لیزا فرانچتی و زنان سرزمین من

جوزف بایدن، رئیس جمهوری ایالات متحده آمریکا، «لیزا فرانچتی» را به فرماندهی نیروی دریایی کشورش انتخاب کرد.

اخبار سبز کشاورزی ؛ آرمان امروز در یادداشتی به قلم دکتر صلاح الدین هرسنی نوشت: این انتخاب در شرایطی صورت گرفت که دریاسالار ساموئل پاپارو گزینه انتخابی لوید آستین وزیر دفاع دولت بایدن بود. حال اگر رخداد غیر منتظره‌ای مانند مخالفت‌های سناتور جمهوری‌خواه تامی توبرویل از ایالت آلاباما رخ ندهد، او سکان‌دار هدایت نیروی دریای بزرگ‌ترین ارتش جهان خواهد شد و قطعا به‌واسطه احاله چنین ماموریتی برای ارتش آمریکا، تاریخ‌سازی می‌کند.

بیشتر بخوانید: به یاد «مریم میرزاخانی» اسطوره ایران

آن‌گونه که گفته شده است، فرانچتی دومین زنی است که تا به حال به درجه دریاسالاری چهار ستاره رسیده است. در کارنامه و رزومه کاری او در ارتش آمریکا این‌گونه آمده است که او در سال ۱۹۸۵ وارد برنامه آموزش افسران ذخیره نیروی دریایی در دانشگاه نورث وسترن شد.

لیسانس علوم در روزنامه نگاری و فوق لیسانس مدیریت در دانشکده جنگ دریایی در دانشگاه فینیکس دارد.

وی تا قبل از انتخابش به فرماندهی نیروی دریایی آمریکا، مدیر استراتژی، برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری در ستاد مشترک، مدیریت ناو هواپیمابر، فرماندهی ناوگان ششم دریایی آمریکا مستقر در کره‌جنوبی و فرماندهی مجموعه کاییر استرایک ۹ و ۱۵ بود و برای خلبانی با ۴۰ نوع هواپیما، تسلط و توانایی کامل دارد.

اینکه زنی بتواند در جهانی که علی‌القاعده زیر سلطه مردان است تاریخ‌سازی کند، قطعا می‌تواند اتفاق و رخداد جالب و مناسبی باشد و این تاریخ‌سازی لزوما منحصر به زمان و مکان خاصی نیست.

مثلا در مالدیو که در زمره کشورهای میکروسکوپی در جهان است، ممکن است روزی خبری برسد که زن تینسوری همچون سرینا ویلیامز یعنی زن اول آمریکایی و برنده بیست و سه گرند اسلم تنیس می‌خواهد تاریخ سازی کند و یا آنکه در افغانستان قرار است بازیکن زنی در حد و تراز مارادونای ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ و یا لیونل مسی دهه اخیر ظهور کند.

البته مسئولیت جدید لیزا فرانچتی اولین قدم برای تاریخ سازی زنان در جهان زیر سلطه مردان نیست.

زنانی بسیار بوده‌اند که هریک با توجه به جایگاه و مقام خود در مسئولیت‌های مختلف تاریخ سازی کرده‌اند و به جهانیان فهمانده‌اند که تفکر فالوسی که مظهر قدرت مردانه است، تنها تفکر غالب برای اداره امور در جهان پر هیاهو و در جهان دود و آهن نیست.

ژندارک قدیس در فرانسه، مادر ترزا در سازمان صلیب سرخ و هلال احمر، جمیله بو پاشا به‌عنوان یکی از رهبران جبهه ملی در الجزایر، مارگارت تاچار در مقام بانویی آهنین در حیات سیاسی بریتانیا، یولینا تیموشنکوی بانوی اول انقلاب نارنجی در اوکراین، میشل باچلت رئیس جمهوری سابق شیلی، سگولن رویال همسر سابق فرانسوا اولاند رهبر حزب سوسیالیسم در فرانسه، ژان ماری لوپن رهبر حزب راست افراطی فرانسه، «آنگ سان سوچی» رهبر جریان دموکراسی خواه در میانمار، مادلین آبرایت و هیلاری کلینتون وزاری امور خارجه بیل کلینتون و باراک اوباما، آنکلا مرکل صدر اعظم آلمان، بی‌نظیر بوتو در پاکستان که توسط نقشه پرویز مشرف ترور و کشته شد، کریستینا الیزابت فرناندز رئیس جمهوری آرژانتین، اورزولا فون در لاین رئیس کمیسیون اتحادیه اروپا، رزا لوکزامبورگ از مارکسیت‌های انقلابی و رهبر جنبش اسپارتاکیست، گرتا تونبرگ فعال محیط زیست سوئدی، سیمون دبوار از فمنیسم‌های رادیکال که خواهان جهان بدون مرد بود و سرانجام و البته از بد حادثه نیکی هیلی نماینده ترامپ در سازمان ملل، هر یک توانسته‌اند به سهم خود و به شیوه زنانگی تاریخ سازی کنند.

در ایران سهم زنان نیز برای تاریخ سازی خالی نیست؛ مریم میرزا خانی به عنوان فخر و گوهر ایرانیان، مه لقا ملاح مادر محیط زیست ایران، انوشه انصاری اولین زن گردشگر فضایی، یاسمین مقبلی خلبان آزمایش سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا و فضانورد آمریکایی ناسا، انیس الدوله از زنان ناصر الدین شاه در جنبش تنباکو در ماجرای شکاندن قلیان های دربار و پروین اعتصامی در قلمرو شعر و اندرز، تاریخ سازی کرده‌اند.

اگر نیک پنداشته شود، می‌توان به این نتیجه رسید که اگر در کشور ما که تحت تاثیر فرهنگ پدرسالار قرار گرفته، کمی از تمایلات فالوسی آشنایی‌زدایی و ساخت شکنی شود، آنگه می‌توان زنانی را در لباس لیزا فرانچتی‌ها دید.

قطعا زنان بخشی بزرگ از جامعه ۸۰ میلیونی کشورمان هستند و همواره در ساختن ایمان و خلق حماسه‌های وطنی و سعادت خانواده به ویژه رام کردن مردان سرکش نقش داشته، لذا نیازی به نبرد ایدئولوژیک با آن‌ها به واسطه حجاب اجباری نیست.

باید بپذیریم که دختران، زنان و بانوان کشورمان جنس دوم نیستند و اگرچه انگ و برچسب ناروا و مخرب زنان تاریخ ساز جهان به آنها نمی‌چسبد اما همچون ژندارک ها، رزا لوکزامبورگ ها، مادر ترزا ها، جمیله بو پاشا ها، گرتا تونبرگ‌ها، میشل باچلت ها، سگولن رویال ها، ژان ماری لوپن ها، سیمون دبوار ها، مریم میرزاخانی‌ها و پروین اعتصامی ها و سرانجام اگر به آنها به مثابه جنس دوم نگریسته نشوند، عندالزوم می‌توانند مانند لیزا فرانچتی‌ها در لباس ژنرال‌های چهار ستاره تاریخ سازی کنند.

آنان را باید در سیما و هیبت جویندگان شادی و شعبده ‌بازان لبخند در شبکلاه درد و جویندگان شادی در مجْری‌ آتشفشان‌ها دید.