تحلیلگر و دکترای توسعه کشاورزی
ایران دارای پیشینه تاریخی سترگی از فعالیت‌های دامداری و دامپروری به مثابه یکی از کهن‌ترین پیشه‌ها است.
روند دگرگونی و تغییر ساختاری که با ادغام روزافزون اقتصاد ایران در نظام بین‌الملل پیش رفت، آغاز تجاری‌سازی کشاورزی کشور را رقم زد.
پس از انعقاد قرارداد ترکمانچای در سال ۱۲۰۷ که تعرفه گمرکی نیم درصدی بر اساس ماده سوم عهدنامه برای ورود کالاهای روسی به ایران تعیین شد.
شمال ایران از لحاظ گذار به شکل روابط اقتصاد پولی- کالایی همیشه مقام اول را حائز بوده این امر از توسعه داد و ستد تجارتی میان روسیه و ایران ناشی می‌گردد
آغاز ورود دولت به عرصه مدیریت روستایی کشور را می توان از سال ۱۳۱۴تا ۱۳۱۸ مشاهده کرد که قانون کدخدایی تصویب و مورد اجرا قرار گرفت.
بر اساس اسناد موجود، تولید ابریشم ایران در قرن هجدهم به شدت تنزل یافته بود، اما درقرن نوزدهم مداوماً تا حداکثر ۱۰۰۰تن تا سال ۱۸۶۴ افزایش یافت.
در خلال سا‌ل‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۲۰ رژیم پهلوی اول تغییرات نهادی عمده‌ای را در ایران به وجود آورد.
از سال ۱۳۰۰تا ۱۳۰۳ تراز تجاری کشور نامطلوب و واردات بیش از صادرات بود و دلیل آن سقوط روبل روسیه و پیامد آن، ارزان تر شدن کالاهای روسی بود.
فشار کمونیسم بین الملل و اتحاد جماهیر شوروری در کنار تحرکات وسیع کمونیست‌های ایرانی، مطالبه مدنی برای تغییر ساختار زمین‌داری را به عرصه عمومی کشاند.
دولت پهلوی اول پس از تثبیت قدرت خود، نوین سازى در عرصه هاى اقتصادى را آغاز و در زمینه کشاورزى ایران، قوانینى تصویب نمود