همبرگر میراث لشگر چنگیز

اخبار سبز کشاورزی؛ فرماندهان لشگر چنگیزخان به این نتیجه رسیدند که حرکت سربازان همراه با گروه‌ تدارکاتِ جنگ، بسیار سخت و طولانی است و سرعت پیشروی آنها را کم می‌کند. آنها به سربازان آموزش دادند که تکه‌های گوشت را داخل پارچه‌های خاص پیچیده و در زیر زین اسب خود نگه دارند.

آنها به گوشت‌ها مقدار زیادی نمک و نوعی پودر فلفل‌مانند می‌زدند و آن را حفظ می‌کردند. گوشت‌های محصور در پارچه، با توجه به حرکت اسب و وزن سرباز، به‌خوبی نرم می‌شدند و در مدت زمان کوتاهی با مقدار کمی آتش، ‌پخته و مصرف می‌شدند. این غذا، شاید نسل اول همبرگر امروزی باشد.

این شیوه پخت بعدها توسط سربازان به دیگر لشگرها برده شد و تا سال‌ها بعد، سربازان از این غذا استفاده می‌کردند. در قرن پانزدهم، عده‌ای از بازرگانان آلمانی این شیوه آماده‌ کردن گوشت را از سربازان تاتار یاد گرفته و به این نتیجه رسیدند که با کمی تغییر، این غذا را برای ملوانان و سربازانی که در دریا بودند نیز، استفاده کنند.

باز هم ژرمن‌ها

آلمانی‌ها، گوشت گاو را در قطعات بسیار بزرگی می‌بریدند و با مقدار زیادی نمک در بشکه‌هایی به‌صورت کاملا فشرده قرار می‌دادند. بشکه‌ها را در جایی می‌گذاشتند که دمای هوا بسیار کم و رطوبت پایینی داشت و این امر باعث می‌شد که گوشت‌ها تا مدت طولانی قابل نگهداری و مصرف باشد.

بعدها دریانوردان آلمانی یاد گرفتند که گوشت را به‌صورت بهتر و کامل‌تری خشک، دودی و نمک‌سود کنند. این نوع نگهداری گوشت، باز هم توسط دریانوردان به هزاران نقطه جهان برده شد و تقریباً مردم همه جهان با آن آشنا شدند تا جایی که تاثیر آن در فرهنگ‌غذایی ملل مختلف قابل مشاهده است. در دستور غذاهای پرتغالی، برزیلی و اسپانیایی و ... هنوز هم از گوشت گاو نمک‌سود، خشک و دودی‌شده زیاد استفاده می‌شود.

در قرن هجدهم، بازرگانان ‌آلمانی، همبرگر را به آمریکا بردند و همبرگر با نام استیک هامبورگی یا گوشت هامبورگی به منوی رستوران‌های آمریکا وارد شد.

همبرگر متولد شد

چارلی نارگین، در سال 1885 در جزایر سیمور(هندغربی-کشورهای حوضه کارائیب) غذایی را آماده کرد که شامل گوشت نرم، خرد و کمی سرخ ‌شده بود و همراه با سبزیجات سرو می‌شد. او گوشت را به‌صورت کوفته درمی‌آورد اما بعد از مدتی متوجه شد که خوردن کوفته‌ها کمی سخت است؛ بنابراین کوفته‌های گوشت را پهن کرد و به شکل تخت و گرد در آورد و نام غذا را همبرگر گذاشت. امروزه جزایر سیمور را پایتخت همبرگر جهان می‌نامند.

همزمان با ابتکار آقای نارگین، فرانک و چارلز منچزر که دو برادر هامبورگی بودند، به آمریکا و شهر نیویورک مهاجرت کردند؛ آن دو سعی داشتند سوسیس‌های گوشت خوک آلمانی را در نیویورک به فروش برسانند. در رستوران آنها، سوسیس‌ها محبوبیت چندانی پیدا نکردند و به علت سختی تهیه، دو برادر مجبور شدند تا گوشت هامبورگی یا همان همبرگر را هم به غذاهای خود اضافه کنند.

اما همبرگر امروزی در سال ۱۹۲۱ توسط یک سرآشپز آمریکایی به‌نام والت‌آندرسون، به‌شکل استاندارد درآمد. او اهل ویریجینای کانزانس بود. ‌آندرسون گوشت گاو را کاملا خرد و  و برای آنکه خرد نشود، همراه با نان گرد و سبزیجات به‌صورت ساندویچ سرو می‌کرد.

سال‌ها بعد برادران مک‌دونالد، رستوران خود را باز کردند و با کمک ری‌کراک توانستند همبرگر را به‌عنوان غذایی سریع عرضه کنند و این غذا را به شهرت جهانی برسانند.

همبرگر در ایران

اولین رستورانی که همبرگر را وارد ایران کرد، تاپس‌ همبرگر بود که در تهران، خیابان جردن، بلوار ناهید قرار داشت.

در سال 1340 قیمت یک همبرگر ۳۰ ریال، به همراه یک بطری نوشابه 5 ریالی و یک پاکت سیب‌زمینی سرخ‌شده 5 ریالی، در مجموع به قیمت ۴۰ ریال فروخته می‌شد. بعدها با رشد سریع ساندویچ ‌فروشی در ایران، تعداد همبرگرفروش‌ها بسیار افزایش یافت و امروزه تعداد بسیار زیادی از کارخانه‌ها به تولید همبرگر آماده در انواع مختلف و با کیفیتی مطلوب می‌پردازند.

ماهنامه دام و کشت و صنعت-شماره ۲۸۸-تیر ۱۴۰۳