۱۷ نکته درباره آلودگی هوای تهران

کلانشهر تهران دهه‌هاست که درگیر معضل آلودگی هوا است اما در چند سال اخیر این آلودگی شدت بیشتری گرفته است. طی این مدت طرح‌ها، قوانین و راهکارهای متعددی برای کاهش و رفع این معضل ارائه، تصویب و حتی اجرایی شده‌اند اما همچنان شاهد کاهش کیفیت هوا در ‌پایتخت بوده‌ایم که به عنوانی چالشی بسیار مهم سلامت شهروندان تهرانی را تهدید می‌کند.

به گزارش اخبار سبز کشاورزی به نقل از ایسنا، آلودگی هوای تهران قدمت دیرینه‌ای دارد و حتی به دوران قبل از انقلاب اسلامی برمی‌گردد. امروزه نیز آلودگی هوای شهر تهران به معضلی برای تهرانی‌ها تبدیل شده است که در برخی موارد باعث ایجاد اختلال در زندگی و حیات آن‌ها می‌شود. به جهت اهمیت این موضوع به ۲۰ نکته ازصحبت‌های حسین شهیدزاده - مشاور معاون حمل و نقل ترافیک و مدیرعامل سابق شرکت کنترل کیفیت هوای تهران- اشاره می‌کنیم:

*سال‌ها قبل یکی از اولین آلودگی‌های اصلی در هوای شهر تهران ناشی از سرب موجود در بنزین‌ها بود که به منظور بهسوزی بنزین، سرب به آن اضافه می‌شد اما از چند سال بعد استفاده از سرب در بنزین ممنوع شد و کم کم این آلودگی از بین رفت.

*در مقطعی نیز آزبست که بیشتر به عنوان موادی در ایرانیت‌ها استفاده می‌شد، باعث آلودگی هوای تهران شد اما از وقتی که ورود و استفاده از آزبست در محصولاتی مانند کفشک‌های ترمز یا لنت‌های ترمز ممنوع شد، این آلودگی نیز کاهش یافت.

*مونوکسید کربن(CO) به دلیل تردد تعداد زیادی از خودروهای کاربراتوری و موتورسیکلت‌های قدیمی در سطح شهر گسترش یافت که از سال ۸۲ جلوی تولید خودروهای دارای موتور کاربراتوری مانند پیکان، رنو و پراید گرفته و موجب شد این آلودگی نیز به‌تدریج کاهش پیدا کند.

* پس از مدتی خودروها از کاربراتوری به انژکتوری تبدیل شدند و میزان مونوکسید کربن تولیدی آن‌ها بسیار کمتر شد و خودروهای پاک‌تر جایگزین شدند. خودروهای کاربراتوری کم‌کم فرسوده یا فروخته و به شهرهای دیگر منتقل شدند، به همین دلیل امروزه تقریبا هیچ روزی را در سال نداریم که هوای پایتخت به علت مونوکسید کربن آلوده باشد.

*دی اکسید گوگرد(SO۲) یکی دیگر گازهای آلوده کننده تهران بوده است. پس از اینکه گازوئیل‌ها به گازوئیل یورو ۴ تبدیل شدند، میزان گوگرد موجود در آن بسیار کمتر شد و در نتیجه پس از آنکه گازوئیل می‌سوزد، دی اکسید گوگرد کمتری تولید می‌شود.

*در سال‌های اخیر ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون و ۱۰ میکرون آلاینده غالب پایتخت بوده‌اند.

*ذرات معلق کمتر از ۱۰ میکرون غالبا منشأ طبیعی و کمتر منشا انسان ساخت دارند. این آلاینده معمولا با باد شدیدی که از مکان‌های دورتر در راه است به تهران منتقل می‌شود. گاهی اوقات حتی از کشور دیگری وارد تهران می‌شوند. مانند تجربه آلودگی هوا در ۱۹ فروردین ۱۴۰۱ که میزان زیادی خاک از روی بیابان‌های عراق و عربستان بلند شد و کل ایران حتی تهران را آلوده کرد.

*ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون معمولا انسان‌ساخت هستند. بخش زیادی از این ذرات معلق از خودروهای گازوئیلی و موتورسیکلت های کاربراتوری تولید می‌شوند که هنوز در شهر تردد می‌کنند اما اگر از خودروهای انژکتوری - که دارای تجهیزات کاهش آلاینده نیز هستند- استفاده کنیم مسلما آلودگی کمتری را شاهد هستیم.

*در ماه‌های اخیر با توجه به گرمای هوا و آلودگی هوای ناشی از گرد و غبار و تردد وسایل نقلیه شاهد جولان آلاینده‌ها در تهران بوده‌ایم. ترکیب آلاینده‌ها و افزایش شاخص ازن، ذرات معلق کمتر از ۲.۵ و ۱۰ میکرون به صورت همزمان بسیار کم رخ می‌دهد چراکه اگر ذرات معلق بالا باشند، ازن را جذب می‌کنند و ازن مقداری پایین‌تر می‌آید اما ذرات معلق در زمان حضور گرد و خاک امکان افرایش هر دو به صورت همزمان وجود دارد و به علت این همزمانی مسلما آلاینده‌ای که غلظت بیشتری دارد شاخص را بالا می‌برد و می‌تواند آلاینده خطرناک‌تری باشد.

