطی با اهداف توسعه کشاورزی بر روی همین اراضی، کمک نماید.

اطمینان از دسترسی کافی و عادلانه به غذا همراه با کاهش اثرات زیست محیطی کشاورزی، یکی از بزرگترین چالش‌ها در قرن بیست و یکم است، اما باز هم در چنین شرایطی بهینه‌سازی مصرف آب می‌تواند به برآورده کردن تقاضاها برای غذا با کمترین اثرات سوء زیست محیطی بیانجامد.