کشتزارهایی که بیایان می‌شوند
تغییرات اقلیمی و گرم شدن زمین موجب رشد روند بیابان‌زایی در جهان گردیده و نقاطی از کره زمین که زمانی کشتزارهایی برای تولید غذا بودند،
تغییرات اقلیمی و گرم شدن زمین موجب رشد روند بیابان‌زایی در جهان گردیده و نقاطی از کره زمین که زمانی کشتزارهایی برای تولید غذا بودند، اکنون می‌روند تا به بیابان‌هایی برهوت تبدیل شوند. کاهش اراضی کشاورزی و افزایش جمعیت دو حرکت متضاد و متناقضی هستند که در خلاف جهت یکدیگر حرکت می‌کنند و شاید در صورت نیافتن راهکارهای مناسب برای تولید غذا، امکان بروز بن‌بست‌هایی در این مسیر، چندان دور از ذهن نباشد.
جمعیت رو به رشد جهان غذای بیشتری می‌خواهد که در این راه صنعت موادغذایی در حدود 70 درصد از آب شیرین جهان را مصرف می‌کند.
تغییرات اقلیمی، دیگر فقط یک چالش مستقل نیست، چرا که در رابطه با تولید غذا و آب قرار دارد.
در بسیاری از نقاط جهان سرانه آب در حال کاهش است و می‌رود تا مبدل به یک مشکل همگانی شود. کشوری مانند اردن، 98 درصد از موادغذایی خود را وارد می‌کند که می‌توان آن را یک فاجعه نامید، چرا که تنها علت آن، بیابانی شدن این کشور است. مشابه کشور اردن در خاورمیانه و قاره آفریقا نیز کشورهای بسیار دیگری وجود دارند.
نگاهی به علل بیابان‌زایی می‌تواند ارایه دهنده راهکارهایی برای امکان‌سنجی اجرای کشاورزی در بیابان گردد، چرا که حذف یا مدیریت هر یک از این عوامل می‌تواند به کشاورزی در بیابان کمک نماید. در این جا به چند نکته باید اشاره و هر یک را مورد تحلیل و بررسی قرار داد.
نکته اول آن که گسترش بسیاری از بیابان‌ها که زمانی با اراضی کشاورزی فاصله زیادی داشته‌اند، به خودی خود و به یکباره صورت نگرفته و بیابان‌هایی را که در حال حاضر پیش چشم خود داریم شاید در روزگاری نه چندان دور، کشتزارهایی سرسبز بوده‌اند.
نکته دوم تاثیر نوع کشت بر توسعه بیابان است. بدیهی است که چنانچه یک محصول یا منطقه آب و هوایی و اراضی آن ناسازگار باشد موجب تخریب خاک، فرسایش و از بین رفتن تدریجی آن خواهد شد، ضمن آن که رها کردن درازمدت زمین به فرسایش آن می‌انجامد.
نکته سوم تاثیر رشد اقتصادی بر بیابان‌زایی است که اگر چه در وهله اول نامرتبط به نظر می‌رسد، اما به دلیل فشار مضاعف بر زمین برای تولید بیشتر، این امر منجر به تخریب خاک و گسترش بیابان‌زایی و کاهش منابع آب می‌گردد. در چنین شرایطی مهاجرت اجباری رخ داده و اراضی کشاورزی برای همیشه متروک و تدریجا به بیابان تبدیل می‌شوند.
آنچه که این روزها با عناوین توسعه شهرها، جاده‌سازی، معدن‌کاوی، احداث کارخانه‌هایی مانند ذوب فلزات وتولید سیمان در مناطق بکر صورت می‌گیرد، حاصلی جز از بین رفتن پوشش گیاهی، ازدیاد گرد و خاک و فرسایش آن، کم شدن بارندگی و یا بارش باران‌های اسیدی، از بین رفتن حیات وحش و زنجیره‌های زیست محیطی و در نهایت گرسنگی و فقر و مهاجرت در پی نداشته است.
ایران سومین عضو کنوانسیون بیابان‌زدایی در میان 195 کشور بود، اما خود به بزرگترین تولیدکننده بیابان مبدل شده است. در سال‌های اخیر، قبل از آن که مهاجرت روستائیان و تخلیه روستاها برای یافتن شغل در حاشیه شهرها باشد، ناشی از توسعه بیابان‌ها و بی‌توجهی به ضرورت بیابان‌زدایی که کاری کلان و در حیطه وظایف دولت‌ها بوده، صورت گرفته است.
حال با آگاهی کامل از آنچه در حال اتفاق افتادن است باید در پی یافتن و اجرای تکنولوژی‌های مبارزه با بیابان‌زایی توسط گسترش درخت‌کاری و مناطق سبز بود.