*در روزهای گرم تابستان به علت تابش شدید نور خورشید امکان افزایش تولید ازن در تهران بسیار فراهم است و این موضوع باعث می‌شود که ازن در جو نزدیک به تنفس ما تولید شود. ازن در جو بالا بسیار مفید است چراکه جلوی اشعه ماورای بنفش را می‌گیرد اما در سطح تنفسی انسان‌ها باعث مبتلا شدن به بیماری‌هایی مانند بیماری‌های مجاری تنفسی می‌شود. ازن تنها در روزهای گرم تابستان وجود دارد و در زمستان تولید نمی‌شود بر عکس ذرات معلق که احتمال تولید آن در همه فصل‌های سال وجود دارد.

*هر کدام از آلاینده‌ها خطراتی را به لحاظ تفاوت میزان غلظت‌شان دارند که برای مقایسه راحت آنها با یکدیگر غلظت‌ها را تبدیل به شاخص کرده‌اند. به عبارتی شاخص ۱۳۰ در هر آلاینده‌ای چه ازن و چه ذرات معلق به یک اندازه می‌تواند برای سلامتی انسان خطرناک باشد.

*یکی از راهکارهای پیش‌بینی شده برای کاهش آلودگی هوا تصویب قانون هوای پاک در سال ۹۶ است. این قانون ۳۴ ماده دارد و ۱۸ دستگاه دارای تکالیفی بر اساس این قانون هستند اما این قانون به درستی اجرا نشده است.
*قانون هوای پاک بسیار قانون پیشرو و خوبی است و عمده‌ترین دلیل عدم اجرای قانون هوای پاک بار اقتصادی آن است چراکه متولیان اجرای این قانون نگران وضع اقتصادی مردم هستند که با خودروها و موتورسیکلت‌ها امرار معاش می‌کنند مانند پیک‌های موتوری یا رانندگان تاکسی‌های اینترنتی. در واقع اجرای این قانون ممکن است مشکلات اجتماعی را به‌وجود بیاورد اما باید به هر نحوی شرایط را برای اجرای قانون هوای پاک فراهم کنند و مسلما پس از اجرای آن میزان اثرگذاری بالای آن را می‌توانیم بسنجیم.

*اجرای این قانون می‌تواند به کاهش آلودگی هوای تهران کمک کند بنابراین برای اجرای آن باید به افرادی که توان مالی کافی برای کاهش آلایندگی وسیله نقلیه خود یا تعویض آن با وسیله نقلیه کم آلاینده را ندارند وام‌های مناسبی از جانب دولت داده شود و مردم از درآمد ایجاد شده برایشان قسط وام‌ها را پرداخت کنند. با این روش خودروها و موتورسیکلت‌ها دیگر آلاینده ندارند. اولین قربانی خودروها و موتورهای آلاینده راکب آن‌ها هستند و خود بیشتر از همه در معرض قرار می‌گیرند.

*در حال حاضر هیچ جریمه‌ای برای عدم معاینه‌ فنی موتورسیکلت‌ها وجود ندارد حتی وقتی پلیس موتوری را متوقف می‌کند تنها اسناد موتور و گواهینامه را از او دریافت می‌کند و به دنبال چک کردن معاینه‌ فنی موتور نیست. حتی شاید بسیاری از افراد دارای موتورسیکلت از این قانون خبر ندارند تا برای دریافت معاینه فنی برای وسیله نقلیه خود اقدام کنند البته راه حل کاهش آلودگی هوای تهران تنها معاینه‌ فنی موتور سیکلت‌ها نیست و این مورد تنها یکی از راهکارهاست.

*میزان آلایندگی خارج شده از اگزوز خودرو کمتر از میزان آلایندگی آن هنگام حرکت است چراکه خودرو در حال حرکت روی آسفالت باعث جدا شدن ذرات بسیار کوچکی هم از لاستیک و هم آسفالت می‌شود. با هربار ترمز گرفتن خودرو ذرات کوچکی از لنت جدا و وارد هوا می‌شود. ذرات معلق نیز که به دلایل دیگری تولید شده‌اند و روی زمین وجود دارند با حرکت خودرو دوباره معلق می‌شوند و در هوا آن‌ها را مجدد تنفس می‌کنیم.

*راه حل اصلی و اساسی برای کاهش آلودگی هوا موفقیت در کاهش تردد خودروها است و کاهش تردد خودرو به معنای محدودکردن دسترسی مردم نیست بلکه باید راه حل جایگزین را پیدا کنند. به عنوان نمونه در شرایط وجود حمل و نقل عمومی بهتر و قابل اطمینان مردم خود استفاده از حمل و نقل عمومی را به جای استفاده از خودروهای شخصی انتخاب می‌کنند.