پزشکیان چرخش می‌کند؟

اخبار سبز کشاورزی؛ در حالی که مسعود پزشکیان به روزهای پایانی مهلت معرفی هیئت وزیران به مجلس شورای اسلامی نزدیک می‌شود و شورای راهبری تعیین کابینه هم پس از انتخاب گزینه‌های پیشنهادی برای هر وزارتخانه به کار خود پایان داده است، حالا حرف‌های شنیده شده نشان می‌دهد مجموعه عملیات و فعالیت‌های شورای راهبری، برخلاف آنچه ادعا می‌شد، نه فقط تعیین کننده نبوده است؛ بلکه اصولاً منحصر به فرد هم نبوده است.

محمدجواد ظریف هنگامی که در گفتگوی ویژه خبری روند فعالیت ترکیب و راهبردهای این شورای را تشریح می‌کرد این نکته را هم بیان کرد که قرار نیست شورا دست رئیس جمهور را برای انتخاب همکاران خود ببندد.

او تاکید کرد: در واقع شورا، نقش مشورتی ایفا می‌کند و رئیس جمهور در انتخاب همکاران خود آزاد است.

او البته این را هم بیان کرد که مسعود پزشکیان به انتخاب همکاران از طریق روال منطقی و گزینش حرفه‌ای اهمیت می‌دهد و بدین وسیله تایید کرد که این شورا که ظریف خود ریاست آن را در دست داشت، عملاً در انتخاب هیئت وزیران و معرفی اسامی اسامی این هیئت رئیس جمهور بی‌رقیب بوده است.

از این منظر تصور عمومی آن بود که فهرست سه برابر ظرفیت که برای انتخاب هیئت وزیران در اختیار رئیس جمهور گذاشته شده، تنها فهرست مورد استناد برای این انتخاب خواهد بود و از خارج از این فهرست پیشنهادی، کسی به مسعود پزشکیان تحمیل نخواهد شد.

اما دو اظهارنظر در روزهای گذشته باعث شد تا اعتبار این فهرست و به تبع آن اعتبار شورای راهبری انتخاب کابینه مخدوش شود و ایرانیان متوجه شوند که اصولاً نامزدانی مندرج در آن فهرست پیشنهادی، شانس انحصاری برای حضور در کابینه را ندارند و این شورا تنها نهاد انتخاب و پیشنهاد کننده هیئت وزیران نیست.

اظهارات اول به گفته‌های معاون پارلمانی رئیس جمهور مربوط بود. وی در این باره اظهار داشته بود که اسامی همه نامزدان برای حضور در هیئت وزیران به تایید رهبری رسیده است.

اگرچه ممکن است این گفته به این معنی باشد که هماهنگی مناسب و شایسته‌ای میان رهبری و رئیس جمهور وجود دارد، اما در عین حال ممکن است به این معنی تلقی شود که افرادی خارج از فهرست پیشنهادی شورای راهبری وارد لیست شده‌اند و به مجلس معرفی خواهند شد.

اما اظهارنظر دوم که از زبان مسعود پزشکیان شنیده شده دارای ابهام بیشتری است و این سوال را پدید می‌آورد که آیا اصولاً پزشکیان از اول قائل به فعالیت و پذیرش پیشنهادهای این شورا بوده است یا نه، و آیا او به جانب دیگر می‌نگریسته و شورا کار خود را به سوی سمتی دیگر انجام می‌داده است.

رئیس جمهور در ملاقات با فراکسیون مستقلین مجلس شورای اسلامی و نیز برخی گروه‌های اجتماعی تصریح کرد که ملاک برای انتخاب اعضای کابینه و هیئت وزیران خواست و منافع جامعه است و آنچه شورای راهبری پیشنهاد کرده در اولویت بعدی قرار می‌گیرد.

آیا این سخن رئیس جمهور به این معنی است که فهرست تهیه شده از سوی شورای راهبری کنار گذاشته شده و رئیس جمهور خود به تنهایی و یا با همفکری نزدیکانش بر اساس ملاحظات فردی و جناحی و مانند آن، افرادی را برای تصدی وزارتخانه‌های مختلف انتخاب کرده و به مجلس معرفی می‌نماید؟

آیا قرار گرفتن فهرست پیشنهادی شورای راهبری در اولویت دوم لزوماً به این معنی نیست که مسعود پزشکیان با کمک نزدیکانش شورایی که با دستور خودش تشکیل شده بود را به حاشیه رانده و بی‌اعتبار ساخته است؟

آیا رئیس جمهور به جای این که نقش اصلی را به این شورا بدهد، تنها نظر تکمیلی که آن هم معلوم نیست چقدر و چگونه مورد توجه قرار می گیرد را از این نهاد مشورتی درخواست نموده است؟ در این صورت چرا این شورا اصلاً تشکیل شد؟

این اظهارات البته موجب نگرانی افکار عمومی و ناظران شده؛ چه، تا پیش از این اظهارات گمان می‌رفت که برای نخستین‌بار یک نهاد و نه لابی‌ها و جمع‌های چند نفره، اعضای قابل انتخاب برای هیئت وزیران را به رئیس جمهور پیشنهاد می‌کند.

در این صورت هیچ امکانی وجود نداشت که سهم خواهی رخ بدهد و یک یا چند نفر به واسطه جایگاه‌های حکومتی، حقوقی و اجتماعی، شخصی را به رئیس جمهور تحمیل کنند.

در گذشته چنین بود به و برخی از اعضای هیئت وزیران با تحمیل وارد کابینه می‌شدند. روشن است که چنین افراد تحمیلی پیش و بیش از دیگران در روند کاری دولت اخلال ایجاد می‌کردند علاوه‌بر این تحمیل شدن افرادی به کابینه و تمکین مسعود پزشکیان به آن اگرچه ممکن است به جلوگیری از تنش تعبیر شود، اما از طرف دیگر به عقب نشینی رئیس جمهور از ادعاهای پیش گفته اش در خصوص شایسته سالاری تعبیر می‌شود.

اکنون افکار عمومی از خود می‌پرسد که آیا چرخشی در مواضع و رفتار و راهبردهای مسعود پزشکیان رخ داده است؟

آیا آنچه پیش از این وعده داده شده بود و پزشکیان بر اتخاذ تصمیم‌های سیستمی و جمعی در مقابل سیستم‌های دفعی و فردی تاکید کرده بود حالا همان حالا دوباره همان رویه پر انتقاد تصمیم‌های فردی و سلیقه‌ای بر رفتار دولت و دولتی‌ها حاکم شده است؟