تحلیلگر و دکترای توسعه کشاورزی
در دهه ۱۹۲۰م/ ۱۳۰۰شمسی، بریتانیا بزرگترین شریک تجاری ایران بود و (همراه با هندِ بریتانیا) ۶۷ درصد واردات ایران را در سال‌های ۱۹۲۴-۱۹۲۰م/ ۱۳۰۳-۱۲۹۹ش به خود اختصاص می داد.
در روزگار پهلوی اول، نظام ارباب رعیتی نظام غالب در بهره برداری های کشاورزی کشور بوده است.
سال‌های حرکت به سمت و سوی صنعتی شدن ایران همزمان است با سال‌های بحران بزرگ مالی در آمریکا و اروپا که در طول دهه ۱۹۳۰ تا اوایل دهه ۱۹۴۰ ادامه داشت
به موازات تحولات تاریخی گذشته و براساس گفتمان مدرنیستی دوران پهلوی اول مداخله گری هایی در عرصه کشاورزی و زنجیره های پیشا و پسا تولید روستایی شکل گرفت
در سال ۲۰۲۱، آرژانتین بزرگترین صادرکننده روغن سویا و کنجاله، دومین صادرکننده بزرگ ذرت، و چهارمین صادرکننده دانه سویا از نظر ارزش بود.
در ۲۷ فوریه ۲۰۲۵ پکن در واکنش به افزایش تنش‌های ژئوپلیتیکی و تجاری با ایالات متحده، امنیت غذایی را اولویت اصلی سیاست خود اعلام کرد.
با به قدرت رسیدن رضاخان و تکوین ساخت دولت مطلقه مدرن در ایران و تمرکز منابع قدرت، نفوذ سیاسی اشرافیت رو به کاهش گذاشت،
طی سال ۱۳۰۸ تا ۱۳۱۵ توسعه اقتصادی کشور به دلیل رشد صنعتی تقویت شد و سهم بخش کشاورزی در صادرات کاهش یافت
اوﻟﯿﻦ ﻗﺮارداد ﺗﺠﺎری ﻣﯿﺎن اﯾﻦ دو ﮐﺸﻮر در ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه ۱۳۰۴ ﺷﻤﺴﯽ ﻣﻨﻌﻘﺪ و آﻟﻤﺎن اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ در ﺗﻤﺎم زﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎی ﻧﺴﺎﺟﯽ، چرم، توتون، ﮐﺎﻏﺬﺳﺎزی، و... ﻧﻘﺶ داﺷﺖ.
در ایران میراث یک اشرافیت ریشه دار مالک یا اشراف روستانشینی که نوعی احساس مسئولیت و علاقه به ایفای نسل اندرنسل وظایف شان را در ذهن داشته