تفاوت‌ها و مزایای پری‌بیوتیک‌ها و پروبیوتیک‌ها

کدام یک بهتر است؟

اخبار سبز کشاورزی : پری‌بیوتیک‌ها یا پروبیوتیک‌ها، کدامیک برای حفظ سلامتی دستگاه گوارش بهترند؟ یک سیستم دستگاه گوارش سالم نقش عمده‌ای در سلامتی و خوب بودن تمام اعضای بدن دارد و این که کدامیک از دو ماده غذایی فوق موجب ارتقای سلامت دستگاه‌گوارش می‌شود، موضوعی است که در این مطلب به آن می‌پردازیم.

جامعه میکروبی دستگاه گوارش بالغ‌بر حدود یکصد میلیارد انواع باکتری«خوب» و «بد» زنده است که موجب کمک به جذب عناصر غذایی، متابولیسم، ایمنی بدن، سلامت مغزی و حتی چگونگی خوابیدن ما می‌شوند.

یک بررسی در بخش پزشکی هاروارد نشان می‌دهد که سیستم گوارش سالم بالقوه می‌تواند از برخی سرطان‌ها جلوگیری و موجب افزایش ترشح دوپامین و سروتونین در مغز گردد.

در این‌جا با مقایسه پری‌بیوتیک‌ها و پروبیوتیک‌ها به بررسی مزایای آن‌ها در بدن می‌پردازیم.

تفاوت‌ها

پروبیوتیک‌ها، باکتری‌های مفید زنده‌ای هستند که قادر به تامین و بازسازی جمعیت ساختار میکروبی دستگاه گوارش هستند. می‌توان آن‌ها را در مواد غذایی، نوشابه‌ها و حتی به صورت قرص یا پودر پیدا کرد.

در واقع پروبیوتیک‌ها دسته‌ای از فیبرهای غیرقابل هضم هستند که به‌عنوان غذای باکتری‌های«خوب» دستگاه گوارش عمل می‌کنند و می‌توان آن‌ها را در بسیاری از مواد غذایی روزمره یافت.

آن‌ها موادی ناپایدار و گذرا هستند، به این معنا که مدت کمی در دستگاه گوارش می‌مانند و هیچ‌گاه ماندگاری زیادی ندارند. با خوردن آن‌ها، سوخت لازم برای پری‌بیوتیک‌ها مهیا شده تا موجبات یکپارچگی، بهسازی و سلامت در دستگاه گوارش را به وجود آورند.

منابع پروبیوتیک‌ها

با خوردن مجموعه‌ای از مواد غذایی زیر می‌توان به پروبیوتیک‌ها دست‌یافت. هر یک از این مواد دارای نوع خاص و متفاوتی از میکروب‌هایی است که دستگاه گوارش به آن‌ها نیاز دارد.

این مواد عبارتنداز: آرتیشو(کنگر فرنگی)، پیازها، سیر، مارچوبه، موز سبز، تره‌فرنگی، سیب‌ها، یولاف و بسیاری از سایر غذاهای گیاهی و دارای فیبر کافی، اما برای افزایش کارایی پروبیوتیک‌ها بهتر است آن‌ها را همراه با مواد دیگری مانند ماست، کفیر، خیارشور، انواعی از کلم‌های نمک‌سود یا تخمیر شده با اسیدلاکتیک، تربچه و … مصرف کنید.

مواد فوق منبعی از باکتری‌های زنده هستند و می‌توانند به بهترین شکل تعادل میکروبی دستگاه گوارش را تامین نمایند. این مزیت به خاطر مجموعه‌ای از آنزیم‌های مفیدی است که در روند تخمیر آن‌ها توسط میکروارگانیسم‌های موجود در غذا به وجود می‌آیند و می‌توانند باعث هضم کربوهیدرات‌ها، فیبرها، پروتئین‌ها و چربی‌ها شوند.

کدامیک بهترند؟

بهترین و کامل‌ترین روش آن است که ‌پری‌بیوتیک‌ها و پروبیوتیک‌ها با یکدیگر مصرف شوند. برای فعال کردن پروبیوتیک‌ها لازم نیست که به‌طور جداگانه از پری‌بیوتیک‌ها (به‌عنوان مکمل) استفاده شود، چرا که بر اساس این بررسی، امکان دارد این عمل موجب چاقی گردد.

غذاهای غنی از پروبیوتیک‌ها می‌توانند به بهبود تنوع باکتریایی و جذب عناصری به‌عنوان ابزار درمانی، برای شناخت عوارض خاص نظیر اسهال، یبوست و ورم اعضا به‌کار روند. اگر چه تاکنون فقط گونه‌های خاصی از پروبیوتیک‌ها برای شناخت عوارض گوارشی مورد تحقیق و بررسی قرار گرفته‌اند، اما لازم است تا گیاهان دیگری که در جیره‌های غذایی مصرف می‌گردند نیز شناخته شوند.

پُست‌بیوتیک‌ها(Postbiotics)

پُست‌بیوتیک‌ها ترکیبات مفیدی هستند که در زمانی که باکتری‌های مفید یا همان پروبیوتیک‌ها مواد فیبری و غذایی را هضم می‌کنند، ساخته می‌شوند. بسیاری از مهم‌ترین پست‌بیوتیک‌ها، اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه هستند(SCFA) که برای پایداری شرایط سلامت دستگاه گوارش و تغذیه باکتری‌های مفید، اهمیت زیادی دارند، ضمن آن که مانع از ورود باکتری‌های غیرضروری به اکوسیستم روده‌ای می‌شوند.

ماهنامه دام و کشت و صنعت- شماره ۲۶۳-اردیبهشت ۱۴۰۱